ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 193

ชารอนและยูจีนถึงกับกอดกันอยู่ข้างถนน!

น้ำเสียงของไซม่อนนั้นเย็นชาและดังขึ้นเรื่อย ๆ "คุณขาดผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือคุณชอบเที่ยวเตร่หว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายไปทั่วเหมือนที่โฮเวิร์ดพูด?"

ท้ายที่สุด ไซม่อนก็จัดการธุระที่เมืองซีเสร็จและรีบกลับมา หลังจากที่ไซม่อนลงจากเครื่อง เขาก็รีบตรงมายังคอนโดทันที

เขาต้องการเซอร์ไพรส์ชารอน แต่ทว่า ไซม่อนไม่คิดเลยว่าชารอนจะเป็นฝ่ายเซอร์ไพรส์เขาแทน

ไซม่อนเคยเตือนชารอนไปมากกว่าหนึ่งครั้งแล้วว่าเขาไม่อนุญาตให้เธอติดต่อกับยูจีนอีก ทว่า ไม่เพียงแค่ชารอนไม่ฟังเท่านั้น แต่เธอยังกอดกับยูจีนอยู่ข้างถนนอีกต่างหาก!

ทันใดนั้น ใบหน้าของชารอนพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอโกรธมากเสียจนต้องยกมือขึ้นมาเพื่อตบหน้าผู้ชายตรงหน้า "ไซม่อน คุณมันคนสารเลว!"

ชารอนตัวสั่นด้วยความโกรธ ไซม่อนกล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้อย่างไรกัน? เขากำลังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธออยู่!

ทันใดนั้น รอยฝ่ามือของชารอนพลันปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนทันที ดูเหมือนว่าชารอนจะตบหน้าไซม่อนเข้าไปอย่างเต็มแรง

ไซม่อนจ้องมองชารอนอย่างเยือกเย็น ออร่าสุดอันตรายแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขาราวกับไซม่อนต้องการที่จะฉีกชารอนออกมาเป็นชิ้น ๆ

ชารอนรู้สึกโกรธและหัวร้อนไม่น้อย เธอจะรู้มาไก้อย่างไรว่าไซม่อนสามารถทำตัวน่ากลัวได้ขนาดนี้? ชารอนถึงกับทุบหน้าอกของชายตรงหน้าด้วยมือทั้งสองข้าง "ไปให้พ้นเลยนะ..."

ทว่า ไซม่อนพลันขมวดคิ้วและคว้ามือของชารอนเอาไว้ได้ทัน เขาพลันกดชารอนลงบนโซฟา นอกจากนี้ ไซม่อนยังกล่าวคำพูดที่ค่อนข้างดูถูกออกมาด้วย "ดูเหมือนคุณจะขาดผู้ชายจริง ๆ ด้วยสินะ"

หลังจากที่ไซม่อนพูดออกไปเช่นนั้น เขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากของชารอนอย่างหนักหน่วง

หลังจากตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง ชารอนก็กลับมารู้สึกตัว เธอดิ้นรนพร้อมกับสะบัดทั้งแขนและขาของตัวเอง "ไอ้คนโรคจิต ออกไป..."

ทว่า หลังจากนั้น ชารอนก็ไม่สามารถเอ่ยคำพูดออกมาได้อีกต่อไป

เธอรู้สึกอ่อนแออย่างน่าสมเพช ในไม่ช้า ชารอนก็ถูกไซม่อนตรึงเอาไว้โดยสมบูรณ์ เธอเคลื่อนตัวหนีไม่ได้เลย

ไซม่อนสังเกตเห็นว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังหันหน้าเอียงข้างไปร้องไห้อยู่ เขาเงยหน้าขึ้นและหอบหายใจต่ำ ทันทีที่ไซม่อนเห็นชารอนร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เขาพลันรู้สึกได้ถึงความรำคาญในใจอย่างบอกไม่ถูก “อย่าร้องไห้!”

ทว่า หลังจากที่ไซม่อนตะโกนใส่ชารอน เธอก็เริ่มร้องไห้หนักขึ้น

ไซม่อนเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก หลังจากนั้น ไซม่อนก็จับหน้าชารอนหันกลับมา “คุณร้องไห้ต่อหน้าผม แต่กลับยิ้มตอนอยู่กับยูจีน เล่นละครเก่งจริง ๆ เลยนะ"

ชารอนกำหมัดด้วยความอับอายและโกรธจัด เธออยากจะต่อยเข้าไม่น้อย แต่ทว่า ชารอนยังถูกไซม่อนตรึงเอาไว้อยู่ ดังนั้น เธอจึงหนีหรือทำอะไรเขาไม่ได้เลย เธอตะโกนออกมาในระหว่างที่กำลังร้องไห้ "ถ้าคุณอยากทำตัวแบบนี้ ก็ไปหารีเบคก้าเสียสิ! คุณเป็นใครกันถึงกล้ามาทำกับฉันแบบนี้?! อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ! คุณมันน่าขยะแขยงที่สุด!"

ไซม่อนสังเกตเห็นความรังเกียจและความไม่พอใจผ่านใบหน้าของชารอน ชารอนกล้าดีอย่างไรมาว่าเขาน่าขยะแขยง?

เขายังไม่ได้นอกใจเธอเลย แต่ชารอนกลับนอกใจเขาไปหายูจีนงั้นเหรอ?

“ชารอน ผมจะโชว์ให้คุณเห็นเองว่าใครเป็นผู้ชายของคุณกันแน่!"

คนสารเลว!

...

ชารอนนอนฝันร้าย ทันใดนั้น เธอรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที หน้าผากของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่าง เวลาตอนนี้คือประมาณเจ็ดโมงเช้า ชารอนจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนตัวเองหลับไปกี่โมง เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองหนักอึ้งไม่น้อย

ชารอนพลันก้มศีรษะลงและเห็นว่าตัวเองอยู่ในชุดนอน อีกทั้ง เธอยังได้กลิ่นโลชั่นบำรุงผิวกายอีกด้วย อันที่จริง ชารอนจำได้ไม่ชัดเลยว่าไซม่อนได้อาบน้ำให้เธอเมื่อคืนนี้รึเปล่า

อันที่จริง ชารอนไม่เคยคิดอยากจะนอนกับไซม่อนเลย ครั้งก่อนหน้าที่ไซม่อนสามารถควบคุมตัวเองได้โดยไม่แตะต้องตัวชารอนเป็นตอนที่เธอถูกวางยา แต่คราวนี้ ทำไมเขาถึง...

ทันใดนั้น ชารอนก็รู้สึกขยะแขยง เพราะไซม่อนเพิ่งจะหลับนอนกับรีเบคก้ามา คนต่อไปก็กลับมาเป็นเธอ