ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 74

ชารอนทั้งรู้สึกหดหู่และวิตกกังวล แต่ทว่า เธอต้องไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ทันใดนั้น ชารอนก็พุ่งเข้าไปช่วยลูกชาย ทันใดนั้นเอง โฮเวิร์ดพลันตะโกนตอกกลับมา “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันทุ่มเจ้าเด็กนี่ลงบนพื้นแน่!”

ฝีเท้าของชารอนหยุดชะงักลง เธอจ้องมองลูกชายอย่างระมัดระวังและตะโกนออกมา “ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

โฮเวิร์ดหรี่ตามองชารอนอย่างชั่วร้าย “ชารอน คุณจงใจส่งเด็กคนนี้มาทำร้ายแซลลี่ใช่ไหม? คุณทำให้เธอเสียลูกไปในครรภ์แล้วนะ ตอนนี้คุณยังต้องการทำร้ายเธออีกงั้นเหรอ?"

ชารอนขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ส่งเขามานะ! ตอนนี้คุณวางเขาลงก่อนเถอะ” เธอรู้สึกว่ามันยากที่จะอธิบายสถานการณ์ให้โฮเวิร์ดฟัง นอกจากนี้ โฮเวิร์ดก็ไม่เต็มใจที่จะฟังคำอธิบายของชารอนด้วย ทันทีที่เห็นลูกชายกำลังดิ้นรนและทุกข์ทรมาน เธอพลันรู้สึกสิ้นหวังราวกับว่าหัวใจกำลังแตกสลาย

แซลลี่ซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นและมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด เธอเผยยิ้มมุมปากในแบบที่ไม่มีใครมองเห็น ดวงตาของแซลลี่เป็นประกายอย่างเย็นชา

โฮเวิร์ดยังคงไม่ยอมปล่อยมือและตะโกนออกมาอย่างไร้ความปรานี “คุณไม่รู้จักสั่งสอนลูกตัวเองนักใช่ไหม? ได้เลย! งั้นวันนี้ผมจะสอนเขาแทนคุณเอง!”

ชารอนเริ่มกังวล “คุณจะทำอะไรน่ะ? ถ้าอยากระบายนัก ก็มาลงที่ฉันนี่ ปล่อยลูกชายฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ! ”

โฮเวิร์ดเผยยิ้มอย่างเย็นชา เขาวางเด็กลง แต่แล้ว โฮเวิร์ดกลับยกมือขึ้น และกำลังจะตบ...

ภายในช่วงเวลาเฉียดฉิว มือของโฮเวิร์ดกลับถูกชายอีกคนคว้าเอาไว้ เขายังไม่ทันได้ลงน้ำหนักเลยด้วยซ้ำ

หลังจากนั้น น้ำเสียงสุดเย็นชาของชายคนนั้นก็ทำให้ทุกคนตกตะลึง "นายกล้าตบเขาเหรอ?"

ชารอนไม่รู้ว่าไซม่อนกลับมาตั้งแต่ตอนไหน ทั้งนี้ ไซม่อนเป็นคนที่คว้ามือของโฮเวิร์ดเอาไว้จนทำให้เซบาสเตียนหนีไปได้

โฮเวิร์ดหันหน้ากลับไปมองลุงของตัวเอง เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา ทันใดนั้น โฮเวิร์ดก็รู้สึกตัวและรู้สึกเจ็บปวดที่ข้อมือซึ่งไซม่อนคว้าเอาไว้ ไซม่อนไม่เพียงแต่คว้ามือของโฮเวิร์ดเอาไว้เท่านั้น แต่ยังบิดไปข้างหลังจนเกือบหักอีกด้วย!

หน้าผากของโฮเวิร์ดเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ “ลุงครับ ผมเจ็บ...”

