ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 162

ไซม่อนจ้องมองชารอนและพูดขึ้น “คุณพักผ่อนให้สบายก่อนเถอะ ถ้ามีอะไร ก็โทรหาผมได้ตลอดเลยนะ แล้วเดี๋ยวผมจะสั่งให้พ่อครัวเอาอาหารมาส่ง"

ชารอนอยากจะปฏิเสธ แต่ทว่า เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายของตัวเอง ถ้าเธอไม่ยอมกินอะไรเลย ร่างกายของเธอจะต้องแย่แน่ เพราะฉะนั้น ชารอนจึงพยักหน้าแทน “ก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงฉัน”

ระหว่างที่มองไปยังแผ่นหลังของไซม่อน ชารอนก็ตระหนักได้ว่าเขายังไม่ได้ตอบคำถามเธอเลย ทันใดนั้น ชารอนจึงตะโกนเสียงดังออกมา "คุณยังไม่บอกฉันเลยนะว่าคุณจะอยู่ที่ไหน?"

ไซม่อนหยุดยืนอยู่หน้าประตูและหันมามองชารอนด้วยสายตาขี้เล่น "เดี๋ยวผมค่อยบอกก็แล้วกันนะ" ทันทีที่พูดจบ ไซม่อนก็เปิดประตูและเดินออกไป

ชารอนขมวดคิ้ว คำตอบแบบนั้นคืออะไรกัน?

อันที่จริง มันไม่สำคัญอะไรอยู่แล้ว ไซม่อนสามารถอยู่ได้ทุกที่ที่ตัวเองต้องการ อีกอย่าง ตอนนี้เธอกำลังอาศัยอยู่ในที่พักของคนอื่น เธอมีสิทธิ์อะไรมาบังคับเขาล่ะ?

ทว่า ชารอนยังอดคิดเรื่องหนึ่งไม่ได้ เนื่องจากดักลาสได้ใช้โอกาสนี้ในการไล่ชารอนออกมา เขากำลังพยายามหาเอารีเบคก้าเข้ามาแทนที่เธอหรือเปล่านะ?

ถ้าเมื่อคืนชารอนได้พบกับผู้ชายอื่น ทั้งคู่คงมีอะไรกันไปแล้ว แต่ทว่า ไซม่อน... เขายอมโดนเธอกัดไหล่และไม่ยอมไปไหน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้อยากจะมีอะไรกับเธอเลย

เขาไม่ได้รู้สึกอยากจะมีอะไรกับเธอเลย

ชารอนลูบศีรษะ ทำไมเธอถึงคิดเรื่องแบบนี้กันนะ?

เธอกำลังคาดหวังให้ไซม่อนตกหลุมรักตัวเองอยู่รึเปล่า? หรือว่าเธอกำลังจะเป็นบ้า?

ชารอนพยายามไม่คิดมาก แต่ทว่า มันเหมือนกับเธอไม่สามารถควบคุมความคิดได้ ทันใดนั้น ชารอนจำได้ว่าหลังจากที่เธอเต้นรำกับยูจีนเมื่อคืน ไซม่อนก็ต้อนเธอจนมุมและจูบเธออย่างดุเดือด อีกทั้ง ไซม่อนยังบอกว่าเขาหึงและห้ามไม่ให้ชารอนไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับยูจีนอีกด้วย

อันที่จริง เขาต้องรู้สึกบางอย่างกับชารอนแน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ชารอนก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่ามันเป็นเรื่องจริง ทุกสิ่งที่ไซม่อนทำและพูดเป็นความจริงรึเปล่านะ?

ชารอนนอนอยู่บนเตียง เธอพลิกตัวไปมา เพราะความกำกวมของไซม่อน มันทำให้ชารอนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!

