ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 200

ทันทีที่ชารอนตื่นขึ้น เธอพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ข้างลำธาร เธอปวดศีรษะและเจ็บไปทั้งตัว หลังจากที่ชารอนบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ท้ายที่สุด ชารอนก็สังเกตเห็นไซม่อนนอนอยู่บนพื้นไม่ไกลนัก

ไซม่อนนอนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน เลือดไหลท่วมร่างกายของเขา

ความทรงจำเรื่องอุบัติเหตุเมื่อครู่ผุดขึ้นมาในใจของชารอน ชารอนจำได้ว่าไซม่อนปกป้องเธอไว้ แม้แต่ตอนที่พวกเขาจะร่วงหล่นลงจากเนินเขา

หัวใจของชารอนแทบหยุดเต้น เธอคลานไปหาไซม่อนด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว ระหว่างที่ชารอนกำลังพูดขึ้น ริมฝีปากของเธอก็สั่นเทา “ไซม่อน ตื่นสิ คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณอย่า... อย่าทำให้ฉันกลัวแบบนั้นสิ!” เธอเกือบจะร้องไห้ออกมา

ทว่า ชายที่นอนอยู่บนพื้นไม่ตอบสนอง แม้แต่ลมหายใจของเขาก็ยังอ่อนแรง

ในตอนนี้ ชารอนรู้สึกกลัวไม่น้อย เธอต้องการโทรขอความช่วยเหลือ แต่ทว่า เธอหาโทรศัพท์ของใครไม่เจอเลย

อีกทั้ง ในตอนนี้ ทั้งสองอยู่นอกเมืองในที่ห่างไกล ชารอนเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความช่วยเหลือจะมาถึง

ชารอนเงยหน้าขึ้นและกอดไซม่อนอย่างแน่น เธอกล่าวคำพูดด้วยเสียงสะอื้น “ไซม่อน ตื่นเถอะนะ..."

ทว่า ไม่ว่าชารอนจะตะโกนเรียกไซม่อนดังแค่ไหน ไซม่อนก็ไม่ขยับเลย ชารอนสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นบนร่างกายของไซ่ม่อน ราวกับว่าเขากำลังสูญเสียความอบอุ่นไป

ชารอนกอดเขาเอาไว้แน่น เธอพยายามให้ความอบอุ่นกับไซม่อน ท้ายที่สุด น้ำตาของชารอนก็ไหลลงมาข้างแก้ม เธอพยายามทำทุกอย่าง “ตื่นได้แล้วไซม่อน คุณตายไม่ได้นะ คุณได้ยินฉันไหม?! ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตายหรอกนะ..."

“เซบาสเตียนอุตส่าห์ได้เจอกับพ่อของตัวเองนะ ถ้าคุณตาย เขาก็จะกลายเป็นเด็กกำพร้าพ่ออีกครั้ง คุณจะทำแบบนั้นกับลูกของเราไม่ได้นะ!"

"คนโง่เอ๊ย ใครให้พุ่งเข้ามาปกป้องฉันกันล่ะ? คุณใจร้ายมากเลยนะ แถมฉันยังไม่ได้ยกโทษให้คุณเลยด้วย ยังกล้าคิดเรื่องตายแบบนี้ด้วยเหรอ?"

ชารอนกอดไซม่อนอย่างแน่นและหลับตาลง เธอร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจ น้ำตาของชารอนหยดลงบนใบหน้าของไซม่อน เธอถึงกับสะอื้นไห้ “ไอ้คนบ้า ตื่นได้แล้ว! ถ้าคุณไม่ตื่น ถ้าคุณตาย ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณแน่!”

“อึก! คุณเกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงแม้ว่าผมจะตาย คุณก็จะไม่ยกโทษให้ผมด้วยงั้นเหรอ?" ผู้ชายที่ชารอนกอดอยู่กล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ชารอนถึงกับสะดุ้ง เธอเบิกตากว้างและมองลงมาที่ไซม่อน เขาลืมตาขึ้นมาแล้ว แต่ไซม่อนดูอ่อนแรงมาก แต่ทว่า ชารอนก็มีความสุขขึ้นมาทันใด “ไซม่อน คุณตื่นแล้ว! คุณไม่ตาย!”

