ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 76

สีหน้าของแซลลี่เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความขุ่นเคือง เธอกำลังเผชิญหน้ากับชารอน “ชารอน เธอรู้ไหมล่ะว่าทำไมฉันถึงย้ายมาที่นี่? เพราะฉันจะทำให้แกถูกไล่ออกจากบ้านหลังนี้ไปอีกครั้งยังไงล่ะ คอยดูก็แล้วกัน!”

ชารอนมองจ้องเข้าไปยังสายตาอันอาฆาตแค้นของแซลลี่ ชารอนบอกได้เลยว่าแซลลี่ในตอนนี้กำลังไม่พอใจและโกรธแค้นอยู่ แซลลี่ต้องการให้ชารอนออกไปจากบ้านหลังนี้ หรือถ้าทำได้ แซลลี่ก็อยากทำให้ชารอนหายไปจากโลกนี้เลยด้วยซ้ำ

ชารอนรู้สึกว่ามันตลกไม่น้อย “นี่แซลลี่ เมื่อห้าปีที่แล้ว เธอทำลายงานแต่งของฉันแถมขโมยสามีของฉันไปอีก ตอนนี้เธอคิดจะทำลายครอยครัวของฉันอีกงั้นเหรอ? เธอจะอะไรกับฉันนักหนา? ทนเห็นคนอื่นมีชีวิตที่ดี ๆ ไม่ได้เลยหรือยังไงกัน? "

แซลลี่ก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งชั่วร้ายมาตั้งนานแล้ว อันที่จริง สามัญสำนึกเรื่องผิดชอบชั่วดีของเธอมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น ไม่นานนัก แซลลี่ก็เผยยิ้มและตอบกลับ “ก็จริงของแก ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้แกมีชีวิตดีกว่าฉันแน่นอน หัดใช้สมองของตัวเองคิดบ้างนะ ออกจากบ้านหลังนี้ไปซะ เหมือนกับสิ่งที่แกทำไปเมื่อห้าปีก่อนไง นั่นแหละเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว กลับมาที่นี่ทำไมอีกล่ะ?”

“เธอไม่รู้ว่าฉันกลับมาทำไม?” ชารอนตอบแทบจะในทันที เธอจ้องมองแซลลี่อย่างเย็นชา “เพราะเธอยังไงล่ะ! เธอพรากทุกอย่างไปจากฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยคนอย่างเธอไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

ชารอนรู้ว่าแซลลี่จะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อขับไล่เธอออกไปจากที่นี่ แต่ถึงกระนั้น สิ่งที่แซลลี่ทำไปก็เพราะโฮเวิร์ด แซลลี่กลัวว่าชารอนจะกลับมาพรากโฮเวิร์ดไปจากอีก นั่นเป็นเหตุผลที่แซลลี่กล้าพูดเรื่องเหล่านี้ออกมาได้อย่างได้เปิดเผย

สีหน้าของแซลลี่ดูเปลี่ยนไปทันที “ฉันรู้หรอกน่า! แกยังอาลัยอาวรณ์โฮเวิร์ดอยู่!”

“ใช่สิ แถมเขายังเป็นคนทำให้พ่อฉันตายทั้ง ๆ ที่กำลังรักษาตัวอยู่ด้วย! ทั้งเธอแล้วก็โฮเวิร์ด ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเธอสองคนหลุดมือไปแน่” ในตอนนั้นเอง ชารอนเผยท่าทีปกติ มีเพียงความโกรธเกรี้ยวเท่านั้นที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเธอ

แซลลี่ถึงกับตกตะลึงในคำพูดของชารอน หลังจากนั้น เธอก็ขมวดคิ้ว 'พ่อของเธอ...'

ชารอนรีบสงบสติอารมณ์และยิ้มเยาะให้แซลลี่ “ใช่แล้ว ในเมื่อเธอจะอยู่ที่นี่ เธอก็ควรรู้กฎเกณฑ์ของที่นี่เสียก่อนนะ จากนี้ไป ฉันเป็นป้าของเธอและนะ!”

ทันทีที่พูดจบ ชารอนก็เดินผ่านแซลลี่ไปโดยไม่เหลียวหลังมองอีกเลย

เมื่อแซลลี่กลับมารู้สึกตัว ชารอนก็เดินห่างจากไปพอสมควรแล้ว เธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ “นางชารอน!”

'จะบ้ารึไง! นางนั่นให้เราเรียกมันว่าป้างั้นเหรอ? มันคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?'

'แกคิดจริง ๆ เหรอว่าแกไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรเพียงเพราะมีลุงไซม่อนคอยอยู่ข้าง ๆ น่ะ?'

'แม้ว่าตอนนี้ลุงไซม่อนจะคุ้มกะลาหัวแกได้ แต่เขาก็ปกป้องแกไม่ได้ตลอดไปหรอกน่า'

ในตอนนี้ ลูกชายของชารอนกำลังเล่นเกมหมากรุกกับปู่ดักลาสอยู่ที่ชั้นล่าง ดังนั้น จึงไม่มีใครอยู่ในห้อง

เมื่อชารอนเปิดประตู ผู้ชายคนหนึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เมื่อเขาหันกลับมามอง ระหว่างที่ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง เธอก็เบือนหน้าหนีและถูกสั่งให้ออกจากห้องไปก่อน ดูเหมือนว่าชารอนจะยังเข้าไปตอนนี้ไม่ได้

ทว่า ระหว่างที่ชารอนกำลังจะปิดประตู เขาก็วางสายแล้วมองตรงมาพร้อมกับตะโกน "เข้ามาได้แล้วแหละ"

ชารอนหยุดชะงักทันที หลังจากลังเลอยู่สองสามวินาที เธอก็เดินเข้ามาในห้อง

“คุณ... คุณน่าจะอยู่ห้องทำงานไม่ใช่เหรอ?” ชารอนนั่งลงบนโซฟา เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอกลับพยายามถามเรื่องอื่นแทน

บางที มันอาจเป็นเพราะเธอเพิ่งเจอกับแซลลี่และอารมณ์เสียมา หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะการคิดถึงพ่อที่ล่วงลับไปแล้วทำให้ชารอนหดหู่

ไซม่อนยืนอยู่ตรงหน้าชารอน เขาจ้องมองลงมา อันที่จริง ไซม่อนสามารถเดาอารมณ์ของชารอนได้อย่างง่ายดาย เขานั่งลงข้างเธอและกล่าวคำพูด "เป็นอะไรไปล่ะ? เธอไม่รู้สึกมีความสุขเลยหรือยังไงกัน?"

ดวงตาของชารอนเป็นประกาย หลังจากนั้น เธอก็เผยรอยยิ้ม "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

ทว่า อารมณ์ของชารอนถูกแปะเอาไว้ทั่วใบหน้าแล้วด้วย ชารอนพยายามปฏิเสธ แต่ก็ไร้ผล

ไซม่อนยังคงจ้องมองไปที่ชารอนราวกับกำลังพยายามมองเข้าไปในหัวใจของเธอ “คุณไม่พอใจที่พวกเขาย้ายเข้ามาใช่ไหม?”

สายตาของไซม่อนช่างน่ากลัวไม่น้อย เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกไซม่อนมองออก ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกทนไม่ได้อีกต่อไป เธอหลับตาลงอย่างกังวลและกล่าวคำพูดออกมา “ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย ขอร้องล่ะอย่า..."