ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 65

"อ๊าย...” ชารอนส่งเสียงร้องออกมาทันทีที่ถูกกาแฟร้อนลวก เธอรู้สึกตกใจและรีบกระโดดออกจากเก้าอี้

กาแฟหกหกกระเด็นใส่ต้นขาของชารอน เสื้อของเธอเปียกโชกด้วยกาแฟด้วย ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นกาแฟร้อน มันลวกชารอนเสียจนทำให้เธอหน้าเจื่อนไป

ก่อนที่รีเบคก้าจะตั้งสติได้ เธอถูกผลักจากด้านหลัง ไซม่อนรีบวิ่งผ่านรีเบคก้าไปทันที

ไซม่อนซึ่งเดิมทีนั่งอยู่ตรงข้ามชารอนปรากฏตัวต่อหน้าชารอนอย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วทันทีที่มองไปยังคราบกาแฟขนาดใหญ่แถวต้นขาของชารอน หลังจากนั้น ไซม่อนก็รีบอุ้มชารอนและรีบไปยังห้องรับแขกไปโดยไม่พูดอะไร

รีเบคก้านั่งลงบนพื้น เธอยังคงตกใจอยู่ เธอจ้องไปยังไซม่อนที่กำลังอุ้มชารอนออกไปอย่างกังวลใจ เธอรู้สึกราวกับตัวเองเป็นคนสร้างปัญหา

ไซม่อนอุ้มชารอนเข้าไปในห้องน้ำภายในห้องรับแขก เขารีบหยิบฝักบัวออกมาและกดน้ำเย็นลงบนต้นขาของชารอน

ในตอนแรก ชารอนรู้สึกปวดแสบปวดร้อนและไม่ได้สนใจการกระทำของไซม่อนก่อนหน้าเลย แต่ทว่า ทันทีที่ความเจ็บปวดเริ่มหายไป เธอจึงได้สติกลับมา

ทันใดนั้น ชารอนรู้สึกถึงความร้อนผ่าว เธอเอื้อมมือไปจับหัวฝักบัว “เอ่อ... ฉันทำเองได้ค่ะ คุณ... ออกไปก่อนก็ได้”

ไซม่อนหันมาสบตากับชารอน มันไม่ยากเลยที่จะสังเกตเห็นความเขินอายบนใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้า 'แค่นี้ก็ต้องเขินต้องอายขนาดนั้นเลยเหรอ?'

ไซม่อนที่มักจะทำตัวเท่อยู่เสมอเผยแววตาเป็นประกายระยิบระยับ เขาจงใจขยับเข้าไปใกล้และกระซิบข้างหูชารอน “ถ้าอย่างนั้น คุณก็อาบน้ำไปเลยก็แล้วกัน ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงของผมมีกลิ่นกาแฟติดตัวน่ะ” หลังจากพูดจบ ไซม่อนพลันเผยรอยยิ้มและมองไปที่ชารอน ไม่นานนัก เขาก็เดินจากไป

ชารอนรู้สึกว่าหูของตัวเองกำลังร้อนผ่าว

อันที่จริง ชารอนต้องการอาบน้ำ เธอไม่ชอบกลิ่นกาแฟติดตัวเช่นกัน

ถึงกระนั้น ชารอนเองก็ยังสงสัยว่ารีเบคก้าตั้งใจพลิกถ้วยให้กาแฟหกใส่เธอหรือเปล่า

ระหว่างที่ไซม่อนเดินออกจากห้องน้ำ รีเบคก้ายังอยู่ในห้องทำงานและไม่ได้ออกไปไหน ทันทีที่เห็นไซม่อนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปและพูดแก้ต่าง “ท่านประธานแซคคารี่คะ ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ฉัน...”

"คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แค่เสิร์ฟกาแฟสักแก้วยังทำไม่ได้ แล้วผมจะต้องการให้คุณอยู่ที่นี่ไปทำไมกัน? คุณควรออกไปก่อนเถอะ บริษัทนี้ไม่ต้องการคนไร้ประโยชน์เช่นคุณหรอก" ไซม่อนกล่าวโดยไม่แสดงสีหน้าออกมาเลยด้วยซ้ำ

รีเบคก้าถึงกับหน้าซีด 'คราวนี้เขาจะไล่เราออกทันทีเลยไหมนะ?'

“ไม่นะคะ ฉัน... คุณ...” รีเบคก้ากังวลจนพูดติดอ่าง เธอทั้งเสียใจและไม่พอใจ “คุณไล่ฉันออกไปไม่ได้นะคะ เพราะคุณลุงดักลาสต้องการให้ฉันเป็นเลขาของคุณ” รีเบคก้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ชื่อของดักลาสเพื่อหนุนหลังตัวเอง

ไซม่อนเหลือบมอง เขากล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสุดไร้อารมณ์ “คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? ตอนนี้ผมเป็นคนรับผิดชอบบริษัทแห่งนี้ ไม่ใช่เขาสักหน่อย”

ณ จุดนี้ รีเบคก้าถึงกับพูดอะไรไม่ออก น้ำตากำลังก่อตัวขึ้นมาในดวงตาของเธอ

“คุณจะให้ผมโทรเรียกยามหน้าบริษัทมาลากคุณออกไปไหมล่ะ?” ไซม่อนหมดความอดทนและขมวดคิ้ว ถ้าไม่ใช่เพราะดักลาส ไซม่อนก็คงบังคับให้รีเบคก้ารับผิดชอบในการทำร้ายภรรยาของตนและจ่ายค่าชดเชยให้เธอไปแล้ว แต่ทว่า เขาก็ทำได้เพียงแค่ไล่รีเบคก้าออกไปแบบนี้

ใบหน้าของรีเบคก้าซีดทันที ริมฝีปากของเธอสั่น ท้ายที่สุด เธอก็พูดอะไรไม่ออก รีเบคก้ารีบเอามือปิดหน้า เธอรู้สึกเศร้าและเสียใจอย่างถึงที่สุด ไม่นานนัก รีเบคก้าก็รีบวิ่งหนีออกไปพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

'ทำไมเขาถึงโหดเหี้ยมและเย็นชากับเราขนาดนี้นะ?!'

อันที่จริง ไซม่อนไม่ได้กังวลเลยว่ารีเบคก้าจะรู้สึกไม่สบายใจหรือเปล่า หลังจากนั้น ไซม่อนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออก “หาชุดผู้หญิงมาส่งให้ฉันที...”

หลังจากชารอนอาบน้ำเสร็จ เธอก็ตระหนักได้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน เพราะเสื้อผ้าก่อนหน้านี้เปียกโชกไปด้วยกาแฟหมดแล้ว ดังนั้น เธอจะไม่สวมเสื้อตัวเดิมกลับไปแน่

ทันใดนั้น ชารอนก็เห็นผ้าเช็ดตัวที่เป็นของผู้ชายพาดอยู่ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยิบมาปกปิดเรือนร่างของตัวเอง 'ดูเหมือนว่าเราจะต้องขอให้เลขาของไซม่อนส่งเสื้อมาให้หน่อยแล้ว'

ระหว่างที่ชารอนกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ไซม่อนเองก็เดินเข้ามาในห้องน้ำเช่นกัน ทันทีที่เหลือบมองไปยังชารอน ไซม่อนก็พลันสังเกตเห็นว่าชารอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จและมีผ้าขนหนูคลุมตัวอยู่