ชารอนไม่รู้ตัวว่าเธอนอนอยู่บนเตียงนานแค่ไหนก่อนที่จะผล็อยหลับไป เธอเหนื่อยเกินไป อีกทั้ง ชารอนยังรู้สึกเจ็บท้องมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ในระหว่างที่กำลังอยู่ในอาการมึนงง เธอได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังก้องอยู่ในหู “คุณนายคะ? เป็นอะไรรึเปล่า? คุณเจ็บมากไหมคะ?”

ชารอนต้องการลืมตา แต่ทว่า เปลือกตาของเธอหนักมากจนไม่สามารถยกมันขึ้นได้เลย เธอรู้สึกหมดเรี่ยวแรง

ชารอนรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังแตะหน้าผากของเธออยู่ก่อนที่จะอุทานออกมา “อ๊า! ร้อนมากเลยนะเนี่ย! เราต้องโทรเรียกหมอ..."

หลังจากนั้น ชารอนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินจากไป เธอต้องการคว้าตัวผู้หญิงคนนั้นและบอกเธอว่าไม่ต้องไปหาหมอ นั่นเป็นเพราะเธอแค่ปวดท้องประจำเดือน แต่ถึงอย่างไร ในตอนนี้ ชารอนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ เธอจะหยุดผู้หญิงที่อยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไรกัน?

เมื่อชารอนลืมตาขึ้น แสงในห้องก็มืดลง ดูเหมือนว่าเธอยังไม่ตื่นเต็มที่ แต่ถึงกระนั้น เมื่อเห็นเงาดำนั่งอยู่ข้างเตียง เธอก็ตกใจทันที

"อ๊ะ! นั่นใครน่ะ?" ชารอนอุทานออกมาและยกมือขึ้นเพื่อปัดเงาตรงหน้าออกไป ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งก็มาคว้าข้อมือชารอนเอาไว้และกล่าวคำพูดขึ้น "ผมเอง"

ชารอนจ้องไปยังชายตรงหน้าอย่างไม่ขยับเขยื้อนครู่หนึ่งก่อนที่จะสงบลง “ไซม่อนเหรอ?” ชารอนรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองฟังดูแหบแห้งมาก

“คุณไม่ไปทำงานเหรอ?”

“ดูเวลาสิ ใกล้จะมืดแล้วนะ” ไซม่อนมองดูใบหน้าที่สับสนของชารอน เธอเพิ่งตื่นนอน อันที่จริง ไซม่อนแทบจะหลุดขำออกมาด้วยซ้ำ

เขาเอื้อมมือออกไปปิดไฟดวงเล็กที่หัวเตียงและเปิดไฟเพดานในห้องแทน ในตอนนี้ ทั้งห้องก็สว่างพอแล้ว

ชารอนเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง มันเพิ่งจะหกโมงเย็นเอง วันนี้ไซม่อนเลิกงานเร็ว

เธอหลับไปเกือบครึ่งวันเลยงั้นเหรอ?

“อ๊า... คะ... คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” ชารอนรู้สึกว่าเสื้อท่อนบนของตัวเองถูกยกขึ้น มันเผยให้เห็นหน้าท้องของเธอ ในตอนนั้นเอง ดูเหมือนว่าไซม่อนจะถืออะไรบางอย่างติดเอาไว้ที่ท้องของชารอน

“คุณไม่รู้เหรอว่านี่คืออะไร?” ไซม่อนยกขึ้นมาและแสดงให้ชารอนดู

“แผ่นประคบร้อนเหรอ?”

“คุณหมอซาเวียร์บอกว่าคุณเป็นหวัดหลังจากแช่น้ำเย็นเมื่อคืนนี้น่ะ เพราะแบบนั้น คุณเลยมีประจำเดือน แถมเป็นหวัดแล้วก็มีไข้ด้วย..."

“เดี๋ยวนะ คุณบอกว่าฉันเป็นทั้งหวัดและมีไข้เลยเหรอ?” ชารอนยกมือขึ้นและแตะหน้าผากของตัวเอง แต่ทว่า มันก็ไม่ได้ร้อนอะไรขนาดนั้นเลย