ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 22

หลังจากชารอนเห็นไซม่อนออกไปแล้ว เธอเหลือบมองไปยังขวดน้ำหอมที่วางอยู่บนโต๊ะ ชารอนรู้สึกว่าไซม่อนดูจะสนใจน้ำหอมของเธอมากเป็นพิเศษ

บางที มันอาจเพราะน้ำหอมที่คุณพ่อทำนั้นมีกลิ่นหอมพิเศษเกินไป มันอาจเป็นกลิ่นหอมที่สามารถสะกดคนอื่นได้เลย

ในระหว่างที่ชารอนกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็วิ่งเข้ามาหาเธอและคว้าแขนเอาไว้ “แม่ครับ ผมหน้าเหมือนลุงใจยักษ์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

ชารอนก้มศีรษะลงมองเด็กน้อย เธออยากยอมรับว่าใบหน้าของเซบาสเตียนคล้ายกับไซม่อนมาก ยิ่งมองใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนมากเท่านั้น

'เป็นไปได้ไหมนะว่าเขาเป็นพ่อของลูกชายเรา?'

ความคิดเช่นนั้นแวบเข้ามาในหัวของชารอน และมันทำให้เธอตกใจไม่น้อย

ชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว "จะเหมือนได้ยังไงกันล่ะจ้ะ? ลูกไม่เห็นเหมือนคุณลุงเลย" เธอกล่าวคำพูดที่ขัดกับความคิดของตัวเองออกมา

“แม่กำลังโกหกอยู่แน่เลย!” เด็กน้อยมองตาชารอนแล้วตะโกน

“ตอนไหน... แม่โกหกลูกตอนไหน?” ชารอนไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอไม่กล้าสบตาลูกชายของตัวเอง

เซบาสเตียนมองชารอนโดยไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ “ทุกครั้งที่แม่โกหก แม่จะไม่มองหน้าผม แต่แม่จะกระพริบตาแทน”

ชารอนจ้องไปยังสายตาของเซบาสเตียนทันที เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่กระพริบตา "แม่ไม่ได้โกหกสักหน่อย" ขนาดตัวชารอนเองยังคิดเลยว่าคำพูดของตัวเองฟังดูปลอม

“แม่โกหกผมไม่ได้หรอก แม่ครับ ผมหน้าตาเหมือนลุงคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหม? บอกผมมาสิครับแม่ แม่คิดว่าคุณลุงเป็นพ่อของผมหรือเปล่า? ”

ชารอนเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังในดวงตาของลูกชาย เธอรู้สึกเจ็บหัวใจไม่น้อยทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์ที่เซบาสเตียนถูกกลั้นแกล้งที่โรงเรียนว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อ

ชารอนยกมือขึ้นและลูบหัวลูกชาย “นี่ลูกอยากตามหาพ่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เด็กน้อยพยักหน้า "ใช่ครับ"

“ผมจะตามหาพ่อให้เจอให้เร็วที่สุด”

“ลุงคนนั้น...”

“เขาไม่ใช่พ่อของคุณหรอกจ้ะ” แม้ว่าชารอนจะรู้ว่าเซบาสเตียนจะต้องผิดหวัง แต่เธอก็ยังพูดเช่นนั้นออกมา