ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 90

“ลุงครับ พ่อครัวเป็นคนทำมื้อเที่ยงให้เหรอครับ? กลิ่นหอมมากเลย ผมเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลยด้วย ผมขอริซอตโต้สักชิ้นได้ไหม?” โฮเวิร์ดถามก่อนจะเดินไปนั่ง

“ถ้าอยากกินนัก ก็กลับไปกินที่บ้านสิ” ไซม่อนกล่าวคำพูดอย่างเย็นชา เขาปฏิเสธทันที

โฮเวิร์ดชะงักระหว่างนั่งลง “ก็ได้ งั้นผมจะไม่ขัดจังหวะพวกคุณสองคน ไหน ๆ ผมก็อยู่คนเดียวแล้ว เดี๋ยวผมสั่งข้าวมาจากบ้านก็ได้” เขาบ่น

โฮเวิร์ดจ้องไปที่ชารอนก่อนจะจากไป ถึงกระนั้น เธอก็ไม่ได้สนใจโฮเวิร์ดเลย ชารอนยังคงเพลิดเพลินกับอาหารกลางวันกับไซม่อน

โฮเวิร์ดถึงกับต้องระงับความโกรธที่ลุกโชนอยู่ในหัวใจและหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าของโฮเวิร์ดก็หายไปในทันที

ในตอนแรก ชารอนรู้สึกหิวมาก แต่ทว่า หลังจากที่โฮเวิร์ดเข้ามา เธอก็ไม่รู้สึกอยากกินอีกต่อไปแล้ว เธอวางส้อมและช้อนลงหลังจากรับประทานอาหารได้ไม่เยอะ "ฉันอิ่มแล้วแหละ คุณกินต่อเลย” เธอกล่าว

ไซม่อนขมวดคิ้วทันทีที่สังเกตเห็นว่าชารอนแทบไม่ได้แตะรีซอตโต้เลย เธอกินไปแค่นิดเดียวเท่านั้น “ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย? หรือคุณกำลังประหยัดเพราะกลัวว่าผมไม่มีเงินจ่ายค่าของกินพวกนี้หรือยังไงกัน?” เขาถาม

“ฉันอิ่มแล้ว” ชารอนพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้ง ปกติแล้ว เธอไม่ชอบกินอะไรเยอะแยะมากมาย

“กินรีซอตโต้ของคุณก่อนเถอะ เหลืออีกตั้งครึ่งหนึ่งนะ” ไซม่อนสั่งโดยไม่เว้นที่ว่างให้ชารอนขัดเลย ชารอนในตอนนี้ผอมเหมือนไม้จิ้มฟัน เธอกินน้อยขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

ชารอนถึงกับพูดไม่ออก เขาออกคำสั่งมากไปหรือเปล่าล่ะเนี่ย? เธอกินตามที่ตัวเองพอใจแล้วไม่ได้เลยหรือยังไงกัน?

เมื่อเห็นว่าชารอนยังคงนิ่งเฉยและเผยสีหน้าที่ท้าทายออกมา ไซม่อนหรี่ตาลง “หรืออยากให้ผมป้อน?” เขาถาม

ชารอนหยุดหายใจทันทีที่สบตากับไซม่อน เขาต้องการที่จะป้อนฉันเนี่ยนะ?

หนังศีรษะของชารอนถึงกับชาทันทีที่กำลังนึกภาพว่าไซม่อนป้อนรีซอตโต้เข้าปากเธอ ท้ายที่สุด ชารอนก็หยิบส้อมและช้อนขึ้นมาอย่างเชื่อฟังแล้วโบกมือให้ไซม่อน "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกินเองได้...” เธอกล่าว

พวกเขาแค่ต้องกินให้หมด ไม่จำเป็นต้องทำให้มันน่าตื่นเต้นเลย

ชารอนกินอาหารจนหมด เธอกินไปเยอะเช่นกัน และในไม่ช้า ชารอนก็รู้สึกอิ่มเอิบ

ชารอนลูบท้องของตัวเอง เธอแทบอยากร้องไห้ออกมาทันทีที่คิดถึงเรื่องที่ต้องมานั่งทานข้าวกับไซม่อนทุกบ่ายนับจากนี้

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ชารอนเดินออกจากห้องทำงานของไซม่อนไปอย่างระมัดระวัง นั่นเป็นเพราะเธอกลัวว่าจะมีใครมาเห็น

