ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 77

“ถ้าคุณไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา ผมทำให้พวกเขาออกไปได้นะ” ไซม่อนพูดเรื่องเช่นนี้ออกมาอย่างง่ายดาย สำหรับเขา มันเป็นสิ่งที่เขาทำได้โดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย

ชารอนตกตะลึง 'ไล่พวกเขาออกไป?' อันที่จริง ชารอนไม่อยากอยู่กับทั้งคู่เลย อีกทั้ง ชารอนยังต้องเจอทั้งสองคนนั้นทุกวันด้วย มันคงจะเป็นการดีถ้าพวกเขาออกไปจากบ้านหลังนี้

แต่ทว่า...

ชารอนกัดริมฝีปากและกล่าวคำพูด “ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกคะ ฉันไม่อยากให้คุณลุงดักลาสเรียกว่านางแพศยาอีก"

ถึงอย่างไร สาเหตุที่แซลลี่สามารถเข้ามาอยู่ในบ้านได้ก็เป็นเพราะว่าเขาได้รับไฟเขียวจากดักลาส ดักลาสเป็นคนอนุญาตให้เธอเข้ามาพักผ่อนที่บ้านหลังนี้ นอกจากนี้ ดักลาสยังเคยกล่าวอีกด้วยว่าถ้าแซลลี่หายดีแล้ว เธอยังมีหวังที่จะได้ตั้งครรภ์อีกครั้ง

ถ้าไซม่อนดันไปบังคับให้ทั้งสองออกจากบ้าน ชารอนคงเป็นเพียงคนเดียวที่ต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดแน่

ไซม่อนเหลือบมองไปยังใบหน้าด้านข้างที่ขาวใสของชารอนและเผยยิ้มออกมา “ทำไมคุณต้องกังวลว่าคุณพ่อจะคิดยังไงด้วยล่ะ? นี่คุณกำลังวางแผนที่จะเล่นบทลูกสะใภ้แสนดีต่อหน้าเขาหรือยังไงกัน?”

ชารอนหันไปมองใบหน้าของไซม่อน เธอพลันกระแอมออกมาเบา ๆ “อันที่จริง ทั้งหมดก็เพื่อคุณเองนั้นแหละ เพื่อที่พ่อของคุณจะได้ไม่สั่งให้คุณหย่าร้างกับฉัน และเพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น”

นัยน์ตาของไซม่อนเป็นประกายระยิบระยับ เขาพลันเผยยิ้ม “นี่คุณกำลังเป็นห่วงผมอยู่งั้นเหรอ? ผมควรกล่าวคำขอบคุณแทนดีไหมล่ะเนี่ย?”

“งั้นจะแสดงความขอบคุณฉันยังไงล่ะ?” ชารอนสงสัย 'โดยปกติแล้ว เขาจะเป็นคนประเภทที่ชอบจัดการทุกเรื่องในชีวิตด้วยใบหน้าอันเย็นชาตลอดเวลา เขามีความคิดที่อยากจะขอบคุณใครสักคนก่อนด้วยงั้นเหรอ?'

ไซม่อนขมวดคิ้ว เขาเผยสีหน้าเคร่งเครียดราวกับกำลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง ผ่านไปซักพัก ดูเหมือนไซม่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก ทันใดนั้น เขาก็เข้ามาใกล้ชารอนพร้อมกับจับคางของเธอเงยขึ้น น้ำเสียงของไซม่อนดูคมเข้มไม่น้อย “ลองอยู่ด้วยกันดูไหมล่ะ? บางที เราทั้งคู่อาจแสดงให้คุณพ่อของผมเห็นก็ได้นะว่าเราสองคนรักกันมากขนาดไหน?"

ชารอนเบิกตากว้าง 'เขาจะแสดงคำขอบคุณให้เราแบบนี้น่ะเหรอ? ไม่เขินไม่อายเลยหรือยังไงกัน?'

ทันทีที่ไซม่อนสังเกตเห็นท่าทางงุนงงของชารอน เขาพลันรู้สึกขุ่นเคืองและไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าตนควรจะไปต่อหรือพอแค่นี้ดี ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของไซม่อนก็กว้างขึ้น 'ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบโดนแกล้งหรือยังไงกันนะ?'

