ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 45

เซบาสเตียนยัดอาหารทุกอย่างเข้าปาก เขาพลันตบท้องบวม ๆ ของตัวเอง “แม่ครับ แม่คิดว่าท้องผมใหญ่เหมือนแตงโมไหมครับ?”

ชารอนตบท้องของเซบาสเตียนพร้อมเผยเสียงหัวเราะ “ใครบอกให้ลูกกินเยอะขนาดนั้นล่ะ?”

“อาหารอร่อยมากเลย ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ” เซบาสเตียนยังคงลูบท้อง ถ้าเซบาสเตียนไม่ยัดอาหารเข้าไปจนเต็มปากขนาดนั้น เขาอาจกินได้มากกว่านี้ก็ได้

“แม่ครับ อาหารบ้านพ่ออร่อยสุด ๆ ไปเลย” เด็กน้อยถอนหายใจ

“แล้วคราวหน้าถ้าลูกมาอยู่ที่นี่อีก ลูกจะได้กินของอร่อย ๆ มากมายแบบนี้ทุกวันเลยล่ะ” ไซม่อนพูดขึ้นทันใด

"ใช่แล้ว ถ้าหลานอยากอยู่ที่นี่ ปู่จะรีบบอกให้สาวใช้เตรียมห้องให้เลย” หลังจากพูดจบ ดักลาสรีบสั่งให้พ่อบ้านจัดการทันที

เซบาสเตียนมองมาที่ชารอนเพื่อขอความเห็น “พวกเราจะอยู่ที่นี่เหรอครับ?”

“เอ่อ...” ชารอนเหลือบมองไปยังดักลาส จากนั้น เธอก็มองไซม่อน พวกเขาอยากให้เซบาสเตียนอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?

ทั้งนี้ ไซม่อนเองก็เป็นพ่อของเด็ก ดังนั้น ชารอนคิดว่าเธอต้องให้เวลาพวกเขาได้อยู่ด้วยกันบ้าง

“ถ้าอยากอยู่ที่นี่ ลูกก็อยู่ได้สองสามวันนะจ้ะ” ชารอนลูบหัวเซบาสเตียน

"แล้วแม่ล่ะ? แม่ไม่อยู่เหรอครับ?” เซบาสเตียนกังวลเรื่องนี้ไม่น้อย

ชารอนส่ายหัว "ใช่จ่ะ แม่ไม่ได้อยู่ด้วย”

“งั้นผมก็จะไม่อยู่เหมือนกัน ผมจะอยู่กับแม่เท่านั้น” จนถึงตอนนี้ อาหารตรงหน้าก็ไม่สามารถล่อลวงเซบาสเตียนได้

“ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันที่นี่นั้นแหละ” ดักลาสพูดขึ้นทันทีที่ได้ยินว่าหลานชายจะไม่อยู่ที่นี่

“ท่านผู้อำนวยการแซคคารี่คะ...” ทว่า ชารอนถูกขัดจังหวะขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค

ดักลาสพูดแทรกขึ้น “ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความหรอก ข้างนอกมืดแล้วด้วย แถมดูไม่ปลอดภัยเลย เพราะแบบนั้น ทั้งสองคนก็จะต้องพักค้างคืนกันที่นี่แหละ” หลังจากนั้น ดักลาสก็ขอให้พ่อบ้านอีกคนหนึ่งเตรียมห้องของชารอน