ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 194

ทันทีที่ประตูห้องถูกผลักเปิดออกและชารอนหันศีรษะไป เธอสังเกตเห็นชายรูปหล่อปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู ทันทีที่ชารอนเห็นไซม่อน ความโกรธในอกของเธอก็เพิ่มขึ้น

ก่อนที่ชารอนจะนึกออกว่าจะเผชิญหน้ากับไซม่อนได้อย่างไร เขาก็พลันปรากฏตัวขึ้น ทว่า ไซม่อนยังคงสงบ เขาแต่งตัวดีมาก ราวกับว่าเขาไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายกับเธอเมื่อคืนนี้เลย...

ชารอนทั้งอับอายและโกรธ ทันทีที่ไซม่อนเดินเข้ามา ชารอนก็ขว้างหมอนใส่เขา "ออกไปให้พ้น!"

ไซม่อนคว้าหมอนที่ชารอนขว้างใส่ได้อย่างง่ายดาย เธอดูโกรธ แต่ทว่า ใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนยังคงสงบ “ถ้าตื่นแล้ว ก็ลุกไปกินข้าวได้แล้ว"

ทว่า ชารอนยังคงมีพละกำลังในการทำร้ายไซม่อนอยู่

แต่ทว่า ไซม่อนเองยังรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ที่ชารอนไปกอดกับยูจีนอยู่ข้างถนน

“ไซม่อน ไอ้คนโรคจิต!” ชารอนระงับความคับข้องใจและความโกรธไม่ได้เลย หลังจากถูกไซม่อนทำร้ายเสียขนาดนั้น ชารอนจะสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้ยังไง?

แต่ท้ายที่สุด ใบหน้าของไซม่อนพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย นอกจากนี้ เขายังเผยยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ผมเป็นคนโรคจิตได้ไง? แล้วยูจีนล่ะ จะเรียกว่ามันไม่ใช่พวกโรคจิตได้ยังไงทั้ง ๆ ที่มันจะกอดและทำตัวสนิทสนมกับคุณขนาดนั้น?"

"คุณ!" ชารอนโกรธจนตัวสั่น เธอกัดฟันและกล่าวคำพูดออกมา “แต่ข้อตกลงของเราไม่ได้ระบุเอาไว้นะว่าฉันต้องมาเป็นเหมือนทาสรับใช้และต้องฟังคำสั่งของคุณน่ะ หลังจากที่คุณทำกับฉันเมื่อคืน คุณก็ผิดสัญญาแล้ว!"

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ไซม่อนพลันหรี่ตาลง เขาพลันกล่าวคำพูดออกมา "คุณน่าจะอ่านข้อตกลงหมดแล้วนะ ในสัญญา มันมีเงื่อนไขเพิ่มเติมอยู่ในข้อ 40 มันบอกเอาไว้ว่าคุณจะต้องตอบสนองความต้องการของผมด้วยในบางครั้ง”

“คุณ... คุณ...” ใบหน้าของชารอนเปลี่ยนไป เธอจ้องไปยังผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ทำไมเธอถึงจำเงื่อนไขเพิ่มเติมข้อนี้ไม่ได้เลยล่ะ?

ข้อตกลงที่ไซม่อนทำมาให้ชารอนเต็มไปด้วยช่องโหว่ แต่ทว่า เธอจำข้อตกลงข้อนี้ไม่ได้เลยเหรอ?

ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจตัวพ่อ!

“ตอนนี้คุณเข้าใจกระจ่างแล้วรึยังล่ะ? คุณควรทำตัวดี ๆ นะ แล้วก็อย่ายั่วยุผมด้วย รีบลุกไปกินข้าว แล้วก็ไปรายงานตัวกับบริษัทด้วย"

ไซม่อนไม่เพียงแค่รู้สึกผิดเท่านั้น แต่เขายังเอาแต่ออกคำสั่งกับชารอนอีกด้วย ชารอนรู้สึกแย่ไม่น้อย

“รายงานตัวต่อบริษัทอะไร?” ชารอนถามอย่างหงุดหงิด เขาจะให้เธอทำอะไรกัน?

“ก็แน่สิ บริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่น"

ชารอนรู้สึกสับสน “ใครบอกคุณกันว่าฉันต้องการกลับไปยังที่บริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่น? ฉันลาออกแล้วนะ อีกอย่าง ฉันได้งานใหม่แล้วด้วย”

ดวงตาของไซม่อนมืดลง "งานใหม่? คุณหมายถึงงานที่บริษัทของยูจีนงั้นเหรอ?”

ชารอนหลับตาลงและพูดอย่างเย็นชา “ใช่!”

นัยน์ตาของไซม่อนเริ่มเย็นชา น้ำเสียงของไซม่อนเย็นชากว่าเมื่อก่อน “คุณต้องการยั่วโมโหผมอีกแล้วเหรอ?”

ไซม่อนบอกกับชารอนเอาไว้ว่าอย่ายุ่งกับยูจีน แต่เธอไม่ฟังเลย แถมเธอยังจะไปทำงานที่บริษัทของเขาด้วยเหรอ?

ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่มาก แต่ทว่า ชารอนรู้สึกกดดันไม่น้อย หัวใจของชารอนพลันหนักอึ้ง เธอรู้สึกไม่มั่นใจเลย “ทำไมฉันจะไปทำงานที่บริษัทของยูจีนไม่ได้ล่ะ?”

“คุณรู้ไหมว่ายูจีนเป็นคนแบบไหน? คุณกล้าดียังไงถึงไปทำงานกับคนอย่างเขา?” ไซม่อนกล่าวคำพูด

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ตั้งแต่ฉันพบกับเขา เขาก็เป็นเจ้านายที่ดีมากมาตลอด ยังไงก็เถอะ ความปรารถนาสูงสุดของพนักงานทุกคนก็คือการมีเจ้านายที่ดีและน่ารักไม่ใช่รึไง?"

“แล้วคุณคิดว่าผมเป็นเจ้านายที่แย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ?” นัยน์ตาของไซม่อนพลันเย็นชาลง

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย” ชารอนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เขาไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองเป็นเจ้านายที่ดีหรือแย่?

ทว่า ไซม่อนในตอนนี้อ่านความคิดของชารอนไม่ออกเลย เขากล่าวคำพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง "ยูจีนไม่ใช่คนอย่างที่คุณคิดหรอกนะ อย่าทำตัวเหมือนไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลยน่า"

ชารอนขมวดคิ้ว สุดท้ายแล้ว เธอพลันกล่าวคำพูดออกมาอย่างหมดความอดทน “ฉันแค่ไปทำงานที่บริษัทของเขาเองนะ เขาแค่มีหน้าที่จ่ายเงินให้ฉันก็พอแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องมีอะไรกับเขา อีกทั้ง ฉันไม่อยากรู้ด้วยว่าเขาเป็นคนแบบไหน"