ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 79

ชารอนขมวดคิ้วอย่างหนักและมองไปยังห้องฉุกเฉิน ประตูของมันปิดอยู่ ในตอนนั้น เซบาสเตียนกำลังอยู่ในการดูแลของแพทย์ภายในห้อง ชารอนทำได้เพียงแต่รออยู่ข้างนอก

ชารอนกังวลและกำลังระงับความโกรธไปพร้อมกัน 'แซลลี่ เธอตั้งใจทำแบบนี้ใช่ไหม?'

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหาพวกเขา ชารอนหันกลับไป มันไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจากแซลลี่ ท่าทีของเธอดุดัน 'กล้าโผล่มาได้ยังไงกัน?'

แซลลี่ทำหน้าเป็นกังวลและกล่าวคำพูด "พ่อบ้านคะ อาการบาดเจ็บของเซบาสเตียนแย่มากไหมคะ?"

พ่อบ้านอธิบาย "หมอกำลังดูแลเขาอยู่ครับ สำหรับตอนนี้ เรายังไม่แน่ใจอะไรเลย"

แซลลี่เหลือบมองยังชารอนซึ่งเผยสีหน้าหมองหม่นออกมาอย่างน่าขนลุก แซลลี่แสร้งทำว่าตัวเองผิด "มันเป็นความผิดของฉันเองแหละ ฉันดูแลเด็กน้อยคนนั้นไม่ดีเอง เขาซนมากเสียจนทำน้ำหกบนโต๊ะ..."

แซลลี่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจออกมาราวกับกำลังอารมณ์เสีย "ฉันต้องโทษด้วยนะ ตอนนั้นฉันหิวน้ำมากเลยด้วย ฉันเลย เทน้ำร้อนหนึ่งถ้วยแล้ววางลงบนโต๊ะ ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ฉันคงวางมันเอาไว้ให้ไกลกว่านี้ เซบาสเตียนคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้”

ชารอนไม่ได้พูดอะไร ทันทีที่ได้ยินคำพูดของแซลลี่ สีหน้าของเธอก็เย็นชายิ่งขึ้นไปอีก แค่แวบเดียว ชารอนก็รู้แล้วว่าแซลลี่โป้ปด 'เชื่อไม่ได้สักคำ'

ชารอนเดาว่าแซลลี่คงรอช่วงเวลาที่ไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องโถง หลังจากนั้น เธอก็จงใจเทน้ำร้อนใส่เซบาสเตียนจนมันลวกแขนของเขา เนื่องด้วยไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ แซลลี่จึงสามารถปฏิเสธทุกสิ่งตามที่ใจต้องการได้!

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องฉุกเฉินพลันเปิดออก พยาบาลคนหนึ่งเดินออกมา

ความสนใจของชารอนแปรเปลี่ยนไปทันที เธอเดินไปหาพยาบาลและโพล่งออกไป "คุณพยาบาลคะ ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้าง?"

นางพยาบาลดูจริงจังและตอบกลับ “อาการบาดเจ็บของเด็กน้อยรุนแรงนิดหน่อยนะคะ คุณหมอยังคงรักษาเขาอยู่ เขาจะต้องเข้ารับการรักษาเพื่อคอยสังเกตอาการ ยังไงเสีย สมาชิกในครอบครัวของเด็กสามารถตามฉันมาเพื่อจัดการขั้นตอนการรับเข้ารักษาก่อนได้เลยคะ”

พ่อบ้านพูดทันที “ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”

สีหน้าของแซลลี่ไม่เปลี่ยนไปเลย รอยยิ้มเย็นชาไม่ละจากใบหน้าของเธอ “แล้วถ้าฉันบอกเธอว่าฉันเป็นคนทำล่ะ? มันจะไปมีใครเห็นไหม? เธอจะทำอะไรได้ไหมล่ะ?” แซลลี่มองดูสีหน้าของชารอนที่เริ่มแข็งกระด้างขึ้นและหัวเราะออกมา “ชารอน ฉันเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากเธอยังไงล่ะ”

ด้วยความที่ไซม่อนปกป้องชารอนเอาไว้ ทุกคนจึงคิดไปตามกันว่าไม่มีใครเห็นชารอนผลักแซลลี่ลงบันได ด้วยเหตุนั้น ความพยายามของแซลลี่ที่ต้องเสียสละลูกในท้องจึงสูญเปล่า แซลลี่ยังคงแบกรับความแค้นนี้อยู่ เมื่อเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอก็ระบายความคับข้องใจออกมากับเซบาสเตียน

ชารอนรู้สึกโกรธจัด แต่แซลลี่ก็ยังเย่อหยิ่งและยั่วยุไม่หยุด ท้ายที่สุด ชารอนก็ระงับความโกรธของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ชารอนยกมือขึ้นมาเพื่อจะตบหน้าแซลลี่อย่างสุดกำลัง “เธอมันบ้า เธอเสียสติไปแล้ว!”

หัวของแซลลี่ถึงกับสั่นทันทีที่ถูกตบ เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดรวดร้าวบนใบหน้า แต่เธอไม่โกรธอะไรเลย แซลลี่หันศีรษะกลับอย่างบ้าคลั่งและเผยยิ้มให้ชารอน “เจ็บมากงั้นเหรอ? นั่นแหละคือสิ่งที่เธอควรจะรู้สึก! ตอนนี้เธอรับรู้ความเจ็บปวดที่ฉันต้องสูญเสียลูกในท้องไปแล้วใช่ไหมล่ะ? นี่ไง! เธอได้สัมผัสมันแล้ว! ยุติธรรมดีไหมล่ะ?!”

ถึงแม้แซลลี่แค่เทน้ำร้อนใส่เซบาสเตียน เธอไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงกว่านั้นเลย แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ชารอนเจ็บปวด 'ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้าเราต้องการกำจัดชารอน วิธีที่เร็วที่สุดก็คือต้องจัดการกับเจ้าเด็กคนนั้นสินะ แต่... มันกลับเป็นลูกของลุงไซม่อนด้วยนี่สิ!'

นั่นคือเหตุผลที่แซลลี่ลังเล เพราะเธอยังคงไม่อยากทำให้ไซม่อนโกรธ