ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 84

"พอได้แล้ว! ยังกล้าปฏิเสธอีกงั้นรึ? ดูเหมือนว่าฉันจะใจดีกับเธอเกินไปแล้วนะ อุตส่าห์อนุญาตให้มาอยู่บ้านเพื่อพักฟื้น แต่เธอกลับทำร้ายหลานชายของฉันแทน เขาเป็นแค่เด็กนะ กล้าทำอย่างนี้กับเขาได้ยังไงกัน? เธอเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมากจริง ๆ!” ดักลาสรักเซบาสเตียนมาก เมื่อเห็นเขาถูกลวกเช่นนั้น ดักลาสก็แทบควบคุมความโกรธของตัวเองไม่ได้

“สำหรับเรื่องที่เธอตกบันได ฉันคงต้องกลับไปคิดใหม่แล้วสินะ ดูเหมือนว่าเธอจะมีปัญหาพอตัว เก็บกระเป๋าแล้วออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลย!” ดักลาสออกคำสั่งและขับไล่โดยไม่ลังเล

จิตใจของแซลลี่ว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง เธอเบิกตากว้างอย่างกะทันหัน หลังจากนั้น เธอก็ได้สติ “ไม่นะคะ คุณปู่ หนูผิดเอง หนูยอมรับความผิดพลาด หนูไม่ควรทำร้ายเซบาสเตียนแบบนั้น” เธอร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่นและอ้อนวอน

ดักลาสทำหน้าเยือกเย็นพูดกับแม่บ้านที่เพิ่งพาหมอมา "ช่วยเก็บของของทั้งคู่แล้วโยนทิ้งออกไปนอกประตูเดี๋ยวนี้!”

“คุณปู่ครับ!” ในที่สุด โฮเวิร์ดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“แกเองก็ด้วย รีบพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้เลย นายยังอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อยู่ แต่ฉันขอห้ามผู้หญิงคนนี้เข้ามาอีก!” กล่าวอีกนัยหนึ่ง ดักลาสปฏิเสธแซลลี่ไปแล้ว นอกจากนี้ มันยังไร้ประโยชน์สำหรับทุกคนที่จะขอร้องอีกด้วย

โฮเวิร์ดรู้ดีว่าไม่มีใครเปลี่ยนคำสั่งของปู่ได้ เขารู้ว่าคราวนี้แซลลี่ทำผิดอย่างร้ายแรง เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็แทบทำอะไรไม่ได้ โฮเวิร์ดทำได้เพียงแค่จ้องมองชารอนด้วยความขุ่นเคืองเท่านั้น

เขารู้สึกอายจริง ๆ ไม่นานนัก เขาก็คว้ามือของแซลลี่ "เราไปกันเถอะ"

ใบหน้าของแซลลี่เต็มไปด้วยน้ำตา แซลลี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองถูกไล่ออกจากบ้านได้เร็วขนาดนี้ เมื่อแซลลี่ถูกโฮเวิร์ดลากไป ดวงตาของเธอฉายแววดุร้ายออกมา... ชารอน ยีนส์ ฝากไว้ก่อนเถอะ!

เธอจะไม่ยอมโดนขับไล่ง่าย ๆแน่!

เมื่อเห็นทั้งสองถูกขับไล่ออกไป ชารอนก็ขยับริมฝีปากและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุด เธอก็ไม่พูดอะไรออกมา การปล่อยแซลลี่ไปแบบนั้น ดูเหมือนว่ามันจะง่ายเกินไป!

แซลลี่สามารถต่อกรกับเธอได้ แต่ทว่า การทำร้ายเซบาสเตียนถือเป็นอะไรที่หนักหนานัก

ชารอนกำหมัดแน่น เธอนั่งรอแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว แซลลี่ไม่ยอมหยุดแน่ ชารอนต้องตอบโต้กลับ

ทว่า กำปั้นที่กำแน่นของชารอนพลันถูกสัมผัสด้วยฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ยื่นเข้ามา เธอหันศีรษะไปอย่างลังเลใจ พร้อมกับมองดูดวงตาสีเข้มที่สงบนิ่งของไซม่อน ความกังวลและความตึงเครียดในใจของเธอดูเหมือนจะจางหายไป

ชารอนใช้เวลาว่างเพื่อดูแลเซบาสเตียนที่โรงพยาบาล เซบาสเตียนมีไข้สูงในตอนกลางคืนเนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส

หลังจากที่คุณหมอให้ยาลดไข้แก่เซบาสเตียนแล้ว คุณหมอก็บอกชารอนให้ดูแลลูกให้เป็นอย่างดี ถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องรีบแจ้งคุณหมอทันที

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซบาสเตียนล้มป่วย ดังนั้น ชารอนจึงรู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่ทว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ชารอนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ในคืนนี้ เธอไม่กล้านอนเลยด้วยซ้ำ

หลังสามทุ่ม ไซม่อนก็ตรงมาที่โรงพยาบาลหลังจากจัดการเรื่องของบริษัทเสร็จ

พยาบาลบอกเขาเกี่ยวกับอาการไข้ของเซบาสเตียน ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง ไซม่อนก็เห็นชารอนกำลังเช็ดเหงื่อให้เด็กน้อยอยู่ คิ้วของเธอขมวดแน่น ชารอนดูวิตกกังวล เธอไม่ได้สังเกตการมาถึงของไซม่อนเลยด้วยซ้ำ

“ลูกเป็นยังไงบ้าง?” ไซม่อนเดินไปที่เตียงและเห็นว่าเซบาสเตียนกำลังหลับอยู่ ใบหน้าของเด็กน้อยซีด หน้าผากของเขามีเหงื่อออก

ไซม่อนขมวดคิ้วและเอื้อมมือออกไปแตะที่หน้าผากของเซบาสเตียนเพื่อวัดอุณหภูมิ มันค่อนข้างร้อน สถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก

"มาที่นี่ทำไมคะ?" ชารอนเงยหน้าขึ้นและเห็นชายในชุดสูท เธอรู้ดีว่าเขามักจะยุ่งอยู่เสมอ เธอไม่คิดว่าเขาจะมาดึกขนาดนี้

ไซม่อนก้มศีรษะลงและเห็นว่าดวงตาของผู้หญิงตรงหน้าแดงและบวมเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของเธอก็ยากที่จะซ่อนเอาไว้ ดูเหมือนชารอนจะกังวลเรื่องเซบาสเตียนมากและอาจแอบไปร้องไห้ หัวใจของชารอนแทบแตกสลายด้วยความวิตกกังวล

“ลูกชายและภรรยาของผมอยู่ที่นี่ ผมก็ต้องอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรือยังไง?” ไซม่อนกล่าวและเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสอง

“ถ้าคุณยุ่งอยู่ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันดูแลลูกได้”

ชารอนค่อนข้างเอาใจใส่ไซม่อนไม่น้อย

ชายคนนั้นมองลงมาที่ชารอน ดวงตาของเขามืดลง “ชารอน ผมเป็นพ่อของเขานะ”

ทว่า ไซม่อนเองก็กำลังเตือนชารอนว่าเขาเองก็ต้องรับผิดชอบต่อเด็กน้อยด้วยเหมือนกัน