ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 92

เมื่อเฮเลนหันกลับมาและเห็นว่าเจ้านายลงมาจากรถแล้ว เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปพลางเอ่ยถาม “ท่านรองประธานคะ คุณออกมาทำไมกัน? คุณเป็นยังไงบ้างคะ? เจ็บตรงไหนไหม?”

ใบหน้าของเพเนโลเป้ว่างเปล่า ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอมาก่อนเลย

ชารอนที่ยังไม่ได้สติใด ๆ หันไปตามเสียงดังกล่าว หญิงวัยกลางคนลงจากรถ เธอสวมสูทแบบเรียบง่ายและรวบผมหางม้า หน้าตาของเธอบูดบึ้ง นั่นทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอมีแต่ความสับสนมึนงงและยากที่จะคาดเดา เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเจ้านายของผู้หญิงคนนั้น

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูคุ้นจังล่ะ? ทำไมออร่ารอบตัวเธอถึงคล้ายกับไซม่อนแบบนี้กันนะ?

ชารอนบอกได้เลยว่าเธอต้องเป็นเจ้าของรถอย่างแน่นอน ทันทีที่เดินเข้าไป ชารอนพลันกล่าวขอโทษ “ฉันต้องขอโทษนะคะ เมื่อกี้นี้ฉันใจลอยเลยไม่ได้มองดูถนน... แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”

หลังจากกลับมามีสติแล้ว ชารอนก็ตระหนักได้ว่าอุบัติเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอเสียสมาธิจนหักเลี้ยวไปผิดเลน

"รับผิดชอบงั้นเหรอ?" เฮเลนถามขึ้น “ถ้าท่านรองประธานของเราได้รับบาดเจ็บ เธอจะยอมจ่ายเท่าไหร่กันล่ะ?”

ไม่นานนัก ตำรวจทางหลวงก็มาถึงและปิดที่เกิดเหตุ

เพเนโลเป้เหลือบมองชารอนชั่วครู่ก่อนพูดจาออกมาอย่างเย็นชา “ถ้าเธออธิบายเหตุการทั้งหมดมาไม่ได้ เราจะต้องแจ้งตำรวจ!” หลังจากนั้น เพเนโลเป้หันไปพูดกับเฮเลน "โทรเรียกทนายกรีนมาที"

“ได้ค่ะ ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้เลย”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ขาของชารอนพลันสั่นไหว พวกเขากำลังติดต่อทนายอย่างนั้นหรือ?

แฟรงกี้รีบเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน “ท่านประธานแซคคารี่ครับ มีเรื่องเกิดขึ้นกับคุณนายแซคคารี่ครับ”

"เกิดอะไรขึ้นกัน?" ไซม่อนยังคงจ้องมองเอกสารตรงหน้า

"อุบัติเหตุรถชน..."

"ว่าไงนะ?!" ไซม่อนหันมามองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขารีบวางปากกาในมือและลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงานไปทันที “โรงพยาบาลไหน?”

แฟรงกี้คิดว่าไซม่อนน่าจะเข้าใจผิด เขาจึงรีบตอบ “ไม่ใช่ครับ... คุณนายแซคคารี่ปลอดภัยดี เธอเป็นคนชนน่ะครับ”

ไซม่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ไม่ช้า เขาก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “เธอชนกับใครกัน?”

“เอ่อ... พูดให้ถูกก็คือ... เธอไม่ได้ชนใครทั้งนั้นแหละครับ มันก็แค่... คือผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน ตำรวจทางหลวงเพิ่งโทรมาเมื่อครู่ พวกเขาต้องการให้คุณไปดูที่เกิดเหตุหน่อยน่ะครับ”

ไซม่อนจ้องมาที่แฟรงกี้ก่อนจะกล่าวคำพูดอย่างเย็นชา ถ้าอย่างนั้น ทำไมนายไม่รีบไปเตรียมรถล่ะ?!”

“ได้เลยครับ” แฟรงกี้รีบวิ่งออกไปทันที

ชารอนเพิ่งให้การกับตำรวจที่กองบัญชาการลาดตระเวนเสร็จ เจ้าหน้าที่ได้ทำการตรวจสอบสาเหตุของการเกิดอุบัติเหตุผ่านกล้องวงจรปิดบริเวณทางแยก อุบัติเหตุเกิดขึ้นจริง นั่นเพราะชารอนขับรถผิดเลน

เพราะเหตุนั้น ความรับผิดชอบทั้งหมดตกอยู่ที่ชารอนคนเดียวเท่านั้น เธอจะต้องแบกรับค่าเสียหายทั้งหมด นอกจากนี้ มันยังขึ้นอยู่กับอีกฝ่ายด้วยว่าพวกเขาจะตัดสินใจและต้องการดำเนินการในเรื่องนี้อย่างไร

ทันทีที่ไซม่อนเดินเข้ามา เขาพลันเห็นชารอนนั่งงุนงงอยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าของไซม่อนมืดลงทันทีที่เดินเข้าไป

ชารอนจ้องมองลงไปที่พื้น ทันทีที่ชาอันเรียวยาวของชายคนหนึ่งโผล่มาให้เห็นตรงหน้า ชารอนก็เงยหน้าขึ้นด้วยความสับสน เธอพลันสบตากับไซม่อนทันที คลื่นอารมณ์พัดผ่านชารอนในระหว่างที่กำลังลุกขึ้นยืน

“คุณ.... คุณมาที่นี่ได้ไง” น้ำเสียงของชารอนสั่นไหว ทันทีที่เห็นไซม่อน แสงแห่งความหวังก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่อ้างว้าง ชารอนแทบอยากจะกอดเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่า เธอเพียงแค่ดึงชายเสื้อและปล่อยมือที่จับนั้นออก

ไซม่อนกัดริมฝีปากและเดินเข้าไปใกล้ชารอน ความกังวลที่ปกคลุมไซม่อนอยู่พลันหายไปทันทีที่เห็นว่าชารอนไม่มีบาดแผลร้ายแรงอะไรบนตัวนอกจากรอยฟกช้ำบนหน้าผาก

“คุณชนกับใครมาน่ะ?” ท้ายที่สุด ไซม่อนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ชารอนส่ายหัว หลังจากนั้น เธอก็พยักหน้า แม้แต่ชารอนเองก็ยังสับสน "คือฉัน..."

“ไซม่อนเหรอ?” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งขัดจังหวะชารอนขึ้นมาทันที

เพเนโลเป้เดินออกจากห้องสอบสวน ทั้งผู้ช่วยและทนายความของตนก็กำลังยืนอยู่ด้านหลัง

ทว่า เพเนโลเป้คิดว่าไซม่อนมาหาเธอทันทีที่ทราบข่าว

“พี่เพเนโลเป้?” ไซม่อนรู้สึกประหลาดใจทันทีที่เห็นเธอ เขาไม่รู้เลยว่าพี่สาวคนโตของตัวเองกำลังจะกลับมาบ้านในวันนี้

ไซม่อนมองไปที่ชารอนและมองกลับไปยังพี่สาว ชารอนขับรถชนพี่สาวของไซม่อนอย่างนั้นเหรอ?