ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 189

ไซม่อนไม่ถามถึงชารอนและลูกชายเลยด้วยซ้ำ ราวกับเขาหายไปในอากาศ

ความโกรธแค้นก่อตัวขึ้นในใจของชารอน ชารอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะต่อความคิดที่ว่าไซม่อนจะเวลาดูแลทั้งสอง เขาคงอยากไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับรีเบคก้ามากกว่าด้วยซ้ำ

ชารอนรู้สึกว่าตนเป็นคนที่โง่มากที่คิดว่าไซม่อนจะใส่ใจความรู้สึกของเธอบ้าง!

หลังจากที่ชารอนออกไปเที่ยวกับลูกชายเป็นเวลาสองวันเสร็จแล้ว ใครคนหนึ่งจากตระกูลแซคคารี่ก็มารับเซบาสเตียนกลับบ้านใหญ่ นั่นเป็นเพราะดักลาสไม่ยอมให้เจ้าตัวเล็กอยู่ข้างนอกนานเกินไป

“แม่ครับ ผมจะกลับไปบ้านคุณปู่ก่อนนะครับ” เซบาสเตียนไม่ต้องการแยกจากแม่เลย แต่เซบาสเตียนก็เข้าใจว่าถ้าตนยังอยู่กับแม่ต่อ เขาจะสร้างปัญหาให้แม่มากกว่าเดิม

ชารอนก้มหน้าและอุ้มลูกชายขึ้นมา “ถ้าไปถึงบ้านของคุณปู่แล้ว ลูกต้องกินและนอนให้ตรงเวลาด้วยนะ เข้าใจไหม? ตอนนี้คุณปู่แก่แล้วด้วย อย่าทำให้เขาโกรธด้วยล่ะ เข้าใจใช่ไหม?”

เซบาสเตียนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “ผมไม่ชอบคุณปู่เลย เพราะปู่ชอบแยกผมห่างจากแม่" แม้ว่าเซบาสเตียนจะรู้ว่าคุณปู่ชอบเขา แต่ดักลาสกลับทำตัวไม่ดีต่อชารอนเลย เพราะฉะนั้น เซบาสเตียนจึงไม่ค่อยมีความสุขกับเรื่องนี้เท่าไหร่นัก

ชารอนเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากรู้ว่าดักลาสขอให้เธอย้ายออกเพราะเขาต้องการหาที่ว่างให้กับรีเบคก้า หัวใจของชารอนก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

เธอทำได้เพียงบอกตัวเองว่าถ้าไซม่อนแต่งงานกับรีเบคก้า เธอก็จะสามารถทิ้งตระกูลแซคคารี่และกลับมาอยู่กับลูกชายได้อย่างอิสระเสรีเช่นเคย นั่นถือเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย

“แม่ครับ อย่ากังวลไปเลย ผมจะจับตาดูคุณพ่อเอาไว้เลยครับ ผมไม่ยอมให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าใกล้คุณพ่อแน่" เซบาสเตียนเผยสีหน้าราวกับกำลังแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดเอาไว้คนเดียว

ชารอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอแตะที่จมูกของลูกชาย “ส่วนลูกก็ต้องกังวลเรื่องการกินและนอนให้ตรงเวลาเท่านั้น เข้าใจไหม? ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นเลย” อันที่จริง เซบาสเตียนไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองเลย

“ผมจะปล่อยไปได้ยังไงกันล่ะครับ? ผมจะไม่ยอมให้พ่อนอกใจแม่เด็ดขาด!”

ทันใดนั้น รอยยิ้มใต้ดวงตาของชารอนพลันหายไป เพราะไซม่อนนอกใจเธอไปแล้ว

“เอาละ ไปขึ้นรถเถอะจ้ะลูกรัก“ ชารอนมอบลูกชายของเธอให้อัลเฟรด เขามาที่นี่เพื่อรับเซบาสเตียน

“แม่ครับ วันหยุดสุดสัปดาห์หน้าช่วยมารับผมหน่อยได้ไหม?" ทั้งสองกำลังจะแยกจากกัน เซบาสเตียนเริ่มลังเลอีกครั้ง

ชารอนเองก็รู้สึกแย่เช่นกัน แต่เธอก็พยักหน้า "ได้เลยจ้ะ"

เมื่อมองดูเซบาสเตียนขึ้นรถและจากไป หางตาของชารอนก็รู้สึกร้อนผ่าว เธอต้องเข้มแข็งให้ได้เร็วที่สุด เพราะชารอนไม่ต้องการพรากจากลูกชายของตัวเองอีกแล้ว

หลังจากที่ชารอนเดินกลับไป เธอหยิบนามบัตรที่ยูจีนมอบให้และโทรออกทันที ทันใดนั้น ชารอนก็บอกกับยูจีนว่าเธอจะไปทำงานในบริษัทของเขา

ในวันรุ่งขึ้น ชารอนต้องไปรายงานตัวในบริษัทของยูจีน เธอตื่นแต่เช้าและแต่งหน้าเบา ๆ ก่อนสวมชุดสุภาพทางการ

ชารอนมองดูตัวเองในกระจก ย้อนกลับไป ชารอนไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถของตัวเองในบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นเลย ชารอนจึงหวังเอาไว้ว่าคราวนี้ เธอคงจะทำอะไรบางอย่างสำเร็จได้บ้างในบริษัทของยูจีน

ชารอนพร้อมแล้ว ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอพลันดังขึ้น เธอเลื่อนปุ่มเพื่อรับสายทันที "สวัสดีค่ะ?"

"คุณพร้อมรึยัง? ผมรออยู่ข้างล่าง” เสียงของยูจีนดังจากปลายสาย

ชารอนถึงกับชะงักไป "ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?"

“ผมก็มาที่นี่เพื่อรับดีไซเนอร์คนใหม่ของบริษัทยังไงล่ะ” ยูจีนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แต่ตอนนี้คุณเป็นเจ้านายของฉันแล้วนะคะ ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันคงคิดมากแน่เลย" ชารอนกล่าวพร้อมกับสวมรองเท้าส้นสูงก่อนจะเดินออกไป

ทันใดนั้น ยูจีนพลันหัวเราะออกมา “ผมไม่ใช่เจ้านายที่เข้มงวดขนาดนั้นสักหน่อย คุณจะไปกลัวอะไรกันล่ะ?"

ทันทีที่ชารอนลงไปถึงข้างล่าง เธอเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ไม่ไกลนัก ยูจีนอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย

ชารอนรีบเดินตรงไป หลังจากนั้น ผู้ช่วยของยูจีนก็เปิดประตูให้เธอ เธอกล่าวขอบคุณพร้อมกับขึ้นรถไปทันที

“กอร์ดอน ช่วยขับรถไปส่งพวกเราไปที่บริษัทที” ยูจีนสั่งคนขับ