แซลลี่รู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของไซม่อนไม่น้อย เธอรีบอ้อนวอน "มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะคุณลุง ฉันผิดเองที่จะเข้าไปทำร้ายเด็กคนนั้น ลุงลงโทษฉันแทนก็ได้ ปล่อยเขาไปเถอะนะคะ"

ทั้งนี้ ชารอนรู้สึกขอบคุณมากที่ไซม่อนกลับมาทันเวลา เธอยังคงตกใจอยู่ ชารอนรีบอุ้มลูกชายเอาไว้ในอ้อมแขน ตอนนี้เธอห่วงแค่ลูกชายเท่านั้น "ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เซบาสเตียนเอนตัวในอ้อมแขนของแม่แล้วส่ายหัว เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร อีกทั้ง เขายังมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมด้วยเมื่อเห็นพ่อของตัวเองกลับมา “พ่อครับ ลุงนิสัยไม่ดีคนนี้เป็นคนบีบคอแม่ผม ผมต้องลงโทษเขา!”

โฮเวิร์ดกัดริมฝีปาก เขาไม่ได้อ้อนวอนอะไร เขาเพียงแค่จ้องมองไปที่เด็กน้อยเท่านั้น

แซลลี่เริ่มขอร้องให้ไซม่อนปล่อยพวกเขาทั้งสองไป “คุณลุงคะ ตอนแรกเซบาสเตียนผลักฉันน่ะค่ะ นั่นเลยทำให้โฮเวิร์ดโกรธ เขาไม่ได้อยากทำร้ายเด็กจริง ๆ หรอกค่ะ

ไซม่อนขมวดคิ้วและมองดูลูกชายและถามด้วยเสียงเข้ม “ลูกผลักเธอเหรอ?”

เด็กน้อยส่ายหัวและรีบปฏิเสธทันที “ผมไม่ได้ผลักเธอสักหน่อย! ตอนนั้นผมกำลังสั่งสอนบทเรียนกับคนที่มารังแกแม่ของผมต่างหาก คุณป้าคนนี้เป็นคนวิ่งเข้ามาข้างหน้าผมเอง ผมไม่ได้แตะต้องตัวคุณป้าเลยด้วยซ้ำ อยู่ ๆ เธอก็ไปนั่งบนพื้นแล้ว” สำหรับเซบาสเตียน การล้มของแซลลี่เป็นเรื่องโกหกราวกับว่าเธอแค่นั่งลงไปบนพื้นเท่านั้น

ใบหน้าของแซลลี่ซีดเผือด 'เจ้าเด็กบ้านี่ ไหวพริบดีจริง ๆ เลยนะ!'

ความเกลียดชังเผยออกมาผ่านสายตาของแซลลี่ แต่ในวินาทีต่อมา น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลลงมา เธอกระแอม “ใช่ค่ะ... ฉันล้มเพราะทรงตัวไม่ดีเอง ฉันมันไร้ประโยชน์...”

โฮเวิร์ดพลันเห็นท่าทางที่น่าสงสารของแซลลี่ เขาทนไม่ได้หรอกที่ผู้หญิงของเขาถูกรังแกในสภาพแบบนั้น

โฮเวิร์ดกล่าวคำพูดกับแซลลี่และกัดฟัน “มันไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ!” 'ถ้าลุงไม่กลับมา เจ้าเด็กนี่ตายแน่!'

ชารอนมองดูละครบทใหม่ของแซลลี่อย่างเย็นชา เธอรู้สึกสงสัยไม่น้อย 'ทำไมเธอถึงสามารถบีบน้ำตาออกมาได้ทุกครั้งที่ต้องการเลยนะ?'

ดวงตาของไซม่อนเป็นประกาย เขาต้องรู้แน่ว่าแซลลี่กำลังแสร้งเจ็บอยู่ ไซม่อนหรี่ตาและออกแรงกำข้อมือของโฮเวิร์ดแน่นกว่าเดิม นั่นทำให้โฮเวิร์ดแทบทนไม่ไหวจนต้องตะโกนร้องออกมา