ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 157

นี่คือคุณหมอชารอนเคยพูดถึง...

แซลลี่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบแพทย์ แต่เธอมาเพื่อนัดเดทกับหมอคนนี้แทนใช่ไหม?

โฮเวิร์ดกำหมัดแน่น เขาเกือบจะพุ่งเข้าไปชกหน้าคุณหมอเวย์นแล้ว แต่ทว่า เขาก็สงบสติอารมณ์ การหายใจของเขาเริ่มถี่ขึ้น

หัวใจของคุณหมอเวย์นเริ่มเต้นเร็วขึ้นทันทีที่เห็นโฮเวิร์ดจ้องมองมา แต่ทว่า เขาก็ยังพยายามเผยยิ้มออกมา “คุณโฮเวิร์ดครับ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ?"

ในตอนนี้ แซลลี่สามารถบอกได้เลยว่าโฮเวิร์ดดูแปลกไป เธอรีบถามขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะโฮเวิร์ด?”

เพื่อลดความโกรธในใจ โฮเวิร์ดพร่ำบอกตัวเองว่าอย่าเพิ่งหัวร้อนด่วนสรุปไป เพราะเขาไม่มีหลักฐานว่าแซลลี่มีความสัมพันธ์เชิงเล่นชู้กับคุณหมอคนนี้จริง ๆ เพราะถ้าแซลลี่ปฏิเสธทุกอย่าง โฮเวิร์ดก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

โฮเวิร์ดเพ่งมองกลับมาอย่างเงียบ ๆ และตอบกลับ “ไม่มีอะไรหรอก เราไปกันเถอะ”

ในตอนนี้ เขาได้พบเวย์นแล้ว หากโฮเวิร์ดอยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองหรือไม่ มันก็คงจะง่ายกว่าเดิมแล้วใช่ไหม?

แซลลี่พลันรู้สึกว่าสามีของตัวเองแปลกไปในคืนนี้ เธอแทบจะไม่มีสมาธิเลย ท้ายที่สุด แซลลี่ก็ส่งสายตาให้คุณหมอเวย์นก่อนจะเดินออกไปกับโฮเวิร์ด

โฮเวิร์ดกำลังเริ่มสงสัยในตัวเธอรึเปล่า?

หัวใจของแซลลี่พลันบีบรัดทันที

...

ดวงอาทิตย์ขึ้นสาดส่องมายังห้องสวีตของโรงแรม เมื่อฤทธิ์ของยาในร่างกายชารอนค่อย ๆ หมดไป เธอเริ่มได้สติ แต่ทว่า ชารอนเองก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

ในคืนนี้ ในช่วงเวลาที่ตัวเองรู้สึกไม่ค่อยสบาย ชารอนพลันรู้สึกว่ามีแขนคู่หนึ่งโอบรอบเธอเอาไว้อย่างปลอดภัย นอกจากนี้ ในตอนนั้น เธอก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการกัดไหล่ของชายคนนั้นได้เลย

ระหว่างที่แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่าง ชารอนก็ตื่นขึ้น เธอสับสนเพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอจับขมับของตัวเองด้วยความเจ็บปวด

ชารอนขยับแขนไปรอบ ๆ และใช้ฝ่ามือหนุนตัวเองให้นั่งตรงบนเตียง ทำไมเธอถึงรู้สึกเหนื่อยมากขนาดนี้กันนะ?

ทันทีที่ชารอนลุกนั่ง ผ้าห่มบนตัวเธอก็เลื่อนออก

เกิดอะไรขึ้นกัน? เสื้อผ้าของเธออยู่ที่ไหน?

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้หลั่งไหลเข้ามาในหัวของชารอน เธอจำได้ว่าตัวเองถูกวางยา หลังจากนั้น ชายป่าเถื่อนคนหนึ่งก็ลากเธอเข้ามาในห้องเพื่อที่จะข่มขืนเธอ...

ชารอนมองไปรอบตัว มันเป็นห้องนอนในโรงแรม แต่ทว่า มันไม่ใช่ห้องเดียวกันกับเมื่อคืนนี้

หลังจากนั้น ชารอนก็นึกขึ้นได้ว่าไซม่อนปรากฏตัวขึ้น เธออยู่กับเขา

ให้ตายสิ! เมื่อคืนนี้ เธอทำเรื่องอย่างว่ากับไซม่อนรึเปล่านะ?

สมองของชารอนยังคงสับสน ทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออก โครงร่างสูงและเรียวยาวของชายคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตู

สัญชาตญาณบอกให้ชารอนหันไปทางประตู ทั้งสองสบตากัน หัวใจของชารอนถึงกับเต้นผิดจังหวะ

ไซม่อนสวมเสื้อสีเทา เขารีดแขนเสื้อแหลมเสียจนถึงข้อศอก นั่นเผยให้เห็นกล้ามแขนของเขา มือข้างหนึ่งของไซม่อนล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงทรงพอดีตัว ในตอนนั้น ไซม่อนก้าวเดินเข้ามาในห้องอย่างเชื่องช้า

ยิ่งไซม่อนเข้าใกล้ชารอนมากเท่าไหร่ ลมหายใจของชารอนก็ยิ่งหนักหน่วงขึ้นเท่านั้น เธอใช้มือจับผ้าห่มไว้ตรงหน้าเอาไว้อย่างแน่น ชารอนถอยห่างออกไปโดยสัญชาตญาณจนกระทั่งเอนตัวพิงกับหัวเตียง

ชายร่างสูงยืนอยู่ข้างเตียงและมองลงมาที่ชารอน เขากล่าวคำถามออกมา “คุณตื่นแล้วเหรอ?”

ชารอนพยักหน้าอย่างสับสน เธอไม่กล้ามองไซม่อนเลย เธอเพียงแค่หลับตาและตอบกลับอย่างแผ่วเบาเท่านั้น "ค่ะ"

ผมของเธอยังคงยุ่งเหยิง เธอต้องการนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ทว่า หัวใจของชารอนในตอนนี้กลับว่างเปล่า เธอจำได้เพียงแค่ว่าเธอจูบไซม่อนเท่านั้น หลังจากนั้น เธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

“เอ่อ... เมื่อคืน ฉัน... คุณ...” ชารอนพูดตะกุกตะกัก ชารอนต้องการถามไซม่อนว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อคืนนี้ แต่ทว่า ชารอนประหม่าจนไม่สามารถแม้แต่จะต่อคำพูดของตัวเองจนจบได้

ไซม่อนเลิกคิ้วและจ้องมองไปยังใบหน้าของชารอน "คุณอยากพูดอะไรน่ะ?" ไซม่อนให้โอกาสชารอนพูดให้จบ

ชารอนกัดริมฝีปากของตัวเอง มันเป็นเรื่องยากที่จะพูด แต่ถึงกระนั้น ชารอนก็อยากรู้ไม่น้อย "เมื่อคืนเราสองคน..."