แม้ว่าไซม่อนจะอยู่ในสภาพที่น่าสงสาร แต่ออร่าที่เผยออกมาจากตัวของเขาก็ยังทรงพลังและสูงส่งเช่นเคย ไซม่อนจ้องมองไปที่ชารอนและกล่าวคำพูดออกมา “คุณตะโกนใส่หูผมแทบแตกเลยนะ ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงไม่มีทางตายไปอย่างสงบสุขได้หรอก"

“ก็ฉัน... ” ชารอนยกมือขึ้นและปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอรู้สึกเศร้าใจมากในตอนนี้ แต่ทว่า ชารอนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “ดีจังที่คุณลืมตาขึ้นมานิ ไม่อย่างนั้น ฉัน... ฉันก็คงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว”

ใบหน้าของไซม่อนค่อนข้างซีด แถมริมฝีปากของเขาก็แห้งด้วย ในตอนนั้นเอง ไซม่อนพลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คุณไม่อยากให้ผมตายงั้นเหรอ? เพราะถ้าผมตาย มันก็จะไม่มีใครสามารถรั้งคุณเอาไว้ได้ แถมคุณยังหนีไปอยู่กับลูกชายได้ด้วยนะ”

“คุณพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงกัน? ฉันไม่ต้องการให้เซบาสเตียนเสียพ่อของเขาไปอีกต่างหากล่ะ”

ไซม่อนเผยยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา แม้กระทั่งตอนนี้ เขาพลันรู้สึกอยากแกล้งเธอ "ก็จริง ถ้าผมตายขึ้นมา คุณจะกลายเป็นแม่หม้ายเลยนะ”

“ชิ อย่าพูดแบบนั้นสิ!” ชารอนลืมไปว่าไซม่อนได้รับบาดเจ็บอยู่ เธอตบเขาด้วยความโกรธ หลังจากนั้น ไซม่อนก็คร่ำครวญพร้อมกับการขมวดคิ้วทันที

ทันใดนั้น ชารอนพลันรู้ซึ้งถึงสิ่งที่ตัวเองทำและรีบพูดขึ้น “ขอโทษ ฉันขอโทษ! ฉันทุบโดนบาดแผลของคุณรึเปล่า? มาให้ฉันดูหน่อยเถอะว่าคุณเจ็บตรงไหนบ้าง?”

ชารอนต้องการจะตรวจดูอาการบาดเจ็บของไซม่อน แต่ทว่า มือของไซม่อนพลันคว้าชารอนเอาไว้ “ไม่ต้อง เราสองประสบอุบัติเหตุทั้งคู่นะ ผมแน่ใจว่าจะมีคนมาช่วยเราในไม่ช้านี้แน่ รออยู่เฉย ๆ เถอะ”

“ไม่ได้! ถ้าคุณเจ็บ ฉันก็ควรทำแผลให้คุณก่อน!” ชารอนตรวจดูร่างกายของไซม่อนทันที

เธอช่วยยกไซม่อนขึ้นและพิงเขาไว้กับต้นไม้ ขาของไซม่อนมีเลือดออก ทันทีที่เห็นเช่นนั้น ชารอนจึงดึงขากางเกงของไซม่อนขึ้นอย่างระมัดระวัง ภาพที่น่าตกใจอยู่ตรงหน้าเธอ ขาซ้ายของไซม่อนเต็มไปด้วยเลือดและมีแผลขนาดใหญ่เปิดอยู่ มีทั้งเลือดสดและเศษเนื้อกระเด็นอยู่ทุกที่

หัวใจของชารอนสั่นเทา “เราต้องปิดแผลและห้ามเลือดก่อน” ในระหว่างที่ชารอนกำลังพูด เธอพลันฉีกเสื้อผ้าของตัวเองออกมาเป็นผ้าพันแผลชั่วคราวเพื่อพันขาของไซม่อน