ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 155

ไซม่อนยืนขึ้นและกลับไปยังห้องน้ำ เขาลงไปแช่ตัวนอนในอ่างอาบน้ำและอุ้มชารอนไว้ในอ้อมแขน

โฮเวิร์ดรีบออกไปข้างนอกก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มต้นขึ้น เขารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถลืมคำพูดของชารอนได้เลย

สิ่งที่ทำให้โฮเวิร์ดต้องออกจากงานเลี้ยงเพราะคำพูดของชารอน 'แซลลี่ชอบอวดมากไม่ใช่รึยังไงกัน? แต่ทำไมเธอกลับไม่มาร่วมงานฉลองวันครบรอบกับคุณล่ะ?'

ยิ่งโฮเวิร์ดคิดมากเท่าไหร่ เขาก็รู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น เขาพลันหนีออกไปจากงานเลี้ยงโดยไม่บอกแม่เลยด้วยซ้ำ

โฮเวิร์ดขับรถกลับไปที่บ้านของตน เมื่อพี่เลี้ยงเห็นโฮเวิร์ดเดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดมน เธอพลันถามขึ้นอย่างสับสน “นายน้อยโฮเวิร์ดคะ ทำไมคุณถึงกลับมาตอนนี้ล่ะคะ?”

“แซลลี่อยู่ที่ไหน? เธออยู่ในห้องนอนรึเปล่า?” โฮเวิร์ดหันหลังและเดินไปยังห้องนอน

พี่เลี้ยงรีบตอบกลับอย่างเร่งรีบ “นายหญิงไม่อยู่บ้านค่ะ เธอออกไปข้างนอกแล้ว”

โฮเวิร์ดหยุดเดินและหรี่ตาลง เขาหันหลังกลับมาและถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “มันดึกแล้วนะ เธอออกไปไหนกัน?”

“นายหญิงบอกว่าเธอปวดหัว เธอเลยไปโรงพยาบาลค่ะ”

โฮเวิร์ดขมวดคิ้วเข้าหากัน แซลลี่ไม่สบายอีกแล้วเหรอ?

“คนขับรถส่งเธอไปรึเปล่า?” โฮเวิร์ดถามและหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินออกจากบ้าน ดูเหมือนเขากำลังจะไปหาแซลลี่ที่โรงพยาบาล

"ใช่ค่ะ" ทันทีที่พี่เลี้ยงพูดจบ โฮเวิร์ดก็ออกจากบ้านไป

หลังจากที่โฮเวิร์ดติดต่อกับคนขับรถและรู้ว่าแซลลี่อยู่ที่โรงพยาบาลไหน เขาก็รีบขับรถไปทันที

โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ? เธอได้ไปหาคุณหมอที่ชื่อเวย์น จอห์นไหมนะ?