ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 210

ดวงตาของฟิโอน่าเป็นประกาย เธอวิตกกังวลมากกว่ารีเบคก้าเสียอีก เพราะฉะนั้น เธอจึงรีบกล่าวคำพูดออกมา “ไซม่อน นายกำลังพยายามปัดความรับผิดชอบจากสิ่งที่ตัวเองทำกับรีเบคก้ารึไง? นายกล้าสาบานไหมว่ารูปถ่ายนั้นเป็นของปลอม?”

“คุณป้าฟิโอน่าคะ หยุดพูดเถอะค่ะ" รีเบคก้าต้องการลบรูปภาพเดี๋ยวนี้เลย

แต่ถึงกระนั้น ฟิโอน่าก็มั่นใจว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองแน่ เธอยืนยันว่าจะให้ไซม่อนรับผิดชอบ เพราะเช่นนั้น เธอก็จะสามารถบังคับให้เขาหย่าชารอนได้โดยเร็วที่สุด

ไซม่อนขดริมฝีปากอย่างเย็นชา “ผมหมดสติไปตลอดทั้งคืน บอกผมทีว่าผมไปนอนกับคุณในสภาพนั้นได้ยังไง?”

ใบหน้าของรีเบคก้าเปลี่ยนเป็นสีแดงและซีดขาว เธอแทบอยากจะขุดหลุมฝังตัวเอง

“ใช่ เธอนั่นแหละที่พยายามจะหว่านเสน่ห์ใส่ไซม่อน!” เพเนโลเป้จ้องไปที่รีเบคก้าอย่างเย็นชา

“ฉัน... ฉัน...”

“เดี๋ยวก่อนสิ รีเบคก้า หนูกลัวอะไรกันล่ะ? บอกเรามาตรง ๆ ว่าเขาทำอะไรกับหนู” ฟิโอน่าก็เริ่มตื่นตระหนกเช่นกัน หรือมันเป็นภาพตัดต่อ?

ชารอนมองดูรีเบคก้าอย่างสับสน เธอเข้าใจไซม่อนผิดรึเปล่า?

ไซม่อนไม่พูดอะไรต่อ เขารอให้รีเบคก้าสารภาพ แน่นอน ถ้าเธอยืนกรานที่จะพูดโกหก ไซม่อนก็มีวิธีอื่นที่จะทำให้เธอพูดความจริงออกมาได้

รีเบคก้าสบตากับฟิโอน่าแล้วหันไปมองไซม่อน ถ้าเธอพูดความจริงออกไป เธอก็จะไม่มีวันได้เผชิญหน้ากับครอบครัวแซคคารี่อีกเลย

ทว่า ในเมื่อรีเบคก้ามาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอต้องหยุดอยู่ตรงนี้ด้วยล่ะ?

นอกจากนี้ คุณลุงดักลาสยังสนับสนุนให้เธอแต่งงานกับไซม่อนด้วย ถ้าเธอยืนยันว่ามีเรื่องราวเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองในคืนนั้นจริง ๆ มันก็ไม่สำคัญแล้วว่าไซม่อนจะปฏิเสธรึเปล่า เพราะคนในตระกูลแซคคารี่จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่

รีเบคก้าก้มศีรษะลงและสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร “คืนนั้น ไซม่อนเกิดอาการแพ้น่ะค่ะ เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่สามารถใส่เสื้อผ้าเองได้ หนูก็ได้ต้องดูแลเขาแทน แต่พอดีหนูได้ยินเขาบอกว่าหนาว หนูก็เลยพยายามแต่งตัวให้ แต่หลังจากนั้น เขาก็บุกเข้ามาหอมและกอดหนู... เขา... เขาจูบหนูด้วย เขาบอกว่าตัวหนูอุ่น หลังจากถูกไซม่อนจูบ หนูก็มึนงงอยู่สักพัก... หลังจากนั้น เขาก็ถอดเสื้อผ้าหนูออก อันที่จริง หนูไม่ได้ต้องการแบบนั้นเลยนะคะ แต่หนูแค่สู้แรงเขาไม่ได้..." ในตอนนั้นเอง รีเบคก้าพลันระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาจริง ๆ

ทันทีที่เธอเริ่มร้องไห้ รีเบคก้าก็ไม่สามารถเล่าเรื่องต่อได้ หลังจากนั้น คนอื่นก็สามารถเดาได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

ชารอนพลันหายใจหนักกว่าเดิม ท่าทีของรีเบคก้าดูแย่มาก ชารอนควรออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ถ้าอย่างนั้น เธอคงจะต้องได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแน่!

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าฉันไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวฉันขอกลับห้องตัวเองก่อนก็แล้วกัน” ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงละสายตาจากไซม่อนไป เธอจับมือลูกชายและเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ชารอนกลับมาที่ห้องของตัวเอง หัวใจของเธอก็ยังคงยุ่งเหยิง เธอไม่สามารถสลัดคำพูดของรีเบคก้าออกจากหัวได้

ชารอนไม่อยากคิดเรื่องนี้เลย เธอไม่อยากเจ็บปวดกับมันอีก แต่ถึงกระนั้น ชารอนก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างติดอยู่ในใจของเธอ มันทำให้เธอหายใจลำบาก

“อย่าเศร้าไปเลยนะครับแม่ ผู้หญิงคนนั้นคงกำลังโกหกอยู่ คุณพ่อไม่มีวันแตะต้องเธอแน่ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณพ่อชอบเลยด้วยซ้ำ” เซบาสเตียนกล่าวเพื่อปลอบใจชารอน

“แม่ไม่ได้เสียใจหรอกจ้ะ...”

"แต่หน้าแม่ดูเศร้ามากเลยนะครับ”

ชารอนสัมผัสใบหน้าของตัวเอง มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?

“อย่ากังวลไปเลยครับแม่ ตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ปล่อยให้พ่อทอดทิ้งแม่และแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน!” เด็กชายจับมือชารอนและตบหน้าอกของตัวเองอย่างมั่นใจ

ชารอนมองไปยังใบหน้าของเซบาสเตียน เขาเป็นแค่เด็ก เขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องผู้ใหญ่แบบนี้ได้อย่างไร?

ชารอนเม้มริมฝีปากแล้วถอนหายใจเบา เธอลูบหัวลูกชาย “ลูกยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ เรื่องนั้นปล่อยให้พวกผู้ใหญ่จัดการเถอะจ้ะ"

เซบาสเตียนขมวดคิ้ว “ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ดูเหมือนแม่จะไม่เชื่อเขา เซบาสเตียนถึงกับสาบานกับตัวเองเลยว่าเขาจะทำให้พ่ออยู่ข้างแม่ให้ได้

ไม่นานนัก ดักลาสก็มารับเด็กชายกลับ เห็นได้ชัดว่าชายชรารักหลานชายของเขาอย่างสุดหัวใจ

เซบาสเตียนต้องไปโรงเรียน ดังนั้น ชารอนจึงไม่สามารถอยู่กับลูกตลอดไปได้

“เอาละ ลูกไปอยู่กับคุณปู่ก่อนนะจ๊ะ” ดวงตาของชารอนพลันอ่อนโยนและไม่ค่อยเต็มใจ

“แม่ครับ ไว้เจอกันใหม่หลังเลิกเรียนนะครับ” เด็กชายเองก็ไม่เต็มใจที่จะทิ้งแม่ของตัวเองไปเช่นกัน