ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 213

รอยยิ้มของยูจีนจางหายไปเพียงชั่วครู่ แต่ทว่า ในไม่ช้า เขาก็พลันเผยยิ้มออกมาอีกครั้ง “ได้สิ อยากทำอะไรก็ทำเลย มาดูกันว่าใครจะชนะศึกนี้"

ดูเหมือนว่าไซม่อนเองก็จริงจังในเรื่องนี้เป็นพิเศษเช่นกัน ดีเลย นั่นเป็นเพราะยูจีนเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าไซม่อนจะสามารถทำเพื่อชารอนได้มากขนาดไหน

ไม่ว่าชารอนจะโง่เง่าขนาดไหน แต่เธอสามารถบอกได้เลยว่าชายทั้งสองได้ประกาศสงครามต่อกันเพื่อแย่งชิงตัวเธอ นอกจากนี้ สนามรบของทั้งสองก็คือโลกของธุรกิจ มันเป็นเหมือนการแข่งขันแย่งชิงตัวชารอน แต่ทว่า ชารอนไม่ได้เป็นเหมือนถ้วยรางวัลให้ทั้งสองเอาไว้แย่งชิงและสู้กันเสียหน่อย

“ฉันซาบซึ้งมากเลยนะคะในเรื่องนั้น แต่คุณยูจีน ฉันดูแลตัวเองได้ คุณไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” ชารอนปฏิเสธยูจีนทันที

ทว่า ยูจีนดูเหมือนจะคิดเอาไว้แล้วว่าชารอนจะปฏิเสธ เพราะเขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่เผยยิ้มให้ชารอนและกล่าวคำพูด “ไม่เป็นไร ถ้าวันหนึ่งเธอเปลี่ยนใจ ก็หันหน้ามาพิงฉันได้ทุกเมื่อนะ”

ไซม่อนขมวดคิ้ว ความโกรธเกรี้ยวลุกโชนอยู่ในอกของเขา ยูจีนจะเข้ามายุ่งกับชารอนอีกงั้นเหรอ?

“ไหน ๆ เธอก็ปฏิเสธนายแล้ว ตอนนี้นายไปได้แล้วแหละ" ไซม่อนไม่เคยเห็นใครทำตัวไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน

ยูจีนมองไปทางด้านข้างและกล่าวคำพูด "ไซม่อน ทำไมนายถึงปล่อยให้ชารอนขับรถต่อไปแบบนั้นล่ะ? นายเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอประสบอุบัติเหตุใช่ไหม?"

ทันทีที่ยูจีนกล่าวคำพูดออกมา ความโกรธอันเยือกเย็นในหัวใจของไซม่อนก็พลันปะทุขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนมืดลง “ถ้าชารอนไม่พยายามที่จะรับสายของนาย พวกเราก็ไม่ต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้หรอก!" ไซม่อนหยุดพูดและมองไปทางชารอน น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น “คุณเป็นยังไงบ้าง?"

ระหว่างที่กำลังสบตากับไซม่อน ชารอนพลันรู้สึกผิดเล็กน้อย ไซม่อนพูดถูก เธอฟุ้งซ่านเกินไป เธออยากรับสายของยูจีน นั่นถือเป็นเหตุผลที่พวกเขาทั้งสองประสบอุบัติเหตุ

แต่ถึงอย่างไร... ถ้าไซม่อนไม่คว้าโทรศัพท์ของชารอนไป ทั้งสองก็จะไม่เกิดอุบัติเหตุเช่นกัน

อันที่จริง ไซม่อนจะไปโทษยูจีนทั้งหมดเลยก็ไม่ถูก

ยูจีนเผยท่าทีประหลาดใจและขมวดคิ้ว “เขาพูดจริงเหรอ? มันเป็นเพราะฉันโทรไปงั้นเหรอ?”

ชารอนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว “ไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ... หรือกับเขาเลยสักนิด”

ชารอนไม่อยากได้ยินทั้งสองโต้เถียงเรื่องของเธออีกต่อไปแล้ว เธอเหนื่อยมามากพอแล้ว

“ขอบคุณที่มาเยี่ยมฉันนะคะ เดี๋ยวฉันต้องขอตัวพักผ่อนก่อน” ชารอนกล่าวคำพูดกับยูจีนอย่างใจเย็น

ยูจีนมองดูชารอนนอนอยู่บนเตียง ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าชารอนจะต้องการพักผ่อนจริง ๆ ด้วยเหตุนั้น เขาจึงพยักหน้าเล็กน้อย “ก็ได้ งั้นคุณก็พักผ่อนตามสบายเลย ถ้าผมจัดการเรื่องงานเสร็จเมื่อไหร่ เดี๋ยวผมจะกลับมาเยี่ยมคุณอีก”

"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ คือฉัน... ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพักน่ะค่ะ” ชารอนรีบปฏิเสธ เธอไม่ต้องการให้ไซม่อนเข้าใจยูจีนผิดอีกต่อไปแล้ว

ทว่า ดูเหมือนว่ายูจีนจะมองออก เขาพลันเผยแววตาที่ต่างออกไป "ได้เลย งั้นคุณควรพักผ่อนให้สบายนะ แต่ว่านะ ถ้าคุณต้องการผม ก็โทรมาหาได้ตลอดเวลาเลย โอเคไหม? ผมพร้อมรับสายคุณเสมอแหละ"

น้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนเช่นเคย "อ่า อย่างที่ผมออกไป เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลให้คุณเอง”

ในระหว่างนั้น ดูเหมือนว่าไซม่อนจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทันใดนั้น เขาพลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสุดเย็นชา "เรื่องนั้นไม่จำเป็น อันที่จริง นายไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด"

“ชารอนเป็นลูกจ้างของฉัน อีกทั้ง เธอยังได้รับบาดเจ็บในระหว่างการทำงาน ในฐานะเจ้านาย ฉันต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น”

"แต่ชารอนเป็นภรรยาของฉัน นายไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง!” ไซม่อนพลันกล่าวคำพูดอย่างเย็นชา

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกันอีกครั้ง ในตอนนี้ ชารอนไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความหงุดหงิด เธอถึงกับต้องเอามืออุดหูและตะโกนออกมา “ถ้าพวกคุณสองคนอยากทะเลาะกันมากนัก ก็ออกไปทะเลาะกันข้างนอกนู้น"

เธอไม่เข้าใจ ทั้งสองก็โต ๆ กันแล้ว ทำไมพวกเขาถึงต้องทะเลาะกันเหมือนเด็กน้อยด้วยล่ะ?

ทั้งสองทำตัวไม่เหมือนผู้บริหารเลยด้วยซ้ำ พวกเขาไม่ต่างอะไรเลยกับเด็กไม่รู้จักโต

ชารอนถึงกับต้องปิดหูปิดตา ไม่นานนัก ทั้งห้องก็เงียบลงในที่สุด นั่นทำให้เธอสับสน ทั้งสองคนออกไปแล้วงั้นเหรอ?

เธอลืมตาขึ้นและเห็นว่าชายทั้งสองจากไปแล้วจริง ๆ หลังจากนั้น เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที

ไซม่อนก็ออกไปข้างนอกด้วยงั้นเหรอ?