ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 19

ชารอนไม่สนอาการบาดเจ็บบริเวณขาของเธออีกต่อไปแล้ว เพราะเธอรีบไปโรงเรียนของลูกชาย ครูประจำชั้นเพิ่งโทรมาและแจ้งว่าเซบาสเตียนทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียน

เมื่อเห็นว่าชารอนวิตกกังวลขนาดไหน อีกทั้ง มันยังเป็นเรื่องยากถ้าจะปล่อยให้เธอไปที่นั่นคนเดียว ด้วยเหตุนั้น ไซม่อนจึงเสนอว่าเขาจะพาเธอไปโรงเรียนเอง

แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของชารอนจะไม่รุนแรงนัก แต่เธอก็ยังเดินเองไม่ได้ เมื่อมาถึงโรงเรียน ชารอนลังเลว่าจะลงจากรถยังไงดี

ไซม่อนเดินไปยังประตูฝั่งชารอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้น เขาก็ยื่นมือออกไป “ลงมาสิ เดี๋ยวผมพยุงคุณเข้าไปข้างในเอง”

ชารอนมองดูมือที่ใหญ่และเรียวยาวของไซม่อนตรงหน้า ลึกลงไปในจิตใจ เธอรู้สึกกังวลเรื่องลูกชายไม่น้อย ด้วยเหตุนั้น เธอจึงไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเลย ชารอนรีบเอื้อมไปจับมือของไซม่อนทันที

ไซม่อนพยุงเธอไปยังห้องพักครู ทันทีที่ทั้งสองเข้าไป เธอเห็นเซบาสเตียนยืนอยู่กับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง

เสื้อของเด็กน้อยสกปรกและขาดวิ่น อีกทั้ง เขายังมีรอยฟกช้ำที่มุมปาก พร้อมกับแขนที่เปื้อนเลือดอีกด้วย ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนคงจะทะเลาะกับเด็กชายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มา

ชารอนรู้สึกราวกับหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอไม่สนใจความเจ็บปวดที่ขาของตัวเองเลย เธอลากเท้าและเดินเตาะแตะตรงไปหาลูกชาย “เซบาสเตียนลูกรัก” 'ลูกเราเพิ่งจะเข้าโรงเรียนได้ไม่กี่วันเองนะ เขากล้าไปมีเรื่องกับเด็กคนอื่นแล้วเหรอ?'

ทันทีที่เซบาสเตียนจอมหัวรั้นเห็นแม่ของตัวเอง ดวงตาของเขาก็เริ่มแดงก่ำ ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็กัดริมฝีปากโดยไม่ส่งเสียงอะไรออกมา

ชารอนมองดูนักเรียนชายที่ยืนอยู่ข้างเซบาสเตียน เด็กคนนั้นหน้าช้ำและบวม เสื้อผ้าขาดวิ่น แถมยังมีคราบเลือดติดอยู่ที่หน้าของเขาอีกด้วย ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะได้รับบาดเจ็บหนักกว่าเซบาสเตียนมาก

“คุณคงเป็นคุณแม่ของเซบาสเตียนสินะคะ คุณชารอนใช่ไหม?” คุณครูที่นั่งอยู่พลันกล่าว

ชารอนตอบกลับอย่างรวดเร็ว "ใช่ค่ะ ฉันเอง คุณครูสวิฟต์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ? พวกเขาทะเลาะกันแบบนี้ได้ยังไง?"

คุณครูสวิฟต์เหลือบมองชารอน จากนั้น เธอก็เหลือบมองไปที่ไซม่อนเช่นนั้น คุณครูสวิฟต์มีความรู้สึกราวกับว่าผู้ชายคนนี้น่าเกรงขามไม่น้อย

ถึงอย่างไร คุณครูสวิฟต์ก็เรียกสติกลับมาและพูดขึ้น "ให้ลูกชายบอกคุณเองดีกว่าค่ะ”

หลังจากนั้น ชารอนก็มองไปที่เซบาสเตียนและถามขึ้น “บอกแม่มาเลยนะ ว่าทำไมลูกต้องทะเลาะกับเพื่อนด้วยล่ะ?”

“ก็เขาสมควรโดนแล้วครับแม่!” เซบาสเตียนรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกโกรธยิ่งกว่าเดิมแทน ทว่า เซบาสเตียนยังคงพูดราวกับว่าตัวเองบริสุทธิ์

ชารอนขมวดคิ้ว "บอกแม่มาเดี๋ยวนี้"

“เขา... เขาพูดไม่เพราะเลยครับแม่ เขาด่าผมด้วย!”

ชารอนขมวดคิ้ว เธอไม่เคยเห็นลูกชายของตัวเองมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน “เด็กคนนั้นด่าลูกว่าอะไรล่ะ?”

เซบาสเตียนเริ่มน้ำตาไหลออกมา เห็นได้ชัดว่าดวงตาของเด็กน้อยกำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังกำหมัดเอาไว้อยู่ เด็กน้อยพยายามกลั้นใจเพื่อไม่ให้น้ำตาหยดลงมา “เขาบอกว่าผมเป็นเด็กป่าเถื่อน เขาด่าว่าผมเป็นเด็กไม่มีพ่อครับ!”