ดักลาสยืนอยู่ข้างพวกเขาทั้งสอง เมื่อเห็นว่าแม่และลูกชายไม่อยากแยกจากกัน ใบหน้าของชาแก่ก็พลันมืดลง อันที่จริง เขาเองก็ไม่ต้องการให้แม่ลูกต้องแยกกันอยู่ แต่ทว่า เขาเองก็ไม่สามารถยอมรับในตัวชารอนได้
ระหว่างที่ดักลาสพาเซบาสเตียนออกไป เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับชารอนเลย
อันที่จริง ชารอนต้องการถามอะไรบางอย่างกับดักลาส ไซม่อนจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำกับรีเบคก้าและแต่งงานกับเธอรึเปล่า?
ถึงกระนั้น คำพูดเหล่านั้นก็เพียงแค่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น ทำไมเธอต้องกังวลเรื่องนั้นด้วยล่ะ?
ชารอนนอนอยู่บนเตียง เธอรู้สึกอึดอัดใจ ห้องผู้ป่วยของไซม่อนเองก็อยู่ไม่ไกล รีเบคก้ากำลังดูแลเขาอยู่ที่นั่นรึเปล่านะ?
ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ชารอนกะพริบตา พยาบาลงั้นหรือ?
"เข้ามาได้เลยค่ะ"
แต่ทว่า คนที่เข้ามาไม่ใช่พยาบาล แต่กลับเป็นยูจีน นิวตัน เขาเดินถือช่อดอกไม้สดและตะกร้าผลไม้เข้ามา
"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?" ชารอนถาม
“พนักงานของผมได้รับบาดเจ็บ ในฐานะเจ้านาย ทำไมผมถึงจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?” ยูจีนเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม เขาวางดอกไม้และตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างชารอน
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ทางบริษัทจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณเอง” ยูจีนกล่าว
“ฉันไม่เห็นรู้เลยว่าบริษัทมีสวัสดิการแบบนี้ด้วย"
“ก็คุณได้รับบาดเจ็บเพราะเดินทางไปทำงานให้บริษัทนิ มันก็ถือเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่เราจะรับผิดชอบ”
ชารอนมองไปยังชายผู้สง่างามตรงหน้า เธอยอมรับว่าเขาเป็นนายจ้างที่ดี เขาทั้งหล่อและสุภาพบุรุษ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องตกหลุมรักเขาอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO