ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 68

ไซม่อนเพียงแค่แง้มประตูและหยิบเสื้อผ้าจากเลขา เขาไม่ยอมให้เธอมองเข้ามาในห้องน้ำเลย

ทว่า เลขาควินน์เองก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย แต่เธอก็ไม่กล้ามองหรือถามคำถามอะไร เธอแค่กล่าวเตือน “ท่านประธานแซคคารี่คะ การประชุมกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ ทุกคนกำลังรอท่านอยู่ในห้องประชุมค่ะ”

“เข้าใจแล้ว รอผมสักครู่” ไซม่อนกล่าวคำสั่งแล้วปิดประตู

ไซม่อนโยนกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าให้ชารอน “เธอใส่เลย แล้วดูแลแผลตัวเองให้ดีด้วย”

ชารอนเม้มริมฝีปาก ไม่ว่าเมื่อครู่จะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ยังคงกล่าวคำพูดออกไป "ขอบคุณค่ะ"

ไซม่อนพร้อมที่จะไปประชุมแล้ว ระหว่างที่กำลังเปิดประตูออกไป ไซม่อนก็พลันตระหนักถึงบางอย่าง เขาหันกลับมาและพูดกับชารอน “หลังเลิกงาน ช่วยรอฉันที่โรงรถทีนะ เราจะไปรับเซบาสเตียนกลับไปบ้านกัน”

ทว่า ก่อนที่ชารอนจะได้ตอบกลับ ไซม่อนก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

ชารอนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังต้องกลับไปที่นั่นอยู่ดี

ทันทีที่ไซม่อนจากไป ชารอนก็สวมเสื้อผ้าทันที

หลังจากยุ่งกับงานมาทั้งวัน ไม่นานนัก มันก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงเดินมาที่โรงรถ ทว่าไซม่อนนั่นรอชารอนอยู่ในรถแล้ว

ชารอนรีบเดินไปขึ้นรถไป หลังจากนั้น ไซม่อนก็สั่งให้คนขับไปยังโรงเรียนอนุบาล

ถึงอย่างไร เซบาสเตียนเองก็ไม่คิดว่าพ่อของตัวเองจะมารับ เขาดีใจไม่น้อยเลยที่ได้เห็นทั้งพ่อและแม่อยู่ด้วยกัน

“พ่อครับ พ่อไม่ได้ยุ่งกับงานเหรอ? พ่อมีเวลาว่างมารับผมได้ยังไงอ่ะ?” เด็กน้อยเอ่ยถาม

“คุณปู่คิดถึงลูกน่ะ พ่อมาที่นี่เพื่อที่จะพาลูกกับแม่กลับบ้านยังไงล่ะ” ไซม่อนกล่าวอย่างจริงจัง

เซบาสเตียนมองไปที่ชารอนและขมวดคิ้วเล็กน้อย “เราจะกลับไปที่บ้านคุณปู่กันใช่ไหมครับ?”