ทันทีที่ชารอนจ้องมองกลับมา เธอสังเกตเห็นว่าดวงตาของไซม่อนหรี่ลง ทันใดนั้นเอง ชารอนก็ตระหนักได้ว่าเขากำลังหยอกล้อเธออยู่!

ทันทีที่คิดถึงคำพูดของไซม่อนเมื่อครู่ มันน่าเคลือบแคลงไม่น้อย 'เขาจะไปบอกให้ลุงดักลาสรู้ว่าเราอาบน้ำด้วยกันหรือยังไง? ไม่สิ เขาไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า เราจะไม่ยอมตกหลุมพรางของเขาแน่นอน'

ทว่า ทันใดนั้น ชารอนขยับตัวเข้าไปและหรี่ตา เธอเลียนแบบท่าทางของไซม่อนและตั้งใจเข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิม “ถ้างั้น คุณชายไซม่อนคะ คุณช่วยไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้ฉันหน่อยไหมล่ะ?”

ทันทีที่ชารอนขยับเข้าไปใกล้ ไซม่อนก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมพิเศษที่พุ่งออกมาจากร่างกายของชารอน จิตใจของไซม่อนพลันว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง กลิ่นตัวอันน่าอัศจรรย์นั้นทำให้เขาถึงกับมึนงง

ทว่า ชารอนไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาของไซม่อนที่จ้องมองมานั้นค่อย ๆ หรี่ลง

ทันทีที่ชารอนคิดว่าตัวเองมองแผนการของไซม่อนออกแล้ว เธอก็เผยยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ แต่ทว่า ชารอนก็รู้สึกตัวเบาหวิว นั่นเป็นเพราะไซม่อนอุ้มเธอขึ้นมาบนหน้าตัก!

ร่างกายของชารอนแข็งทื่อ เธอมองไปยังไซม่อนอย่างกระวนกระวายใจ "คุณกำลังพยายามจะทำอะไรน่ะ?"

ไซม่อนตอบไปตามตรง "คุณอยากอาบน้ำไม่ใช่เหรอ?" ทันทีที่พูดจบ ความตั้งใจของไซม่อนก็คืออุ้มชารอนเข้าไปในห้องน้ำ!

ชารอนรู้สึกเสียวซ่าไปทั่วตัว 'เขาเอาจริงเหรอเนี่ย?'

“เดี๋ยวสิคะ...” ชารอนพยายามห้ามไซม่อน ระหว่างที่ไซม่อนมองลงมาที่ชารอน เธอก็พลันเผยยิ้มออกมา "ฉันแค่พูดเล่นเองนะ คุณไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้" ท้ายที่สุดแล้ว ชารอนเองกลับเป็นคนที่รับมุกตลกไม่ได้

ไซม่อนเผยยิ้มและแสร้งทำเป็นขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “แล้วที่คุณพูดเชิงเป็นห่วงเป็นใยผมก่อนหน้านี้ล่ะ... นั่นก็ล้อเล่นเหมือนกันเหรอ?”

“ฉัน... ฉัน...” คนที่เริ่มหยอดก่อนคือไซม่อน แต่ทว่า ทำไมสถานการณ์ถึงพลิกผันกลับมาเป็นแบบนี้ล่ะ?

ในตอนนี้ ไซม่อนกำลังอุ้มชารอนเอาไว้ในอ้อมแขน เธอสามารถสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อของชายตรงหน้าอย่างชัดเจน นอกจากนี้ ไซม่อนยังเผยแรงกดดันอย่างหนักใส่ชารอนด้วยสายตาลึกล้ำที่เขาจ้องมองมาอีกด้วย ระหว่างนั้น ชารอนพลันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของไซม่อนที่ไหลผ่านหลังศีรษะ เมื่อถึงจุดนั้น เธอรู้สึกว่าราวกับว่าหูของตัวเองกำลังร้อนผ่าว พร้อมกับรู้สึกว่าอากาศเริ่มเบาบางลง...