ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 195

ชารอนนิ่งไปชั่วครู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองไซม่อนและกล่าวคำพูดออกมา “ฉันรู้ว่าคุณกับยูจีนเป็นคู่แข่งกัน แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของคุณ ถ้าคุณอยากจะต่อยกับเขาจนตายกันไปข้างหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องของคุณเหมือนกัน ฉันเป็นแค่ลูกจ้าง มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่ดี ถูกไหม?”

ไซม่อนและยูจีนเป็นเหมือนศัตรูทันทีที่ทั้งสองได้พบกัน อันที่จริง มันต้องมีการแข่งขันระหว่างสองบริษัทในโลกธุรกิจอยู่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ถึงกระนั้น มันก็เป็นเรื่องระหว่างประธานบริษัทสองคน แล้วทำไมพวกเขาเอาชารอนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยล่ะ?

“อีกอย่าง ถ้าฉันกลับไปทำงานที่บริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่น พี่สาวของคุณก็ไม่ชอบฉันอยู่ดี แถมคนอื่นในบริษัทยังไม่ต้อนรับฉันอีกด้วย ไม่เพียงแค่นั้นนะ โฮเวิร์ดอาจจะทำเรื่องบ้าบออะไรกับฉันอีกก็ได้ ในสภาพแวดล้อมการทำงานแบบนั้น ฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะ"

ชารอนพูดออกไปมากมาย เธอไม่อยากกลับไปทำงานที่บริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นอีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืนนี้ ไซม่อนยังทำร้ายเธออีกด้วย ชารอนยังคงโกรธอยู่ เพราะฉะนั้น เธอจะกลับไปบริษัทกับเขาตอนนี้ได้อย่างไรกัน?

ไซม่อนจ้องไปยังชารอนด้วยดวงตาสีเข้ม เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ชารอนไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ทว่า ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของไซม่อนกลับดังขึ้น เสียงของโทรศัพท์พลันทำลายความเงียบ หลังจากนั้น ไซม่อนก็เดินไปรับโทรศัพท์ตรงหน้าต่าง

ชารอนจ้องมองยังแผ่นหลังของไซม่อน เขาคงจะไม่บังคับให้เธอกลับไปทำงานที่บริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นหรอกใช่ไหม?

ในระหว่างที่ชารอนกำลังคิดอยู่ว่าเธอจะจัดการกับไซม่อนยังไงดี ไซม่อนก็วางสายและหันกลับมา เขาพลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณไม่จำเป็นต้องกลับไปทำงานที่บริษัทเซ็นทรัลคอร์ปอเรชั่นก็ได้ คุณจะทำงานกับบริษัทไหนก็เชิญตามสบาย แต่ต้องไม่ใช่บริษัทของยูจีน"

ไซม่อนพลันพูดต่อโดยไม่รอให้ชารอนตอบเลย “ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการ เพราะฉะนั้น ผมคงไม่ได้กินข้าวเช้ากับคุณหรอกนะ” ไซม่อนหันหลังและจากไปทันทีที่พูดจบ

ทันทีที่ไซม่อนเดินผ่านประตูห้อง เขาพลันตระหนักได้ถึงบางสิ่ง ดังนั้น ไซม่อนจึงหยุดและหันกลับมามองชารอน "จำคำพูดของผมเอาไว้ด้วยนะ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงานในบริษัทของยูจีน”

ชารอนรู้สึกโมโหและโกรธเคือง เขาอุตส่าห์เดินไปถึงหน้าประตูแล้ว แต่กลับหยุดเดินเพื่อหันมาเตือนเธอเนี่ยนะ?

ทันทีที่ไซม่อนจากไป ชารอนก็รู้สึกสงบมากขึ้น ไซม่อนคิดว่าชารอนจะไม่ไปทำงานในบริษัทของยูจีนเพียงเพราะเขาไม่อนุญาตงั้นเหรอ?

อันที่จริง เธอไม่ได้เชื่อฟังไซม่อนเลย

ชารอนลุกจากเตียง เธอกำลังจะแปรงฟันและล้างหน้า แต่ทว่า ทันทีที่เท้าแตะพื้น ชารอนก็เกือบจะล้ม

'ให้ตายสิ ทั้งหมดเป็นเพราะคนบ้าไซม่อนคนเดียวเลย...'

ชารอนรีบไปยังบริษัท เธอเข้าทำงานได้ทันเวลา เพราะถ้ามาช้ากว่านี้ เธอจะมาทำงานสาย

“อ่า ชารอน เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเหรอ? เธอดูเหนื่อยนะ” เพื่อนร่วมงานของชารอนถามด้วยความเป็นห่วง

ชารอนแสร้งทำเป็นก้มหน้าลงเพื่อเตรียมเอกสาร เธอพยายามหลบสายตาจากเพื่อนร่วมงาน “คือ... เมื่อคืนฉันดื่มหนักไปหน่อยน่ะ บวกกับไม่ค่อยสบายด้วย"

“แต่เมื่อคืนนี้ท่านประธานนิวตันเป็นคนไปส่งเธอกลับห้องไม่ใช่เหรอ? ถึงแม้ว่าประธานนิวตันจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดไหน แต่พวกเราก็ไม่เคยเห็นเขาไปส่งพนักงานหญิงคนไหนกลับบ้านเลยนะ ยังไงก็เถอะ เมื่อคืนนี้ เธอมีความสุขมากไหมล่ะ?"

หางตาของชารอนถึงกับกระตุก มีความสุขงั้นหรือ? อันที่จริง เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเกินไปมากกว่านี้ถ้ายูจีนไม่ส่งเธอกลับคอนโดและไซม่อนไม่วิ่งเข้ามากระชากเธอ ชารอนก็คงจะไม่ต้องทนทุกข์ไปตลอดทั้งคืนแบบนั้น

“ชารอน วันนี้เธอมีงานข้างนอกด้วยนะ” ผู้จัดการเดินมาพร้อมกับเอกสารในมือ

ชารอนรับช่วงต่อและออกไปจัดการทันที

เธอขับรถของบริษัทไปยังจุดหมายปลายทาง

ชารอนกำลังมุ่งหน้าไปยังทะเลสาบที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมือง มันเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ซึ่งรอการพัฒนา มันค่อนข้างไกล อีกทั้ง ถนนยังขรุขระและต้องขึ้นเขาอีกด้วย

พวกเขากำลังจะสร้างรีสอร์ททางทิศตะวันออกของเมือง ชารอนต้องมาที่นี่เพื่อสำรวจภูมิประเทศ หลังจากนั้น เธอก็จะต้องร่างแผนการออกแบบกลับไป

ทันทีที่ชารอนมาถึงจุดหมายปลายทางซึ่งอยู่ใกล้กับทะเลสาบสโนว์ซัน เธอก็เข้าไปจอดรถ หลังจากนั้น ชารอนก็เดินตามผู้รับผิดชอบไปสำรวจลักษณะพื้นที่ของสถานที่แห่งนี้

ชารอนถ่ายรูปและวาดรูปไปด้วย หลังจากสังเกตลักษณะพื้นที่ของสถานที่นี้เสร็จแล้ว เธอก็รู้ว่าตัวเองนั้นยุ่งมาเกือบทั้งวัน ดังนั้น เธอจึงตั้งใจจะหาอะไรรับประทานที่ร้านอาหารใกล้เคียง

เธอเดินออกไปข้างนอกและกำลังจะไปยังร้านอาหาร ทันใดนั้น ชารอนก็เห็นร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นที่มุมห้องตรงหน้า ชารอนขมวดคิ้ว บุคคลนั้นดูเหมือนจะเป็นฟิโอน่าเลย!