ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 20

บรรยากาศภายในห้องทำงานพลันเงียบกริบ โดยเฉพาะบรรยากาศระหว่างเซบาสเตียนกับไซม่อน ทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดของคุณครูสวิฟต์

ใจของชารอนเต้นแรงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น อันที่จริง ระหว่างมองไปที่ไซม่อน ชารอนเองก็รู้สึกว่าเขาหน้าคล้ายเซบาสเตียนเช่นกัน เธอเคยสงสัยในเรื่องนี้มาสักพักหนึ่งแล้ว แต่ชารอนเองก็ไม่กล้าคิดไปไกลขนาดนั้น

ชารอนเผยเสียงหัวเราะอันแผ่วเบาเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้น “คุณครูสวิฟต์คะ ฉันว่าคงจะเป็นความเข้าใจผิดกันระหว่างนักเรียนแหละค่ะ ก็เลยทำให้พวกเขาทะเลาะกัน อย่าไปคิดมากเลยคะ”

อันที่จริง คุณครูสวิฟต์เคยเห็นเด็กนักเรียนทะเลาะกันมานับไม่ถ้วนแล้ว "ครูแค่อยากแจ้งพวกคุณในฐานะพ่อแม่ เพื่อที่พวกเขาจะได้เข้าใจเหตุการณ์ได้มากขึ้น แต่แน่นอน มันต้องดีกว่าเดิมแน่ถ้าต่างฝ่ายสงบศึกกันได้อย่างสงบสุขน่ะค่ะ”

คุณครูสวิฟต์มองไปที่ลีวายด้วยท่าทางเคร่งขรึม “เธอเห็นพ่อของเซบาสเตียนแล้วนะ ต่อจากนี้ไป เธออย่าพูดจาว่าร้ายใส่เขาอีกล่ะ เข้าใจที่ครูพูดไหม?"

ทว่า ลีวายยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย ถึงกระนั้น เขาก็ก้มศีรษะลงและกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เข้าใจแล้วครับ”

“งั้นพวกเธอทั้งคู่ก็ควรขอโทษกันและกันด้วยนะ เพราะต่อจากนี้ไป พวกเธอจะต้องเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่ดีต่อกัน” คุณครูสวิฟต์กล่าว

ทว่า ทุกคนไม่คาดคิดเลยว่าเซบาสเตียนจะโพล่งคำพูดออกมาแทบจะทันที “ผมจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เขาพูดหรอกครับ ผมจะไม่ยอมรับคำขอโทษของเขาเด็ดขาด ยังไงก็เถอะ นายเองก็ต่อยฉันกลับมา งั้นเราก็เสมอกัน"

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เซบาสเตียนจะไม่ยอมรับคำขอโทษ และเขาจะไม่ขอโทษกลับเช่นกัน

ทว่า ลีวายเองก็ไม่ยอมเช่นกัน “นายคิดว่าการมีพ่อทำให้นายดูยิ่งใหญ่มากขึ้นหรือยังไงกัน? ใครบ้างล่ะจะไม่มีพ่อ? ฮึ!” ทันทีที่พูดจบ ลีวายก็ส่ายหัวไปมา

เซบาสเตียนพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเพื่อตอบโต้และหันหน้าหนีเช่นกัน ทั้งสองไม่อยากมองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ

เหล่าผู้ใหญ่ที่เฝ้าดูทั้งสองต่างคิดว่าเด็กชายสองคนนี้เล่นใหญ่กันเสียจริง พวกเขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และหัวเราะออกมา

หลังจากนั้น ชารอนก็พาลูกชายกลับบ้าน

ไซม่อนให้ทั้งสองติดรถกลับไปด้วย

ทันทีที่ถึงคอนโด ชารอนถามไซม่อนว่าเขาต้องการดื่มน้ำสักแก้วไหม ถึงกระนั้น ชารอนเองก็ไม่คาดคิดเลยว่าไซม่อนจะลงมาจากรถและตามขึ้นไปชั้นบน

ขาของชารอนยังคงได้รับบาดเจ็บอยู่ เธอยังเดินได้ไม่สะดวกนัก ดังนั้น ไซม่อนและเซบาสเตียนจึงอาสาพยุงเธอขึ้นไปข้างบน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ทำให้ชารอนรู้สึกแปลกไป

ทันทีที่มาถึงห้อง ส่วนที่เป็นตะคริวของชารอนพลันแสดงอาการดีขึ้นกว่าเดิม นั่นเป็นเพราะไซม่อนเป็นชายร่างสูงระหว่างที่กำลังพยุงเธอ

ชารอนรู้สึกอับอายเล็กน้อยที่จะปล่อยให้ไซม่อนเห็นพื้นที่ข้างใน 'มันจะเป็นเรื่องไร้มารยาทไปหรือเปล่านะ?'

“ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณนั่งรอตรงนี้ก่อนก็ได้ค่ะ” ชารอนบอกให้เขานั่งบนโซฟา

หลังจากนั้น ชารอนก็หันไปหาลูกชาย "ไปรินน้ำให้คุณลุงสักแก้วสิลูก”

ก่อนหน้านี้ เซบาสเตียนไม่ชอบไซม่อนเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่า ทันทีที่เห็นว่าไซม่อนพุ่งเข้ามาช่วยแก้หน้าให้ตัวเองในวันนี้ที่โรงเรียน เซบาสเตียนก็คิดว่าไปรินน้ำให้คุณลุงสักแก้วคงไม่เป็นอะไรหรอก

“แม่ครับ นั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวผมไปรินน้ำให้เอง” เซบาสเตียนยังคงห่วงใยแม่ของตนมาก

ท้ายที่สุด ชารอนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีที่เห็นไซม่อนนั่งลงโดยไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร

ไม่นานหลังจากนั้น เซบาสเตียนก็เดินกลับมาพร้อมน้ำสองแก้ว เขาวางแก้วน้ำต่อหน้าไซม่อนและพูดขึ้น “นี่ครับ คุณลุง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะไม่ค่อยชอบหน้าคุณลุงเท่าไหร่ แต่วันนี้คุณลุงก็ช่วยผมเอาไว้ ขอบคุณนะครับ หวังว่าเราคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะครับ"

ทันทีที่พูดจบ เซบาสเตียนก็แตะไหล่ของไซม่อนราวกับว่าเขาโตแล้ว