ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 154

เมื่อไซม่อนกลับเข้ามาที่ห้องน้ำ เขาเห็นว่าชารอนเกือบจมลงไปในอ่างซึ่งเอ่อล้นไปด้วยน้ำ!

ไซม่อนจ้องมองชารอนในระหว่างที่กำลังเดินเข้าไป เขาไม่สามารถปล่อยให้เธออยู่ในสภาพนี้ได้อีกต่อไปแล้ว

ไซม่อนขมวดคิ้วและคว้าตัวชารอนขึ้นมาจากน้ำและกล่าวคำพูดด้วยโทสะ “เธออยากตายรึยังไง?”

ทว่า ไม่มีใครคิดเลยว่าชารอนจะเปิดน้ำเย็นทิ้งเอาไว้แบบนั้น เธอปัดมือของไซม่อนออกและกลับจมดิ่งลงไปในอ่างเช่นเดิม

ไซม่อนขมวดคิ้วและยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ เขาจ้องมองไปที่ชารอน เขาทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่ไม่ได้ แต่ทว่า การแช่ตัวอยู่ในน้ำเย็นก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาเช่นกัน

เขาไม่สนใจการตอบโต้และต่อต้านของชารอนเลย ไซม่อนรีบอุ้มเธอขึ้นมาจากอ่างน้ำและใช้ผ้าขนหนูคลุมร่างกายเธอไว้

“ถ้าคุณไม่อยากรู้สึกอึดอัดแบบนี้อีก ก็ฟังผมสักทีเถอะ!” ชายคนนั้นวางริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ข้างหูของชารอนและกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำเพื่อหยุดชารอน

ระหว่างที่กำลังอุ้มชารอนขึ้นมา ไซม่อนพลันเดินออกจากห้องและเดินไปยังลิฟต์

รีเบคก้ารู้สึกอับอายและโมโหไม่น้อยที่ไซม่อนไม่สนใจเธอเลย แต่แน่นอนว่าเธอไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่

เมื่อไม่เห็นไซม่อนในห้องโถงใหญ่ รีเบคก้าจึงเดินออกไปตามหาไซม่อน หลังจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากปลายด้านซ้ายของทางเดิน เมื่อรีเบคก้าหันกลับไปมอง เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นไซม่อน เธอกำลังเดินตามหาเขาตั้งนาน!

ความสุขแวบผ่านดวงตาของรีเบคก้า เธอเตรียมตัวที่จะวิ่งตรงไปหาเขา แต่ทว่า ทันใดนั้นเอง รีเบคก้าก็เห็นว่าไซม่อนกำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ในอ้อมแขน น่าแปลกที่ผู้หญิงคนนั้นมีผ้าเช็ดตัวพันรอบตัว ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน นอกจากนี้ เธอกำลังเอาแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของไซม่อนอีกด้วย!

ไซม่อนไม่เพียงแค่อุ้มผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น แต่เขากลับอนุญาตให้เธอเอาแขนทั้งสองข้างโอบคอเขาด้วย!

รีเบคก้ายังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอจ้องมองไปยังไซม่อนอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขากำลังอุ้มผู้หญิงคนนั้นและเดินเข้าไปในลิฟต์

ผู้หญิงที่ไซม่อนอุ้มอยู่คือชารอนงั้นหรือ?

ทันใดนั้น รีเบคก้าก็รู้สึกโมโหไม่น้อยทันทีที่นึกถึงฉากที่ชารอนแอบจูบไซม่อนบนเวทีเต้นรำ เธอไม่เคยคิดเลยว่าชารอนจะเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายเช่นนี้!

ในตอนนี้ รีเบคก้าแทบอยากจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว แล้วถ้าดักลาสยังต้องการให้รีเบคก้าเป็นคู่ครองของไซม่อนอยู่ล่ะ?

ถึงกระนั้น มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าไซม่อนไม่ชอบรีเบคก้าได้เลย ทันใดนั้น รีเบคก้าก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมา เธอกำลังสงสัยว่าตัวเองควรถอนตัวออกจากการต่อสู้และยอมแพ้ไปหรือไม่...

ทว่า ไซม่อนไม่ได้พาชารอนไปที่อื่นเลย เขาเรียกผู้จัดการโรงแรมและสั่งให้เปิดห้องสวีต ไม่มีทางที่ไซม่อนจะพาชารอนไปที่อื่นด้วยสภาพแบบนี้แน่

เมื่อทั้งสองมาถึงห้องสวีต ไซม่อนก็อุ้มชารอนลงในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำเย็นอีกครั้ง

ไซม่อนรีบโทรหาซาเวียร์ แพทย์ประจำตระกูลแซคคารี่

หลังจากนั้นไม่นาน ซาเวียร์ก็มาถึงโรงแรมพร้อมกับชุดเครื่องมือแพทย์ในมือ เขาเหลือบมองยังไซม่อนซึ่งเผยสีหน้าที่คาดเดายากออกมาและกล่าวคำพูด "ท่านประธานแซคคารี่ครับ อาการของคุณนายแซคคารี่บรรเทาด้วยยาไม่ได้ครับ"

น้ำเสียงของไซม่อนพลันตื่นตระหนกและตกใจไม่น้อย เขากลัวว่าอาจมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

“แล้วนายคิดว่ามันต้องทำยังไงล่ะ?” ไซม่อนหันไปถามซาเวียร์ นั่นเป็นเพราะเขาเห็นว่าท่าทางของชารอนไม่สู้ดีนัก ไซม่อนรู้สึกแย่และไม่สบายใจเลยที่เห็นเช่นนั้น

ซาเวียร์ลูบจมูกและตอบกลับ “คุณทำได้เพียงแค่รอให้ผลของยาหมดฤทธิ์ครับ หรือไม่ก็ต้องเฝ้าดูอาการของคุณนายแซคคารี่ให้ดี พวกคุณเป็นสามีภรรยากัน เพราะฉะนั้น มันจึงไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรมากนัก...”

ดวงตาของไซม่อนมืดลงทันใด “ถ้าฉันสามารถจัดการเองได้ ฉันจะโทรเรียกนายมาทำไมกันล่ะ?!"

ทันใดนั้น ซาเวียร์ก็ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอะไรกับไซม่อนอีก

เหตุผลที่ซาเวียร์สามารถเป็นแพทย์ประจำตระกูลแซคคารี่ได้นั้นไม่ใช่แค่เพราะทักษะทางการแพทย์เท่านั้น แต่เพราะเขารู้ว่าอะไรควรพูดและไม่ควรพูดต่างหาก

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ทำได้แค่ต้องรอให้ยาหมดฤทธิ์แหละครับ แต่มันก็อาจจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพของคุณนายแซคคารี่นิดหน่อย ยังไงเสีย ผมเองก็ยังมียาบางตัวช่วยได้อยู่ แต่คุณนายแซคคารี่จะต้องทานในวันพรุ่งนี้ มันจะช่วยลดอันตรายต่อร่างกายได้น่ะครับ” ซาเวียร์วางขวดยาเอาไว้บนโต๊ะ

ไซม่อนเหลือบมองขวดอย่างเย็นชาและนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาพลันเอ่ยคำพูดออกมาเพียงแค่สองคำเท่านั้น “ออกไป”

ซาเวียร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขารีบเดินออกไปพร้อมกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ในมือทันที