ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 95

“เพเนโลเป้ เธอไม่รู้หรอกว่าชารอนทำได้ยังไง ก็ใช้ลูกชายเข้าหาไซม่อนไง...”

“คุณป้าฟิโอน่า คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าการนินทาภรรยาของผมลับหลังแบบนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ควร?” ไซม่อนเผยสีหน้าเยือกเย็นทันทีที่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ชารอนเองก็ยืนอยู่ข้างเขา

ฟิโอน่ากำลังจะบอกเพเนโลเป้เกี่ยวกับข้อเสียของชารอน แต่ทว่า ฟิโอน่าเองก็ไม่คิดว่าไซม่อนจะกลับมาในเวลานี้และได้ยินคำนินทาเหล่านั้น แถมชารอนยังเดินมาเคียงข้างกับเขาอีกด้วย!

ฟิโอน่าสะอื้นอยู่ครู่หนึ่ง แต่ถึงกระนั้น เธอก็ระงับความรู้สึกของตัวเองเอาไว้และลุกขึ้นยืน “ไซม่อน ฉันไม่ได้นินทาอะไรสักหน่อย ฉันก็แค่พูดความจริง" ทันทีที่พูดจบ ฟิโอน่าถึงกับจ้องไปที่ชารอน

สายตาของไซม่อนเคร่งขรึม “ฟิโอน่า ภรรยาของผมเป็นคนจิตใจดี แต่คุณกลับกล่าวหาเธอแบบนั้น คุณคิดว่ามันเป็นความจริงไหมล่ะ?”

ฟิโอน่าแทบจะสำลักออกมา ชารอนเป็นผู้หญิงจิตใจดีงั้นรึ? ไซม่อนพูดจาไร้สาระแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน?

ชารอนยืนเงียบอยู่ข้างไซม่อน เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา อันที่จริง ฟิโอน่าก็ไม่เคยพูดอะไรดี ๆ เกี่ยวกับชารอนอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าชารอนจะเคยชินไปแล้วด้วย

ถึงอย่างไร ชารอนพลันนึกถึงสิ่งที่แซลลี่บอกกับเธอ เมื่อมองไปยังฟิโอน่า ชารอนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของคุณพ่อหรือไม่

เพเนโลเป้ขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องไปที่ไซม่อน ก่อนจะเริ่มโต้เถียงกับฟิโอน่า เขาไม่ได้สนใจเพเนโลเป้เลยด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าไซม่อนเองก็ไม่สามารถทนฟังคนอื่นนินทาชารอนลับหลังได้เช่นกัน

เขาสนใจในตัวชารอนมากขนาดนั้นเลยรึ?

สายตาที่เย็นชาของเพเนโลเป้กวาดมองไปยังมือที่ประสานกันของทั้งสอง เธอยืนขึ้นและกล่าวคำพูดอย่างเย็นชากับไซม่อน “มากับฉันทีสิ!” หลังจากนั้น เพเนโลเป้ก็เดินไปที่ห้องหนังสือ

ไซม่อนหันกลับมาพูดกับชารอนอย่างแผ่วเบา “ทำไมคุณไม่ไปพักผ่อนในห้องก่อนล่ะ?”

ชารอนพยักหน้าและตอบกลับ “ก็ได้ค่ะ” หลังจากนั้น ชารอนก็ละสายตาจากฟิโอน่าไป

ทันทีที่ไซม่อนเข้ามาในห้องหนังสือ เขาพลันเห็นพี่สาวจ้องมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำวิพากษ์วิจารณ์

ไซม่อนปิดประตูและเดินเข้าไปหาเพเนโลเป้ “ทำไมพี่ไม่บอกผมเลยล่ะว่าจะกลับมา? ผมไปรับพี่เองก็ได้”

เพเนโลเป้หัวเราะอย่างเย็นชา “ตอนนี้นายมีภรรยาแล้วนี่ นายจะมีเวลาให้พี่สาวคนนี้ได้ยังไงกันล่ะ?”

