ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 64

ชารอนเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูดอะไรออกมา บางที ดักลาสอาจคิดว่าเธอเป็นนางผู้หญิงชั่วร้ายที่ผลักแซลลีลงบันไดไปแล้วก็ได้ ดูเหมือนว่าเขาคงไม่ยอมรับชารอนเป็นลูกสะใภ้อีกแล้วแน่

ชารอนมองไปที่ไซม่อน 'เขาจะยอมตกลงรับผู้หญิงที่คุณปู่ดักลาสส่งมาไหมนะ?'

ไซม่อนขมวดคิ้ว ในตอนแรก เขาปฏิเสธข้อเสนอของพ่อตัวเองไปแล้ว แต่ถึงอย่างไร เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่ารีเบคก้าจะกลับมาอีกครั้งแบบนี้

“เอาเสื้อผ้าพวกนั้นไปเก็บด้วย มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณที่จะทำอะไรแบบนี้” ไซม่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงสุดเย็นชา นั่นเป็นเพราะเขามีแม่บ้านที่คอยทำหน้าที่ซักเสื้อผ้าให้ตัวเองอยู่แล้ว และเขาจะไม่พอใจมาก ๆ หากมีใครคนอื่นมาแตะต้องสิ่งของพวกนี้

"แต่ว่า..."

“ออกไป” ไซม่อนพูดแทรกขึ้นมาอย่างเย็นชา

ไซม่อนทั้งเย็นชาและไร้ความปรานี คำพูดเหล่านั้นทำให้ดวงตาของรีเบคก้าแดงก่ำ นั่นทำให้เธอดูเปราะบางและเกือบจะน่ารักในสายตาของคนอื่น แต่ทว่า ท่าทีเหล่านั้นใช้ไม่ได้กับไซม่อนเลยแม้แต่น้อย

“ก็ได้คะ ถ้าอย่างนั้น... ฉันจะออกไปเรียนรู้งานเลขาจากคุณควินน์ข้างนอก ถ้าคุณต้องการอะไร ก็เรียกได้เลยนะคะ” คราวนี้ รีเบคก้าจะไม่ยอมเป็นคนโง่และเดินออกจากห้องไปง่าย ๆ อีกต่อไปแล้ว

รีเบคก้าวางเสื้อผ้ากลับเข้าไปที่เดิม เธอก้มศีรษะลงและรีบเดินออกไปเพราะกลัวว่าจะถูกไซม่อนไล่ออกจากบริษัท ถึงอย่างไร เธอเองก็ไม่ยอมให้ตัวเองถูกไล่ออกไปง่าย ๆ แน่นอน

ทันทีที่รีเบคก้าจากไป ชารอนยังคงเห็นว่าดวงตาของรีเบคก้าแดงก่ำเล็กน้อย นั่นทำให้ชารอนรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจมากแค่ไหน

ชารอนไม่รู้เลยว่าไซม่อนจะปฏิบัติต่อผู้หญิงตรงหน้าได้เย็นชาขนาดนี้

“อันที่จริง... ถ้ามีใครสักคนคอยอยู่ข้างคุณ มันก็น่าจะดีนะคะ” ชารอนกล่าวด้วยความจริงใจ

นัยน์ตาสีดำของไซม่อนหรี่ลงและหันมามองที่ชารอน เขาพลันกัดริมฝีปาก “คุณนายแซคคารี่ คุณอยากเป็นเพียงแค่ของเล่นฆ่าเวลารึยังไงกัน?”

ชารอนตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนที่จะเข้าใจสิ่งที่ไซม่อนพยายามจะอธิบาย ชารอนเป็นถึงภรรยาของไซม่อน แต่เธอกลับยอมให้ผู้หญิงอีกคนดูแลเขา มันไม่สมเหตุสมผลเลยด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น ชารอนกระแอมและเปลี่ยนเรื่อง “เอ่อ เรามาดูโครงร่างที่ฉันออกแบบมาก่อนก็แล้วกันค่ะ นี่เป็นเพียงการออกแบบเบื้องต้นเท่านั้นนะคะ ฉันแค่กำลังสงสัยว่าแบบนี้จะตรงตามความต้องการของคุณรึเปล่า?”

ไซม่อนนั่งบนโซฟาครู่หนึ่ง ขาทั้งสองข้างไขว้กัน ทว่า ไซม่อนไม่ได้ตอบคำถามอะไร เขาเพียงแค่มองไปที่คอของชารอนเท่านั้น “คุณไม่เจ็บแล้วเหรอ?”

วันนี้ชารอนจงใจสวมผ้าพันคอเพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นรอยแผล

เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรแล้ว แต่ทุกครั้งที่ชารอนกล่าวคำพูด เสียงเธอมักจะแหบเล็กน้อย

ชารอนนั่งตรงข้ามไซม่อนและเงยหน้าขึ้น "ค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว" เธอวางแบบร่างเอาไว้ตรงหน้าไซม่อน

ไซม่อนเหลือบมองดูชารอนอีกครั้งก่อนที่จะหยิบแบบร่างขึ้นมาและพลิกดู ใบหน้าจริงจังของไซม่อนนั้นหล่อเหลาและมีเสน่ห์ไม่น้อย

ทว่า ในตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็พลันดังขึ้น ไซม่อนยังคงก้มหัวดูแบบร่างและกล่าวคำพูด “เข้ามาสิ”

รีเบคก้าเดินเข้ามาและเสิร์ฟกาแฟร้อนให้สองถ้วย เดิมที นี่เป็นงานของเลขาควินน์ แต่ทว่า รีเบคก้ากลับห้ามเธอไว้และเสนอตัวทำเอง

“ท่านประธานแซคคารี่คะ นี่คือกาแฟค่ะ” รีเบคก้าวางถ้วยกาแฟไว้ตรงหน้าไซม่อนพร้อมชำเลืองมอง

ทว่า ไซม่อนยังคงจดจ่ออยู่กับโครงร่างการออกแบบ เขาไม่ได้สนใจรีเบคก้าเลยสักนิดแม้เธอจะมองมาก็ตาม

รีเบคก้าหรี่ตาลง 'เขาเกลียดเรามากขนาดนั้นเลยเหรอ?'

ทั้งนี้ รีเบคก้าเป็นลูกสาวของตระกูลลอว์เรนซ์ เธอได้รับการเลี้ยงดูและเอาอกเอาใจมาอย่างดีตั้งแต่ยังเล็ก เพราะเหตุนั้น เธอจึงไม่เคยต้องอดทนกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน

เธอรู้สึกอกหักและเจ็บอยู่ในใจ ทว่า ระหว่างที่รีเบคก้ากำลังเสิร์ฟกาแฟอีกแก้วให้ชารอน เธอกลับทำกาแฟหกเพราะตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง!