ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 158

“เราก็ทำทุกอย่างที่ควรทำไปเมื่อคืนนี้นั้นแหละ" ไซม่อนขัดจังหวะชารอนอย่างกะทันหัน เขากล่าวคำพูดออกมาด้วยท่าทีสงบ

ชารอนรู้สึกตึงเครียด เธอเบิกตากว้างและจ้องมองไปยังไซม่อนอย่างไม่เชื่อสายตา “เรา... เรา...” ชารอนรู้สึกเขินอายและทำอะไรไม่ถูกในเวลาเดียวกัน เมื่อคืนเรานอนด้วยกันจริง ๆ เหรอ?

ทำไมชารอนถึงจำเรื่องนั้นไม่ได้เลยล่ะ?

ในตอนนั้นเอง ไซม่อนก็เดินเข้ามาและก้มตัวลงทับชารอน ในระหว่างที่เขากำลังโน้มตัวไปข้างหน้า เขาดูเหมือนกำลังกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ ทันใดนั้น ไซม่อนก็กล่าวคำพูดออกมา “เมื่อคืนนี้ คุณ...”

หลังของชารอนแนบกับหัวเตียง เธอจ้องมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหล่าของไซม่อนตาไม่กะพริบ หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง ทันใดนั้น ชารอนก็พลันกล่าวคำพูดออกมา “ฉัน... ฉันทำไมนะ?”

ชารอนมองไปยังดวงตาของไซม่อน มันคาดเดาไม่ได้เลย ไม่นานนัก ไซม่อนก็ใช้นิ้วของตัวเองจับคางชารอนและกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงสุดผ่อนคลาย “คือคุณ...”

หลังจากนั้น ราวกับว่ามีบางอย่างระเบิดขึ้นในใจของชารอน ใบหน้าของชารอนเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เธอแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหายไปเสียตอนนี้ “ฉัน... ฉันถูกวางยาไง แถมยังไม่ได้สติด้วย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันคงทำอะไรไปโดยไม่คิดหรอก คุณไม่ต้องคิดจริงจังก็ได้นะคะ"

ชารอนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอทำอะไรน่าอายแบบนั้นกับไซม่อนไปเมื่อคืน แต่ถึงกระนั้น ชารอนจำได้ว่าเธอจูบกับเขาไปอย่างแน่นอน

นัยน์ตาของไซม่อนหรี่ลงระหว่างที่กำลังจ้องมองชารอน "งั้นเหรอ? งั้นก็แสดงว่าคุณไม่ต้องการรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนงั้นสินะ? อันที่จริง เมื่อคืน ผมทำหน้าที่เป็นยาแก้พิษให้คุณเองเลยนะ"

เขากำลังพูดถึงอะไรกัน? งั้นก็แสดงว่าคุณไม่ต้องการรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาหมายความว่าอะไรกัน?

ชารอนจำเรื่องอะไรไม่ได้เลย เธอเหลือบมองไปยังไซม่อนอย่างสงสัยและถามขึ้น "คุณ... เมื่อคืนคุณช่วยฉันเอาไว้จริง ๆ เหรอ?" ทำไมไซม่อนถึงต้องทำเสียงเหมือนกับว่าเธอบังคับให้เขานอนกับเธอด้วยล่ะ?

ไซม่อนเม้มริมฝีปากและจ้องมองชารอน เขายกมือขึ้นและเริ่มปลดเสื้อผ้าของตัวเอง

ทันทีที่ชารอนเห็นเช่นนั้น เธอพลันสั่นสะท้านและกำผ้าห่มแน่น เธอมองไซม่อนอย่างระแวดระวัง "คุณกำลังทำอะไรน่ะ?"

ไซม่อนยังไม่ตอบ เขายังคงปลดกระดุมบนเสื้อของตัวเองออกทีละนิด

เมื่อชารอนเห็นหน้าอกที่กว้างใหญ่และหน้าท้องที่กระชับของไซม่อน เธอพลันกลืนน้ำลาย ในตอนนี้ เธอยิ่งตื่นตระหนกขึ้นไปอีก “คุณถอดเสื้อผ้าทำไม? ใส่กลับเข้าไปเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

ไซม่อนดึงเสื้อออกจากไหล่ซ้ายแล้วชี้ไปที่ไหล่ “ดูนี่สิ นี่คือรอยที่คุณฝากเอาไว้ให้ผมเมื่อคืน"

ทันทีที่ชารอนมองไปยังไหล่ซ้ายของไซม่อน เธอเห็นรอยกัดลึกบนไหล่มากกว่าหนึ่งรอย เธอรู้สึกอับอายและรู้สึกผิดในทันที เธอกัดไหล่เขาไปงั้นเหรอ?

“นี่ก็เป็นผลงานชิ้นเอกของคุณเหมือนกัน” ไซม่อนยกมือขึ้นและโชว์รอบบนข้อมือให้ชารอนดู

หัวของชารอนแทบจะติดกับหน้าอกของไซม่อนอยู่แล้ว อันที่จริง เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองดูเขาดลย เธอกัดเขาไปขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

ชารอนกัดริมฝีปากของตัวเอง ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงทุกคนก็ดูเหมือนจะเสียเปรียบในสถานการณ์เช่นนั้นเสมอ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ากัดคุณไปแบบนั้น” ชารอนพูดพลางหลบสายตา

“คุณคิดว่าขอโทษแล้วรอยกัดของผมจะหายเหรอ?” ไซม่อนกล่าว

“แล้วอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?” ชารอนเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปยังดวงตาของไซม่อน

ไซม่อนเผยสีหน้าแปลกไป ดูเหมือนเขากำลังแอบยิ้มอยู่ หลังจากนั้น เขาก็เอื้อมมือไปหยิบยาที่โต๊ะ

“กินยาสิ”

ชารอนจ้องไปยังยาเม็ดบนฝ่ามือ มันเป็นยาคุมกำเนิดงั้นเหรอ?

อย่างที่ไซม่อนพูด เมื่อคืนนี้พวกเขาทั้งสองนอนด้วยกัน เพราะฉะนั้น ชารอนจะต้องกินยาเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ชารอนยังกลัวเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกด้วย อย่างเช่น การตั้งครรภ์เหมือนคราวก่อน

ชารอนหยิบยาจากฝ่ามือของไซม่อนขึ้นมา หลังจากนั้น ไซม่อนก็ส่งแก้วน้ำให้เธอ