ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 67

ไซม่อนมองมาที่ชารอน "คุณเจ็บไหม?”

"นิดหน่อยค่ะ"

“งั้นผมจะเบามือให้นะ” ในตอนนั้นเอง เสียงของไซม่อนลึกล้ำและแหบแห้ง มันฟังดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ

ทว่า ชารอนยังคงหลุดจากภวังค์ของตัวเองไม่ได้ เธอมองไปยังใบหน้าด้านข้างที่จริงจังของไซม่อน จิตใจของชารอนกำลังสับสน ไซม่อนกำลังทำให้เธอคิดไปไกล!

“คุณนายแซคคารี่ อย่าจ้องผมแบบนั้นสิ” ไซม่อนกำลังทายา น่าแปลกที่ไซม่อนกลับเงยหน้าขึ้นมาเพื่อสบตากับชารอน เขากล่าวคำพูดออกมาในเชิงล้อเล่นนิดหน่อย

สายตาอันเร่าร้อนของไซม่อนจ้องมาที่ชารอน ทว่า ด้วยรอยยิ้มสุดคลุมเครือภายใต้ดวงตาของไซม่อน ชารอนจึงหลบสายตาของเขาไม่ทัน นั่นทำให้เธอถึงกับรู้สึกเขินอาย

“เปล่า ฉันไม่ได้จ้องสักหน่อย” ชารอนรีบลดสายตาลง น้ำเสียงที่ชารอนใช้โต้เถียงกลับไปดูไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

ชารอนรู้สึกถึงแรงกดดันที่กำลังใกล้เข้ามา ความรู้สึกที่แข็งแกร่งของไซม่อนกำลังปกคลุมเธออยู่ ทันทีที่ลืมตาขึ้น ชารอนก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนเข้ามาใกล้มากขึ้น ในตอนนั้นเอง ไซม่อนจับคางของชารอนและยกขึ้น “กลัวผมเหรอ?”

ชารอนยังคงนั่งอยู่บนโต๊ะยาว ไซม่อนลุกขึ้นและโน้มตัวเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม มือทั้งสองของชารอนเกาะโต๊ะเอาไว้แน่น ชารอนรีบเอนตัวเองข้างหลัง ชารอนเหลือบมองไปยังลูกกระเดือกของไซม่อนและกล่าวคำพูด“เอ่อ... มีอะไรให้ฉันกลัวงั้นเหรอ?”

ดูเหมือนว่าไซม่อนจะตั้งใจ เขาสัมผัสใบหน้าชารอนเบาๆ น้ำเสียงของไซม่อนทุ้มและนุ่มลึกขึ้นไปอีก “แล้วทำไมคุณถึงทำหน้าเหมือนผมจะทำอะไรคุณเลยล่ะ?”

ไซม่อนโน้มตัวเข้าไปใกล้ชารอนมากขึ้น ลมหายใจอุ่น ๆ สัมผัสกับใบหน้าของชารอน ทันใดนั้น ชารอนก็เผยสีหน้าลำบากใจออกมา เธอหันหน้าหนีพร้อมกับดันหน้าอกของไซม่อนเอาไว้ ไม่นานนัก ชารอนพูดขึ้น "คุณน่าจะลุกขึ้นได้แล้วนะ"

บางที มันอาจเป็นเพราะคำพูดของชารอนที่ทำให้ไซม่อนอยากหัวเราะออกมา หรือไม่มันก็อาจเป็นเพราะท่าทางที่น่าสนใจของเธอในตอนนี้ ไซม่อนกัดริมฝีปาก “คุณนายแซคคารี่ ถ้าคุณพูดออกมาแบบนั้น คุณก็ลองทำให้ผมลุกดูสิ”

“เอ่อ ไซม่อน คุณกำลังพยายามจะทำอะไรน่ะ?!” ชารอนรู้สึกประหม่ามากกว่าเดิมในระหว่างที่จ้องมองไปยังไซม่อน

มันให้ความรู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างระเบิดขึ้นในจิตใจ ใบหน้าของชารอนเริ่มแดงก่ำ

เธอพยายามดิ้นรนมากกว่าเดิม “นี่คุณ! อย่าจ้องฉันแบบนั้นสิ รีบลุกขึ้นเลยนะ!” ชารอนอยากจะร้องไห้ แต่มันไม่มีน้ำตาออกมาเลย

“รีบลุกขึ้นสิคะ ได้เวลาประชุมแล้วนะ!” ชารอนไม่กล้าแม้แต่จะมองไปยังไซม่อน

หัวใจของชารอนยังคงเต้นเร็ว ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ชารอนต้องการผลักไซม่อนออกไป แต่ทว่า เธอกลับมีแรงไม่มากพอ

ในตอนนั้นเอง ระหว่างที่ริมฝีปากของไซม่อนกำลังจะสัมผัสกับปากของชารอน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ไม่นานนัก เสียงของเลขาควินน์ก็ดังผ่านประตูมา "ท่านประธานแซคคารี่คะ ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้แล้วนะคะ"

ชารอนแทบไม่กล้าหายใจทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เธอให้สัญญาณทางสายตาแก่ไซม่อนพร้อมกับกวักมือให้เขารีบลุกขึ้น

ไซม่อนขมวดคิ้วทันทีที่ตัวเองถูกขัดจังหวะ เขารีบดีดตัวออกมาจากชารอนทันที อันที่จริง ไซม่อนไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตัวเองจะสติหลุดต่อหน้าชารอนแบบนั้น

ในวินาทีถัดมา ไซม่อนก็ปล่อยชารอนไป ทันใดนั้น ใบหน้าของชารอนเปลี่ยนเป็นเย็นชาตามปกติ ไซม่อนจ้องมองดูชารอนด้วยสีหน้ายากเกินกว่าจะคาดเดา

ไม่นานนัก ชารอนรีบลุกขึ้นและนั่งตัวตรง เธอถึงกับต้องดึงผ้าเช็ดตัวมาปิดเรือนร่างตัวเองทันที