ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 192

ชารอนรู้สึกว่าหนังศีรษะของตัวเองกำลังชา ทั้งสองคนดูเหมือนจะสามารถทะเลาะกันได้แทบทุกวินาที อันที่จริง ชารอนไม่ต้องการให้ไซม่อนสู้กับใครเพราะตัวเธออีกแล้ว

“ทำไมล่ะ? ถ้าฉันจะซัดหน้านาย ฉันต้องนัดเวลาก่อนรึยังไงกัน?!" นัยน์ตาของไซม่อนเต็มไปด้วยความรังเกียจ

"ปล่อยเธอก่อนเลย" ยูจีนขอให้ไซม่อนปล่อยชารอนไปเพื่อที่พวกเขาทั้งสองจะได้ประเคนหมัดใส่กันได้

แน่นอน ไซม่อนไม่กลัวการยั่วยุของยูจีนเลยแม้แต่น้อย ระหว่างที่ไซม่อนกำลังจะปล่อยมือจากชารอน ชารอนก็พลันคว้าตัวไซม่อนเอาไว้แน่นกว่าเดิม

"พอได้แล้ว! พวกคุณไม่กังวลเลยรึไงกันว่าจะมีคนมาแอบถ่ายวิดีโอพวกคุณทั้งสองคนทะเลาะกันตรงนี้แล้วเอาไปลงเป็นข่าวหน้าหนึ่งน่ะ?" นั่นเป็นเพราะทั้งสองล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและมากอิทธิพล

“ชาร์ ผมแค่กำลังสอนบทเรียนให้เขาเท่านั้นแหละ” ดูเหมือนยูจีนจะรู้ว่าไซม่อนไม่เคยปฏิบัติต่อชารอนอย่างดีเลย

ทันใดนั้น ไซม่อนพลันเบิกตากว้าง 'ชาร์งั้นเหรอ? สองคนนี้สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?'

แววตาแห่งความโกรธของไซม่อนปะทุขึ้น เขากำหมัดและพุ่งเข้าไปต่อยหน้ายูจีน

แต่ทว่า ชารอนก็ได้ใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเองยับยั้งชายผู้หัวร้อนตรงหน้าเอาไว้ “ไซม่อน ใจเย็นก่อนสิ!”

ความมืดในดวงตาของไซม่อนช่างน่ากลัวไม่น้อย บัดซบ ยูจีนแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงของตนไปถึงขนาดนั้น เขาจะไม่โกรธได้อย่างไรกัน?

ทันทีที่ถูกชารอนหยุดเอาไว้ ไซม่อนก็ยิ่งโกรธและโมโหมากขึ้นไปอีก ทำไมเธอต้องปกป้องยูจีนด้วยล่ะ?

ชารอนจับแขนไซม่อนเอาไว้แน่นแล้วหันไปอ้อนวอนยูจีน “คุณช่วยออกไปจากตรงนี้ก่อนเถอะนะคะ ขอร้องล่ะ!"

“ชาร์ ไซม่อนทำกับคุณแย่ขนาดนั้น ผมจะรู้สึกไม่เป็นกังวลได้ยังไงกัน?"

“นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ช่วยอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ฉันขอร้องล่ะนะ คุณออกไปก่อนเถอะ" เธอกลัวว่าไซม่อนจะทำอะไรที่น่ากลัวและร้ายแรงกับยูจีน

ทันทีที่ยูจีนเห็นท่าทีอึดอัดใจของชารอน เขารู้สึกเจ็บและหมดหนทาง ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้...

ยูจีนพลันถอนหายใจ “ก็ได้ ผมจะไม่ยุ่ง ยังไงก็เถอะ ถ้าเขายังทำตัวไม่ดีกับคุณอีก ผมจะสั่งสอนบทเรียนให้กับเขาอย่างแน่นอน" ทันทีที่พูดจบ ยูจีนก็หันหลังกลับไปขึ้นรถ

นัยน์ตาของไซม่อนทั้งมืดและเย็นชา ออร่าแห่งโทสะที่ไซม่อนเปล่งออกมาจากร่างกายนั้นน่ากลัวไม่น้อย “ยูจีน กลับมานี่ก่อนสิ!”

ยูจีนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินไซม่อน เขาสตาร์ทรถและจากไปหลังจากเหยียบคันเร่ง ทว่า ก่อนที่จะจากไป ยูจีนก็หันมองชารอนเป็นครั้งสุดท้าย

ชารอนถอนหายใจโล่งอกทันทีที่เห็นรถของยูจีนขับออกไป มือของเธอที่กำลังจับแขนของไซม่อนอยู่ก็คลายออกเช่นกัน

หน้าอกของไซม่อนยังคงมีความโกรธและหัวร้อนปะทุอยู่ เขาหรี่ตาและคว้าข้อมือของชารอนพร้อมกับลากเธอเข้าไปในคอนโด

ไซม่อนแข็งแกร่งและน่ากลัวไม่น้อย เหมือนกับว่าเขากำลังจะหักข้อมือของเธอเลย ทันใดนั้น ชารอนพลันขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด “ไซม่อน ปล่อยฉัน...”

ชารอนถูกไซม่อนลากเข้าไปในคอนโด หลังจากที่ไซม่อนผลักประตูออก ไซม่อนก็ผลักชารอนลงบนโซฟา

ชารอนในตอนนี้รู้สึกเวียนหัว หลังจากนั้น ไซม่อนก็กดร่างของตัวเองลงบนตัวชารอน เขากำลังบีบคางของชารอนอยู่

ในตอนนั้นเอง ไซม่อนได้กลิ่นแอลกอฮอล์มาจากตัวชารอน เขาหรี่ตาลงอย่างน่ากลัว “คุณไปดื่มเหล้ากับยูจีนมางั้นเหรอ?”

“ฉัน... ” ชารอนยังคงตกใจกับออร่าสุดอันตรายของไซม่อน ไซม่อนทำตัวราวกับว่าชารอนแอบไปเล่นชู้กับยูจีนลับหลังเขา

ชารอนพลันตัวสั่นเทา ทว่า ในระหว่างนั้น ชารอนก็นึกถึงรูปภาพของรีเบคก้าและไซม่อนขึ้นมาได้ ความโกรธพลันพวยพุ่งขึ้นมายังก้นบึ้งของหัวใจชารอนเช่นกัน ทำไมไซม่อนถึงสามารถหลับนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ แต่เธอทำไม่ได้กันล่ะ?

ชารอนมองเข้าไปในดวงตาอันชั่วร้ายของไซม่อนและกล่าวคำพูดออกมา “ใช่ ฉันไปดื่มกับเขามา ทำไมล่ะ? คุณไม่อนุญาตงั้นเหรอ?”

ท่าทีของไซม่อนเริ่มตึงเครียด ดวงตาที่ลึกล้ำของไซม่อนถูกปกคลุมด้วยความโหดร้ายและความเด็ดขาด หลังจากนั้นไม่นาน ไซม่อนพลันกล่าวคำพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “งั้นเหรอ? หลังจากดื่มด้วยกันเสร็จ คุณก็ตั้งใจจะไปนอนพักที่โรงแรมกับมันด้วยไหมล่ะ?!"