แต่โชคดี ทุกคนออกไปรับประทานข้าวกันหมดแล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็นชารอนเลย

ทันใดนั้น ความสนุกสนานพลันแวบผ่านสายตาของไซม่อนไปทันทีที่เห็นชารอนเดินออกไป

ทว่า ทันใดนั้นเอง ชารอนก็บังเอิญสังเกตเห็นแซลลี่โดยบังเอิญ เธอยู่ที่นี่เช่นกัน นั่นเป็นเพราะแซลลี่มาตามหาโฮเวิร์ด ระหว่างทางกลับไปห้องทำงาน สัญชาตญาณบอกกับชารอนว่าเธอไม่อยากเจอแซลลี่ในตอนนี้ ชารอนกลัวว่าตนจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้และทะเลาะกับแซลลี่ทันทีเจอกัน

ชารอนแสร้งทำเป็นไม่เห็นเธอและเร่งฝีเท้า แต่ทว่า แซลลี่จงใจหยุดชารอนเอาไว้ “คุณป้า! ทำไมต้องเร่งฝีเท้าขนาดนั้นด้วยล่ะ?” เธอเปล่งเสียงประชดประชัน

“ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระอะไรของเธออีก” ชารอนพูดตรง ๆ โดยไม่มีมารยาทเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาของแซลลี่เป็นประกายในระหว่างที่กำลังกล่าวคำพูด “แค่ถูกฉันเรียกว่า 'คุณป้า' เธอก็คิดว่าตัวเองเป็นเป็นภรรยาของลุงไซม่อนแล้วงั้นเหรอ? อีกอย่าง ไม่มีใครในบริษัทนี้รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือคุณนายแซคคารี่ ฉันขอเดาว่าธอคงไม่ได้มีความหมายกับไซม่อนขนาดนั้นสินะ” แซลลี่กล่าว

ชารอนยังคงนิ่งเฉย “มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ?” ชารอนถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทันทีที่พูดจบ เธอก็เดินต่อไป

แต่ทว่า แซลลี่ก็ยังเข้าขวางทางอีกครั้ง “ชารอน เธอเคยบอกว่าเธอกลับมาที่นี่เพราะพ่อที่ล่วงลับไปแล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน?” แซลลี่ถาม

“เธอหมายความว่ายังไงกัน?” ชารอนถามโดยเพ่งมองไปที่แซลลี่

แซลลี่เผยยิ้มอย่างมีเลศนัย "ถ้าฉันบอกว่าการตายของพ่อเธอไม่เกี่ยวข้องกับโฮเวิร์ด เธอจะเชื่อฉันไหมล่ะ?” แซลลี่ถาม

"เธอหมายความว่ายังไงกัน?" ชารอนถามขึ้นและจ้องมองตรงเข้าไปในดวงตาของแซลลี่ เธอพลันหรี่ตาลง

แซลลี่ยกมือขึ้นมาและเผยสีหน้าชื่นชมเล็บที่เพิ่งทาสีเสร็จ เธอกล่าวคำพูดอย่างเฉยเมย “ลองคิดดูสิ ในตอนแรก พ่อของเธอยังสุขภาพแข็งแรงดีในระหว่างที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลอยู่เลย ทำไมจู่ ๆ เขาถึงล้มป่วยหนักขึ้นมาได้ล่ะ? เป็นไปได้ไหมที่... คุณหมอจะให้ยาผิดชนิดกับเขาน่ะ?” แซลลี่ถามเสียงดัง

"เธอพูดอะไรนะ? พูดออกมาอีกทีสิ!” ชารอนอุทานด้วยความตกใจ

แซลลี่จงใจเงียบทันทีที่พูดจบ หลังจากนั้น เธอรีบเปลี่ยนหัวข้อทันที “โฮเวิร์ดกำลังรอฉันอยู่ เวลาของฉันมีค่านะ น่าเสียดายจริง ๆ เลย ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับคนอย่างเธอแล้วแหละ” แซลลี่พลันกล่าวคำพูดกอนจะหันหลังและเดินจากไป

ทว่า ชารอนจะปล่อยแซลลี่ไปได้ยังไงกัน? ทันใดนั้น ชารอนรีบคว้าตัวแซลลี่และตะโกน “พูดต่อเดี๋ยวนี้เลยนะ!”