ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 78

ในระหว่างที่ชารอนกำลังคิดว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออก น้ำเสียงเด็กน้อยแสนร่าเริงพลันดังขึ้น "แม่ครับ... ผมชนะคุณปู่อีกแล้ว!"

เซบาสเตียนวิ่งเข้ามาในห้องด้วยความดีใจ ทว่า ทันทีที่เขาเห็นพ่อกับแม่ของตัวเองกำลังนั่งกอดกันอยู่บนโซฟา เซบาสเตียนก็หยุดชะงักไปทันที ดวงตาของเด็กน้อยเบิกกว้างทันทีที่มองไปยังพ่อและแม่ ครู่ต่อมา เซบาสเตียนก็พลันกรีดร้องและรีบปิดตาตัวเอง

ชารอนไม่คิดเลยว่าเซบาสเตียนจะพุ่งเข้ามาในห้องและเห็นพวกเขาทั้งสองในสภาพเช่นนี้ แม้จะไม่ใช่ท่าทางอย่างว่า แต่มันก็ทำให้ชารอนรู้สึกเขินอายไม่น้อย

ชารอนรีบผลักไซม่อนออกไปและผละตัวออกมาจากอ้อมแขนของเขา ชารอนรีบเดินไปหาลูกชายพร้อมกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “หลับตาทำไม? ลูกเป็นอะไรไปน่ะ?”

"ผมเจ็บตาน่ะครับ" เด็กน้อยยังคงเอามือปิดตา

ชารอนเริ่มกังวล “เจ็บ? เมื่อกี้ไม่สบายเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงเจ็บล่ะ? ไหน? แม่ขอดูหน่อย”

ชารอนสะบัดมือเด็กน้อยออกและมองดูดวงตาของลูกชายอย่างจริงจัง ทว่า มันดูปกติมาก

ชารอนพลันรู้สึกอยากรู้อยากเห็น “เจ็บตรงไหนเหรอจ๊ะ ลูกรัก?”

เด็กน้อยกลั้นหัวเราะ “แม่ครับ ตาผมเจ็บก็เพราะพ่อกับแม่นั้นแหละ”

ในตอนนี้ ชารอนถึงกับต้องใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทำความเข้าใจว่าเด็กน้อยกำลังหมายถึงอะไร เซบาสเตียนต้องการจะสื่อว่าฉากที่พ่อและแม่กอดกันมันเป็นภาพที่ไม่น่ามองสำหรับเขาต่างหาก! มันไม่ใช่ว่าเซบาสเตียนเจ็บตาจริง ๆ สักหน่อย!

"ทำไมลูกถึง?!" ชารอนเคาะหลังศีรษะของลูกชาย 'ตอนแรกพ่อก็แกล้ง ตอนนี้กลับเป็นลูกชายตัวแสบ'

เซบาสเตียนเอามือลูบหลังศีรษะหลังจากถูกแม่เคาะ เขารีบเดินไปหาไซม่อนซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาและกำลังจ้องมองมา เซบาสเตียนเข้าไปกอดต้นขาของไซม่อนและคร่ำครวญ “พ่อครับ แม่ดุจัง”

นัยน์ตาของไซม่อนเป็นประกายด้วยความสุข เขาจับหัวเซบาสเตียนและกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "อ่า ถ้าอย่างนั้น ลูกก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทนแล้วนะ แม่ของลูกเป็นภรรยาของพ่อ พ่อเองก็เอาชนะแม่ไม่ได้เหมือนกัน"

เซบาสเตียนจ้องที่ไซม่อน เขาตะโกนและซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของพ่อ

ชารอนถึงตกตะลึง เธอพลันเบิกตากว้างพร้อมกับครุ่นคิด 'เจ้าลูกชายตัวแสบ ไปเข้าข้างพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย?'

...

ในช่วงบ่ายของวันทำงาน ชารอนกำลังยุ่งอยู่กับการตรวจเช็คแบบร่าง แต่ทว่า ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของชารอนก็พลันดังขึ้น

เธอไม่ได้มองดูเบอร์ที่โทรมาเลย ชารอนกดรับสาย "สวัสดีคะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

“คุณผู้หญิงครับ โปรดมาโรงพยาบาลด่วนเลยครับ นายน้อยได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ เขากำลังเข้ารับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลครับ” มันเป็นเสียงของพ่อบ้านจากตระกูลแซคคารี่

ชารอนเกร็งตัวและลุกขึ้นยืนทันที “อะไรนะ? เกิดอะไรขึ้นกับเซบาสเตียนกันน่ะ?”

“นายน้อยถูกน้ำร้อนลวกครับ เขาตะโกนเรียกหาคุณผู้หญิงใหญ่เลย”

“โอเค เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ชารอนวิ่งไปบอกเพื่อนร่วมงานให้ลางานให้หน่อย ทันใดนั้น ชารอนก็รีบไปโรงพยาบาลทันที

ชารอนรู้สึกเป็นห่วงลูกชายไม่น้อย ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ชารอนก็พบเจอกับพ่อบ้านที่แผนกกุมารเวชศาสตร์

“เกิดอะไรขึ้นคะ? เขาสบายดีหรือเปล่า? เซบาสเตียนถูกน้ำร้อนลวกได้ยังไงกัน?” ชารอนยิงคำถามใส่พ่อบ้านทันทีที่มาถึง

“คือ...” พ่อบ้านพูดติดอ่างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพยายามแก้ประโยคและคำพูดของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง “ในตอนนั้น นายน้อยกำลังเล่นอยู่ในห้องโถง แล้วคุณท่านดักลาสเองก็กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องนอน ทุกคนยุ่งมากและไม่สนใจนายน้อยเลย หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้ยินเสียงร้องของนายน้อยดังขึ้น ผมจึงรีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอไปถึง... ผมก็เห็นว่าแขนของนายน้อยถูกน้ำร้อนลวกไปแล้วน่ะครับ ในตอนนั้น มีเพียงแค่... มีเพียงแค่คุณแซลลี่เท่านั้นในที่เกิดเหตุ"

ชารอนพลันเบิกตากว้าง 'นางแซลลี่!'

“สำหรับรายละเอียดที่ว่านายน้อยได้รับบาดเจ็บได้ยังไง... หรือมันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณแซลลี่หรือเปล่า... เราไม่มีโอกาสได้ถามเลยครับ พอเห็นแบบนั้น เราเลยรีบนำตัวนายน้อยมาส่งที่โรงพยาบาลเลย"