ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 166

ในตอนนี้ ชื่อเสียงของชารอนกำลังจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง ตั้งแต่วินาทีที่เธอก้าวเข้ามาที่ประตูบริษัท ทุกคนต่างก็ตราหน้าว่าเธอคือนางผู้หญิง 'แพศยาไร้ยางอาย' เพราะฉะนั้น มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้จัดการจะขอพบกับเธอ

ชารอนมาหาผู้จัดการสำนักงานแผนกออกแบบ เธอชื่อว่าลิซ่า ผู้จัดการลิซ่า เป็นผู้หญิงโสดที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่วัย 30 ต้น ๆ ก่อนหน้านี้ ลิซ่ามักจะเป็นกลางกับชารอนอยู่เสมอ แต่ทว่า ในตอนนั้น ชารอนพลันสังเกตเห็นแล้วว่าทัศนคติของลิซ่าที่มีต่อตัวเองนั้นเปลี่ยนไป

ลิซ่าจ้องมองชารอนอย่างเย็นชา คำพูดของเธอก็เต็มไปด้วยคำหยาบคาย “ชารอน เธอเองก็เพิ่งจะเข้ามาอยู่ในบริษัทนี้ได้ไม่นานนะ เธอกล้าหว่านเสน่ห์ใส่ท่านประธานแซคคารี่เหมือนพวกนางแพศยาแบบนั้นได้ยังไงกัน? เธอรู้บ้างไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้องที่พยายามจะหว่านเสน่ห์ใส่ประธานบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่น?”

ชารอนเม้มริมฝีปากและตอบกลับ “คุณลิซ่าคะ คุณจะไล่ฉันออกเหรอคะ?”

ทันใดนั้น ผู้จัดการลิซ่าก็พลันเบิกตากว้าและสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา “เธอทำเรื่องแบบนั้นไปแล้ว เธอยังกล้าเสนอหน้าอยู่ในบริษัทแห่งนี้อยู่อีกเหรอ? ถ้าฉันไม่ไล่เธอออกไปตอนนี้ ฉันนี่แหละที่จะโดนไล่ออกแทน!"

ชารอนมองต่ำ ทุกคนคิดว่าเธอทำให้ไซม่อนขุ่นเคืองเพียงเพราะเธอจูบเขางั้นหรือ? ด้วยความที่ไซม่อนเป็นคนตรงไปตรงมาและเด็ดขาด คนอื่นจึงคิดว่าเขาจะทนกับชารอนไม่ได้งั้นเหรอ?

ถึงอย่างไร หากพวกเขาจะมีความคิดแบบนั้น มันก็คงไม่แปลก นั่นเป็นเพราะไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน สำหรับตอนนี้ ชารอนเป็นเพียงนักออกแบบตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเข้ามาร่วมงานกับบริษัทเท่านั้น หลังจากนั้น เธอก็ดันไปยั่วเสน่ห์ใส่ท่านประธานบริษัทผู้ส่งส่งและทรงอำนาจอย่างโจ่มแจ้ง ถึงแม้ว่าท่านประธานจะใจกว้างพอให้ชารอนอยู่ต่อ แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นจะทนไม่ไหว

ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าชารอนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไปที่นี่

อันที่จริง ตั้งแต่วันที่ชารอนเข้ามาทำงานกับบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่น เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา มิฉะนั้น มันก็คงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมากมายกับเธอแบบนี้

บางที การจากไปอาจจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับชารอนก็ได้

ชารอนพยักหน้าและตอบกลับ “ฉันรู้ตัวค่ะว่าต้องทำยังไง เดี๋ยวฉันจะยื่นใบลาออกให้คุณเอง ฉันจะไม่ทำให้คุณลำบากใจอีก”

“เธอก็ดูจะมีไหวพริบและฉลาดเหมือนกันนี่ ก็ดี งั้นก็ออกไปได้แล้ว" ผู้จัดการลิซ่าไม่มองไปทางชารอนอีก

ชารอนเดินออกจากห้องทำงานของผู้จัดการและตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ภายใต้สายตาแปลกประหลาดของเพื่อนร่วมงาน ชารอนเปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มพิมพ์จดหมายลาออก