ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 45

เซบาสเตียนยัดอาหารทุกอย่างเข้าปาก เขาพลันตบท้องบวม ๆ ของตัวเอง “แม่ครับ แม่คิดว่าท้องผมใหญ่เหมือนแตงโมไหมครับ?”

ชารอนตบท้องของเซบาสเตียนพร้อมเผยเสียงหัวเราะ “ใครบอกให้ลูกกินเยอะขนาดนั้นล่ะ?”

“อาหารอร่อยมากเลย ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ” เซบาสเตียนยังคงลูบท้อง ถ้าเซบาสเตียนไม่ยัดอาหารเข้าไปจนเต็มปากขนาดนั้น เขาอาจกินได้มากกว่านี้ก็ได้

“แม่ครับ อาหารบ้านพ่ออร่อยสุด ๆ ไปเลย” เด็กน้อยถอนหายใจ

“แล้วคราวหน้าถ้าลูกมาอยู่ที่นี่อีก ลูกจะได้กินของอร่อย ๆ มากมายแบบนี้ทุกวันเลยล่ะ” ไซม่อนพูดขึ้นทันใด

"ใช่แล้ว ถ้าหลานอยากอยู่ที่นี่ ปู่จะรีบบอกให้สาวใช้เตรียมห้องให้เลย” หลังจากพูดจบ ดักลาสรีบสั่งให้พ่อบ้านจัดการทันที

เซบาสเตียนมองมาที่ชารอนเพื่อขอความเห็น “พวกเราจะอยู่ที่นี่เหรอครับ?”

“เอ่อ...” ชารอนเหลือบมองไปยังดักลาส จากนั้น เธอก็มองไซม่อน พวกเขาอยากให้เซบาสเตียนอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?

ทั้งนี้ ไซม่อนเองก็เป็นพ่อของเด็ก ดังนั้น ชารอนคิดว่าเธอต้องให้เวลาพวกเขาได้อยู่ด้วยกันบ้าง

“ถ้าอยากอยู่ที่นี่ ลูกก็อยู่ได้สองสามวันนะจ้ะ” ชารอนลูบหัวเซบาสเตียน

"แล้วแม่ล่ะ? แม่ไม่อยู่เหรอครับ?” เซบาสเตียนกังวลเรื่องนี้ไม่น้อย

ชารอนส่ายหัว "ใช่จ่ะ แม่ไม่ได้อยู่ด้วย”

“งั้นผมก็จะไม่อยู่เหมือนกัน ผมจะอยู่กับแม่เท่านั้น” จนถึงตอนนี้ อาหารตรงหน้าก็ไม่สามารถล่อลวงเซบาสเตียนได้

“ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันที่นี่นั้นแหละ” ดักลาสพูดขึ้นทันทีที่ได้ยินว่าหลานชายจะไม่อยู่ที่นี่

“ท่านผู้อำนวยการแซคคารี่คะ...” ทว่า ชารอนถูกขัดจังหวะขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค

ดักลาสพูดแทรกขึ้น “ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความหรอก ข้างนอกมืดแล้วด้วย แถมดูไม่ปลอดภัยเลย เพราะแบบนั้น ทั้งสองคนก็จะต้องพักค้างคืนกันที่นี่แหละ” หลังจากนั้น ดักลาสก็ขอให้พ่อบ้านอีกคนหนึ่งเตรียมห้องของชารอน

ไซม่อนกล่าวคำพูดขึ้นทันที “พ่อครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวชารอนนอนห้องเดียวกับผมเอง”

ชารอนหันมามองด้วยความกระฟัดกระเฟียด ระหว่างที่ทั้งสองสบตากัน ชารอนเองก็อยากจะปฏิเสธไซม่อนไม่น้อย แต่ทว่า พอคิดถึงเรื่องที่ทั้งสองเป็นคู่รักสามีภรรยากันแล้ว มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องเถียง

ดักลาสเหลือบมองไซม่อนจากด้านข้างและตอบกลับ “แล้วแต่ลูกเลย”

ชารอนยืนนิ่งไปเพราะความงุนงง ดูเหมือนว่าไซม่อนกำลังยุ่งอยู่ ด้วยเหตุนั้น ไซม่อนจึงขอให้พ่อบ้านพาชารอนและเซบาสเตียนไปส่งที่ห้อง

หลังจากนั้น คนใช้ก็เอาเสื้อผ้ามาให้ทั้งสองเพื่อเปลี่ยนและอาบน้ำ

เซบาสเตียนเข้าไปในห้องน้ำด้านข้าง ส่วนชารอนก็ใช้ห้องน้ำอีกห้อง

ถึงอย่างไร ชารอนรู้สึกอ่อนล้าไม่น้อย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ชารอนก็พบว่าห้องน้ำไม่มีเสื้อผ้าหรือผ้าเช็ดตัวเลย

ชารอนกัดริมฝีปาก เธอจำได้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองอยู่บนเตียง เนื่องจากไม่ควรมีใครอยู่ในห้อง ชารอนจึงสามารถออกไปสวมเสื้อใส่อย่างรวดเร็วได้

ชารอนเปิดประตูและโผล่หัวออกมาพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ตามที่คาดเอาไว้ ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย ดังนั้น ชารอนจึงรีบพุ่งไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเอง

แต่ทว่า ระหว่างที่ชารอนกำลังคว้าเสื้อผ้า เธอยังไม่ได้สวมมันเลยด้วยซ้ำ ประตูห้องก็เปิดออก เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น "อ่า... ใช่แล้ว เอาแบบนั้นแหละ" ไซม่อนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครคนหนึ่งอยู่ ครู่ต่อมา ดวงตาของไซม่อนก็หยุดนิ่ง

ชารอนได้ยินเสียงของไซม่อนและหันไปสบตากับกับชายตรงหน้า เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่นานนัก แก้มของชารอนเธอก็ร้อนผ่าว

ชารอนเห็นไซม่อนยืนอยู่ที่ประตู สมองของเธอว่างเปล่าไปชั่วครู่

ไม่นานนัก แก้มของชารอนแดงก่ำในทันที เธอรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาปิดตัวเองและตะโกนดุชายตรงหน้า “ทำไม... ทำไมคุณไม่เคาะประตูก่อนล่ะ? ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

ทว่า ไซม่อนไม่ได้ออกไป เขายังคงเดินเข้ามาและปิดประตู

ไซม่อนล้วงมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกง หลังจากนั้น เขาก็เดินเข้าไปหาชารอนโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ระหว่างที่ไซม่อนกำลังเข้าใกล้เธอทีละก้าว ชารอนก็แทบตัวแข็งจนกลายเป็นหินไปแล้ว ทั้งนี้ ภาพอันน่าสยดสยองหลายภาพแวบเข้ามาในหัวของชารอนอย่างควบคุมไม่ได้ เธอจับเสื้อผ้าในมือเอาไว้แน่นเพื่อปกปิดเรือนร่างและถอยห่างออกไปอย่างประหม่า