ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 160

ทันทีที่เห็นไซม่อนกลับเข้ามาอีกครั้ง ความตื่นตระหนกของชารอนไม่ได้ลดลงเลย เธอรีบหยิบผ้าห่มมาปิดตัวเองและถามด้วยความตกใจ “คุณ... คุณกลับเข้ามาทำไมอีก?”

ไซม่อนพยายามที่จะไม่สนใจ แต่ทว่า เขาพลันขมวดคิ้วเข้าหากันและถามขึ้น “ทำไมคุณถึงเลือดออกล่ะ?”

ชารอนรีบคว้าหมอนอย่างรวดเร็วเพื่อปกปิดเรือนร่างของตัวเอง ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “ฉันเพิ่งถามคุณไปนะ เมื่อคืนคุณทำอะไรกับฉันกันแน่?”

ชารอนกัดริมฝีปากและถามต่อ “หรือว่ายาคุมกำเนิดที่คุณให้ฉันกินเมื่อกี้มีอะไรผิดปกติ?"

“ใครบอกคุณว่ามันเป็นยาคุมกำเนิดเล่า?” ไซม่อนกลั้นหัวเราะและจ้องมองชารอน

“มันไม่ใช่ยาคุมกำเนิดหรอกเหรอ? แล้วคุณให้อะไรฉันกินล่ะ?" ชารอนเผยสีหน้าหวาดกลัวราวกับตัวเองเพิ่งถูกวางยาพิษ

ไซม่อนโก่งคิ้วขึ้น "คุณหมอซาเวียร์เอามาให้น่ะ เขาบอกว่ามันจะทำให้คุณปลอดภัย"

คุณหมอซาเวียร์มาที่นี่เมื่อคืนนี้งั้นเหรอ? เขาเอายามาให้เธอ?

มันไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย อย่างที่ไซม่อนพูด ถ้าเมื่อคืนพวกเขาทั้งสองหลับนอนด้วยกันแล้วทำไมเขาถึงพาคุณหมอซาเวียร์มาที่นี่ด้วยล่ะ?

"คุณ..."

“หรือว่าไอ้นั่นของคุณกำลังมา?” ไซม่อนกัดริมฝีปากและพูดแทรกชารอน

ชารอนยังคงสงสัยว่าพวกเขาได้นอนด้วยกันจริง ๆ หรือไม่ เธอตอบสนองกลับอย่างเชื่องช้า "ว่าไงนะ? ไอ้นั่นกำลังมาคืออะไร?”

“ประจำเดือนของคุณไง” ชายหนุ่มรูปงามเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา

ชารอนตกใจและรู้สึกเขินอายทันที ไซม่อนถึงกับต้องเตือนเธอว่าประจำเดือนมาแล้ว!

หลังจากนั้น ชารอนก็รู้สึกปวดท้องนิดหน่อยเช่นกัน นั่นถือเป็นสัญญาณว่าเธอกำลังมีประจำเดือน

ทันทีที่มองไปยังใบหน้าที่แดงก่ำของชารอน ไซม่อนก็สามารถเดาได้เลยว่าเธอกำลังเป็นอะไร

ชารอนไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอ? เธอไม่รู้เลยหรือยังไงกันว่าประจำเดือนของตัวเองจะมาเมื่อไหร่?

“เดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยเอาผ้าอนามัยมาให้ก็แล้วกัน" ไซม่อนกล่าวอย่างสงบและเผยยิ้ม

ชารอนรู้สึกเขินมากจนอยากจะขุดหลุมแล้วกระโดดลงไป เธอก้มศีรษะลง เธอรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะมองไปที่ไซม่อนอีกครั้ง

ในระหว่างที่ไซม่อนกำลังออกจากห้อง ระหว่างที่เขากำลังจะปิดประตู เขาก็พลันกล่าวคำพูดที่ไม่คาดคิดออกมา "อ่า แล้วก็เรื่องเมื่อคืน ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ"

ออร่าสุดสง่าเผยออกมาจากตัวไซม่อน ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะดูกวนประสาทไปหน่อย ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ชารอนพลันหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แก้มของเธอเริ่มร้อนจนหูแดง “ไอ้.... คนบ้า!" ทันใดนั้น ชารอนก็แทบตาบอดด้วยความโกรธ เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปเลยพร้อมกับโยนหมอนในมือใส่ไซม่อนที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่ถึงกระนั้น เขาก็ปิดประตูไปแล้ว หมอนที่ถูกเขวี้ยงกระแทกประตูและร่วงลงพื้น

ใครจะคิดกันล่ะว่าผู้ชายที่ดูเท่และสันโดษจะโรคจิตได้ขนาดนี้?!

ถึงอย่างไร ดูเหมือนว่าชารอนจะกำลังหลงเสน่ห์ของไซม่อน ทำไมเขาถึงน่าดึงดูดขนาดนี้นะ?

ไม่สิ ชารอนต้องสนใจกับคำพูดที่ว่าไซม่อนไม่ได้ทำไรกับเธอมากกว่า

เขาหมายความว่ายังไงกัน? ผมไม่ได้ทำอะไรกับคุณเลย?

ทันใดนั้น ชารอนก็รู้สึกสับสน

ชารอนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ด้วยแก้มแดงระเรื่อ พนักงานเอาผ้าอนามัยมาให้เธอ เธอติดผ้าแผ่นหนึ่งเอาไว้กับกางเกงในของตัวเองก่อนที่จะออกจากห้องไป

ไซม่อนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ทันทีที่เห็นชารอนเดินออกมา เขาก็เผยยิ้มและกัดริมฝีปากพร้อมกับถามขึ้น “เราไปกันเลยไหม?”

"ได้ค่ะ" ชารอนพยักหน้า จิตใจของชารอนยังคงสับสนอยู่ อันที่จริง เธออยากรู้เป็นอย่างมากว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่ทว่า คำถามที่มากเกินไปมีแต่จะทำให้เกิดความอึดอัด

ตอนนี้เธอได้ตรวจร่างกายของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว นอกจากรู้สึกเหนื่อยมากและปวดท้องเนื่องจากประจำเดือนของเธอแล้ว ไม่มีร่องรอยอื่นใดบนร่างกายที่ดูน่าสงสัยเลย

ดังนั้น ชารอนก็สรุปไปว่าเมื่อคืนไซม่อนไม่ได้นอนกับเธอ ส่วนรอยกัดบนไหล่และข้อมือของไซม่อน ชารอนคงควบคุมตัวเองไม่ได้และกัดเขาเพราะฤทธิ์ของยา

ไซม่อนพาชารอนกลับไปยังคอนโดของตัวเอง มันเป็นสถานที่ที่ไซม่อนพาชารอนมาหลังจากเธอถูกไล่ออกจากบ้าน

ชารอนมองไซม่อนอย่างสับสนและถามขึ้น “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?”

“คุณจะต้องอยู่ที่นี่ชั่วคราวไปก่อน”

"ทำไมกันล่ะ?" ในตอนนี้ ชารอนยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก เธอย้ายกลับไปที่บ้านของตระกูลแซคคารี่แล้วไม่ใช่รึยังไงกัน? เมื่อคืนมีเรื่องอื่นที่เธอจำไม่ได้รึเปล่านะ?