ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 85

ชารอนตกใจและพยักหน้าทันที ใช่แล้ว ไซม่อนเองก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าเขาจะยุ่งแค่ไหน ถ้าลูกชายป่วย เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้

ชารอนหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดเหงื่อให้ลูกชาย เธอคอยดูอุณหภูมิร่างกายของเขาอยู่ตลอดเวลา

ทว่า เซบาสเตียนกลับสะดุ้งตื่น เขาลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าทั้งพ่อและแม่อยู่ตรงหน้า เขารู้สึกโล่งใจมาก

“เซบาสเตียน ลูกเป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” ชารอนยังไม่สบายใจ

เซบาสเตียนพยักหน้า “นิดหน่อยครับแม่”

“ลูกยังเจ็บมืออยู่หรือเปล่า?”

“ผมยังทนได้ครับ แต่... ท้องผมร้องไม่หยุดเลย ผมหิว”

ความวิตกกังวลของชารอนหายไปลงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เด็กน้อยกำลังหิวนั้นเอง

“แม่ขอให้พ่อครัวที่บ้านเตรียมโจ๊กให้ลูกไว้แล้ว ตอนนี้ลูกยังกินอะไรได้ไม่มาก แต่ถ้าอาการบาดเจ็บของลูกหายดีและไม่มีไข้ พ่อครัวจะเตรียมอาหารดี ๆ เพื่อชดเชยให้ลูกเยอะแยะเลยล่ะ ตกลงไหม?”

เซบาสเตียนขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาอยากกินเนื้อ เนื้อทุกชนิด แต่ทุกครั้งที่เขาป่วย แม่จะเตรียมโจ๊กให้เสมอ เด็กน้อยไม่มีทางเลือกมากนัก

“ก็ได้ครับ แต่สัญญาก่อนนะแม่ ถ้าดีขึ้น ผมอยากกินเนื้อ”

“ได้เลยจ่ะ” ชารอนเคาะจมูกลูกชาย เธอตักโจ๊กออกมาจากกระติกน้ำร้อนแล้วป้อนเข้าปากเซบาสเตียน

ไซม่อนพิงหน้าพร้อมซุกมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกงและมองดูแม่กับลูกชาย เขามีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ในฐานะพ่อ ไซม่อนยังเข้าสู่โลกของทั้งสองได้ไม่เต็มที่เลยด้วยซ้ำ

ชารอนดูเหมือนเคยชินกับการดูแลเด็กน้อยที่กำลังป่วยมาก เธอเก่งมากในการดูแลเด็กและเตรียมทุกอย่างให้พร้อม

ในระหว่างที่ไซม่อนยังเป็นพ่อมือใหม่อยู่เลย

ชารอนป้อนโจ๊กให้เซบาสเตียน แต่ทว่า ทันทีที่ชารอนวางชามลง เซบาสเตียนก็พลันอาเจียนออกมา!

ไซม่อนขมวดคิ้วและรีบเรียกพยาบาลเข้ามาทันที

ชารอนไม่สนใจเสื้อผ้าที่สกปรกของตัวเองเลย เธอรีบลูบหลังลูกชายอย่างรวดเร็วเพื่อให้เขาหายใจสะดวก หลังจากนั้น เธอก็เทน้ำอุ่นให้เซบาสเตียนดื่ม

เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนตอนที่เซบาสเตียนป่วย ดังนั้น ชารอนจึงไม่หวั่นไหวเท่านั้น

คุณหมอและพยาบาลเข้ามา คุณหมอตรวจวัดอุณหภูมิร่างกายของเด็ก พร้อมกับตรวจร่างกายไปด้วยและพูดขึ้น "ไม่มีอะไรมากแล้วแหละครับ ดีแล้วแหละที่เขาอาเจียนออกมา เขากำลังฟื้นตัวแล้วด้วย คุณแม่ป้อนอาหารเขาได้ในอีกครึ่งชั่วโมงนะครับ แต่อย่ามากเกินไปล่ะ”

“ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว” ในตอนแรก เซบาสเตียนบอกว่าตอนนี้เขาหิว เธอรู้สึกสงสารลูกชาย ด้วยเหตุนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะประคบประหงมลูกชายมากไปหน่อย เนื่องจากเด็กน้อยยังไม่สบายอยู่ เขาจึงอาเจียนออกมาได้ง่าย

ในภายหลัง คุณหมอสั่งยาให้ชารอนและบอกให้เธอกลับไปดูแลลูกชาย

เซบาสเตียนมองดูเสื้อผ้าที่สกปรกของแม่และพูดออกมาอย่างเศร้าสร้อย “แม่ครับ ผมขอโทษ เสื้อผ้าของแม่เลอะหมดเลย”

“ไม่เป็นไรจ่ะ เดี๋ยวแม่เปลี่ยนเสื้อได้ ลูกพักผ่อนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวแม่จะป้อนยาให้อีกที” ชารอนหันไปหาไซม่อนและกล่าวคำพูด “คุณอยู่กับลูกไปก่อนนะ”

"ได้สิ" ไซม่อนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงในโรงพยาบาล

ชารอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ภายในห้อง ทั้งพ่อและลูกชายต่างนิ่งเงียบ เซบาสเตียนดูไม่กระสับกระส่ายเลย

“แม่ดูแลลูกทุกครั้งที่ป่วยเลยใช่ไหม?” ไซม่อนถาม

“ครับ แม่อยู่กับผมเสมอแหละ บางครั้ง แม่แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยด้วยก็มี แต่ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่วันพรุ่งนี้แม่ต้องไปทำงานแล้ว”

ไซม่อนฟังเซบาสเตียน เขาแทบนึกไม่ออกว่าชารอนเลี้ยงลูกชายเพียงลำพังมาอย่างยากลำบากขนาดไหน