ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 161

ไซม่อนมองย้อนกลับไปยังผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงประตู ดูเหมือนเธอไม่อยากจะเข้าไป แต่ทว่า ไซม่อนก็พลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “คุณพ่อยังไม่อยากพบคุณตอนนี้น่ะ"

ชารอนรู้สึกสับสน “ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธเคืองกัน?” นี่เป็นอีกวิธีที่ดักลาสใช้ในการขับไล่ชารอนออกจากตระกูลแซคคารี่งั้นเหรอ?

ไซม่อนจ้องเขม็งเข้าไปยังดวงตาของชารอน "คุณจำไม่ได้เหรอ?"

ชารอนส่ายหัวอย่างตรงไปตรงมา

“งั้นคุณจำเรื่องการเต้นรำกับผมเมื่อคืนนี้ได้ไหม?” ไซม่อนพยายามเตือนชารอนถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

หลังจากนึกอยู่ครู่หนึ่ง ชารอนก็พยักหน้า

ไซม่อนพูดต่อ “แล้วคุณจำสิ่งที่ตัวเองทำกับผมก่อนที่เราจะเต้นรำกันเสร็จได้ไหม?”

ชารอนพยายามนึก เธอจำได้ว่าไซม่อนเป็นคู่เต้นรำของตัวเอง เธอเหยียบเท้าเขาไปตั้งหลายครั้งในระหว่างที่กำลังเต้นรำ หลังจากนั้น... ตรงนี้คือจุดที่ทำให้ชารอนสับสน แต่เหมือนเธอจะจำเสียงของผู้ชมด้านล่างเวทีได้ เหมือนพวกเขาจะตะโกนด่าเธอว่าไร้ยางอาย...

ทันใดนั้น ชารอนก็เบิกตากว้าง เธอจำได้แล้ว เธอเผลอจูบไซม่อนต่อหน้าสายตาทุกคนในงาน!

ไซม่อนเห็นการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของชารอน "คุณจำได้รึยังล่ะ?"

“ฉัน... ฉันจูบคุณ”

แววตาของไซม่อนเปลี่ยนไป “การเฉลิมฉลองวันครบรอบของบริษัทไม่เพียงแต่มีพนักงานเข้าร่วมเท่านั้นนะ แต่ยังมีผู้บริหารของบริษัท สมาชิกคณะกรรมการ และแม้แต่คนดังจากบริษัทอื่นด้วย คุณกระชากผมเข้าไปจูบต่อหน้าทุกคนขนาดนั้น คุณคิดว่ามันเป็นเหมือนการหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายต่อหน้าสาธารณะไหมล่ะ?"

ไซม่อนไม่ได้พูดเกินจริงเลย เมื่อคืนที่ผ่านมามีคนจำนวนมากมาร่วมงาน โดยพื้นฐานแล้ว คนเหล่านั้นก็คือคนรวยและบุคคลมีชื่อเสียงรวมถึงนักข่าวชื่อดังบางคน นอกจากนี้ ชารอนเองก็เป็นเพียงแค่พนักงานตัวเล็ก ๆ ของบริษัทเท่านั้น แต่เธอกลับจูบท่านประธานบริษัทในระหว่างที่กำลังเต้นรำกับเขา! ในสายตาของคนนอก ถ้าเธอไม่ได้คิดที่จะล่อลวงประธานบริษัท แล้วเธอกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?

นอกจากนี้ การแต่งงานของพวกเขายังเป็นความลับอีกด้วย เพราะเหตุนั้น มันจึงไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน

ดังนั้น มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ดักลาสจะโกรธจนไม่อยากเห็นหน้าชารอนอีก

“ก็ฉัน... แล้วคุณกล้าพูดออกมาได้ยังไงกันล่ะว่าฉันกระชากคุณเข้ามาจูบ? คุณก็รู้ว่าฉันถูกวางยา"

“ผมรู้ แต่พ่อของผมไม่รู้นี่”

ชารอนพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง โดยปกติ ดักลาสก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธออยู่แล้ว จนท้ายที่สุด เขาก็มีโอกาสที่จะไล่ชารอนออกจากบ้านของตระกูลแซคคารี่สักที

“งั้นถ้าฉันอยู่ที่นี่ แล้วเซบาสเตียนล่ะคะ?” พวกเขาจะแยกเธอกับลูกชายอีกครั้งงั้นหรือ?

“คุณยังกลับไปหาลูกได้อยู่”

สรุปแล้ว ดักลาสไม่ต้องการให้ชารอนอาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลแซคคารี่ แต่เขาอนุญาตให้เธอไปพบกับลูกชายได้

ชารอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงและตอบกลับ “ได้ค่ะ งั้นฉันก็จะไม่ทำให้พ่อของคุณเห็นหน้าฉันอีก"

“งั้นทำไมยังไม่เข้าไปข้างในอีกล่ะ?” ไซม่อนหรี่ตามองชารอน

ชารอนเดินเข้าไป ทันใดนั้น เธอพลันจำบางอย่างได้และถามไซม่อน “ถ้าฉันอยู่ที่นี่ แล้วคุณล่ะ?” เขาคงจะไม่ได้อยู่ที่นี่กับเธอเหมือนครั้งก่อนหรอกใช่ไหม?

ชารอนเงยหน้าขึ้นมองชายร่างสูงตรงหน้า เธอกำลังรอคำตอบ

ไซม่อนจ้องมองมาที่ชารอน เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา เขาไม่ได้ตอบคำถามของชารอน เขาถามกลับ “ทำไมล่ะ? คุณไม่ชอบอยู่กับผมงั้นเหรอ?"

หากดูจากท่าทีของไซม่อน เขาดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ ทันใดนั้น ชารอนก็เผยยิ้มออกมาและหัวเราะ "ฉัน... ฉันแค่อยากรู้ เพราะตอนนี้คุณพ่อคุณเกลียดขี้หน้าฉันไปแล้ว ถ้าคุณยังอาศัยอยู่ที่นี่กับฉัน ฉันเกรงว่าเขาจะเกลียดหน้าฉันมากกว่าเดิมน่ะสิ”

“ต่อให้ผมไม่ได้อยู่กับคุณ เขาก็ไม่ชอบคุณไปแล้ว" เขาต้องการพูดให้เธอรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าเดิมหรือเปล่านะ?

ชารอนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “เขาเป็นพ่อของคุณนะ ถ้าเขาไม่ชอบขี้หน้าฉัน สุดท้ายแล้ว เดี๋ยวปัญหาก็จะต้องเกิดขึ้นระหว่างเราแน่"

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องกังวลเลย ตอนนี้สภาพของคุณยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ แทนที่จะกลับไปทำงาน คุณพักผ่อนก่อนเถอะ"

“ถ้าอย่างนั้น ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณจะอนุมัติใบลาของฉันเป็นการส่วนตัวไหม?”

“ไม่อยากลาพักผ่อนรึยังไงกัน?” ไซม่อนเลิกคิ้วและมองไปยังชารอน

“อยากสิคะ! ขอบคุณมากนะคะ คุณเป็นเจ้านายที่น่ารักสำหรับลูกน้องจริง ๆ เลยค่ะ!” ชารอนเผยยิ้มอย่างประจบสอพลอ

ทันใดนั้น ชารอนก็เอามือแตะท้องของตัวเอง เธอรู้สึกปวดท้องขึ้นมา ถ้าต้องไปทำงานตอนนี้ เธอคงจะต้องฝืนและมันคงไม่คุ้มค่าแน่