“พี่กำลังพูดอะไรกันน่ะ? ผมจะแต่งงานแล้วก็จริง แต่พี่ก็ยังเป็นพี่สาวที่ผมเคารพเสมอ พี่เองก็ยังเป็นคนที่ผมสนิทที่สุดด้วย” ไซม่อนกล่าวพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าเธอ

แม่ของทั้งสองเสียชีวิตจากการให้กำเนิดไซม่อน นั่นเป็นสาเหตุที่เพเนโลเป้ต้องดูแลไซม่อนมาตั้งแต่เกิด ยิ่งไปกว่านั้น อายุของพวกเขาต่างกันมากจนบางคนยังเข้าใจผิดว่าเพเนโลเป้เป็นแม่ของไซม่อนเลยด้วย

สำหรับเพเนโลเป้แล้ว เธอคอยดูแลไซม่อนมาเพียงลำพัง เขาอาจจะเป็นน้องชายก็จริง แต่เธอก็ได้ปฏิบัติกับไซม่อนราวกับว่าเขาเป็นลูกชายคนหนึ่งเลย

จนถึงวันนี้ เพเนโลเป้ยังคงไร้คู่ครอง เธอควรจะเป็นคนที่ไซม่อนควรนึกถึงคนแรกด้วยซ้ำไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในช่วงสำคัญของชีวิต ไม่ใช่ว่าเขากลับไปพันผูกกับผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเฉกเช่นที่เป็นอยู่

อย่างน้อย ภรรยาของไซม่อนก็ต้องเข้ากับน้องชายคนนี้ได้ในแง่ของสถานะทางสังคม เขาจะมาจับผู้หญิงข้างถนนอย่างชารอนมาเป็นภรรยาไม่ได้!

"งั้นเหรอ? ถ้านายรักพี่จริง ทำไมนายถึงไม่บอกพี่เกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานล่ะ? มันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ แต่นายกลับตัดสินใจโดยไม่ปรึกษาพี่สักนิดเลยเนี่ยนะ?” เพเนโลเป้ยังคงโกรธเรื่องนี้อยู่ เธอรู้สึกว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องยากที่จะปล่อยผ่านไปได้

ท่าทีของไซม่อนเปลี่ยนไป "เรื่องนี้มันกะทันหันเกินไปจริง ๆ ครับพี่ ผมแทบไม่มีเวลาบอกพี่เลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้พี่ก็กลับมาแล้ว พี่กับชารอนจะได้ใช้ช่วงเวลานี้ทำความรู้จักกันได้”

สีหน้าของเพเนโลเป้ดูบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที เธอถึงขั้นกระแทกโต๊ะตรงหน้า “คิดว่าพี่อยากรู้จักผู้หญิงคนนั้นรึยังไงกัน?”

อันที่จริง เพเนโลเป้แค่อยากจะสื่อว่าทำไมไซม่อนถึงไม่บอกเธอเลยว่าเขากำลังจะแต่งงาน ดูเหมือนว่าไซม่อนจะไม่ได้จริงใจกับเพเนโลเป้เลย แถมเขายังเล่นบทคนโง่ไม่รู้เรื่องอยู่อีกงั้นหรือ?

ถึงอย่างไร ดูเหมือนว่าไซม่อนจะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพี่สาวต้องการจะสื่ออะไร “พี่ครับ ชารอนเป็นผู้หญิงที่ดีมากเลยนะครับ ถ้าพี่ได้ใช้เวลาร่วมกับเธอ เดี๋ยวพี่ก็เข้าใจเอง อย่างน้อย เธอก็ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่พยายามเข้ามาจีบผม”

เพเนโลเป้ชำเลืองมองไซม่อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้นมา “แต่ทำไมพี่ถึงได้ยินมาว่าเธอเป็นแฟนเก่าของโฮเวิร์ดล่ะ? เธอเคยนอกใจโฮเวิร์ดมาก่อนใช่ไหม?”

ไซม่อนหลับตาลง เขารู้ว่าไม่มีทางที่เพเนโลเป้จะไม่สืบหาประวัติของชารอนระหว่างที่กำลังกลับมาแน่ บางที เธออาจกลับมาที่นี่เพราะชารอนก็ได้