ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 97

“แล้วคุณ... ได้ตอบตกลงไปรึเปล่า?” ชารอนถามอย่างลังเล

ทั้งสองสบตากัน ไซม่อนไม่ได้ตอบในทันที นั่นทำให้เธอยิ่งประหม่ามากขึ้น เธอกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่กัน?

เธอไม่อยากหย่ากับเขางั้นรึ? เพราะท้ายที่สุดแล้ว การแต่งงานของทั้งสองเป็นเพียงการแสดงเท่านั้น

แต่ทว่า... หากทั้งสองหย่าร้างกัน ใครจะได้รับเซบาสเตียนไปดูแลล่ะ?

“คุณอยากหย่ากับผมไหมล่ะ?” ไซม่อนโน้มตัวเข้าหาชารอนและถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ไซม่อนขยับเข้าไปใกล้ชารอนมากเสียจนลมหายใจของทั้งสองเชื่อมถึงกัน ชารอนรู้สึกว่าตัวเองเข้าสู่ภวังค์ไปชั่วครู่ เธอส่ายหัวและตอบกลับ “ไม่ค่ะ ฉันไม่ต้องการหย่ากับคุณเลย”

ความคิดนั้นผุกขึ้นมาในหัวของชารอนทันที หากพวกเขาหย่าร้างกัน เธออาจจะสูญเสียการดูแลเซบาสเตียนไปด้วยก็ได้ ดังนั้น เธอจึงไม่เห็นด้วยกับการหย่าร้าง

ดวงตาของไซม่อนเป็นประกายพร้อมกับเผยรอยยิ้ม "ดี ดูเหมือนว่าคุณยังไม่ลืมข้อตกลงของเรานะ”

“แต่พี่สาวของคุณ...”

“ผมจัดการเรียบร้อยแล้วแหละ เธอให้โอกาสคุณและอยากรู้จักคุณมากขึ้น คุณต้องทำให้ดีที่สุดเลยนะ อย่าทำให้ผมอับอายล่ะ”

ดวงตาของชารอนเบิกกว้าง “คุณจัดการแล้วเหรอ? แล้วทำไมต้องทำหน้าเคร่งขรึมขนาดนั้นด้วยล่ะคะ? ตอนแรก ฉันก็คิดว่าคุณไร้น้ำยามากกว่านี้เสียอีก!”

ชารอนลืมตัวไปครู่หนึ่งและโพล่งออกมา

หลังจากนั้น ไซม่อนก็จ้องมองมา ชารอนรีบเผยรอยยิ้มและกล่าวคำพูด “ดีแล้วแหละค่ะที่ทุกอย่างเป็นแบบนั้น ฉันจะไปดูว่าเซบาสเตียนก่อนนะว่าอยู่ในบ้านรึเปล่า”

ระหว่างที่ชารอนกำลังจะลุกขึ้นหลังจากพูดจบ ไซม่อนก็คว้าแขนเธอเอาไว้ ทันทีที่ไซม่อนดึงเธอ ชารอนก็ล้มตัวลงบนโซฟา ร่างของทั้งสองใกล้กันมากถึงมากที่สุด “เมื่อกี้ คุณว่าใครไร้น้ำยานะ?”

ชารอนไม่มีเวลาแม้แต่จะตอบโต้เลยสักนิด ไซม่อนตรึงเธอไว้บนโซฟา ทันใดนั้น ไซม่อนก็จ้องมองชารอนด้วยแววตาที่เป็นอันตรายราวกับว่าเธอเป็นเหยื่ออันโอชา

ใบหน้าของชารอนเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา "“ก็ฉัน...”

ทว่า ชารอนยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ ไซม่อนก็จับคางของเธอเอาไว้แล้ว ชารอนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของไซม่อนที่พัดผ่านใบหน้า ในตอนนั้นเอง ไซม่อนกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ในฐานะสามีของคุณ ผมควรทำอะไรเพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ไร้น้ำยาดีล่ะ?”

เธอเอาแขนดันหน้าอกของไซม่อนเอาไว้ แต่กลับรู้สึกตื่นตระหนกทันทีที่ไซม่อนกดตัวเองลงมา “ไม่นะคะ... ไซม่อน พี่สาวของคุณเพิ่งกลับมานะ คุณไม่ควรดูแลเธอหรอกเหรอ?”

“ได้ เดี๋ยวผมไปดูแลเธอเองแหละ”

นี่ถือเป็นการพิสูจน์ว่าผู้หญิงทุกคนไม่ควรพูดคำว่า 'ไร้น้ำยา' ต่อหน้าผู้ชาย!

ชารอนอยากขอโทษสำหรับทุกอย่าง เธอพลันกล่าวคำพูด “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ คุณไม่จำเป็นต้อง... คุณไม่ได้ไร้น้ำยาอะไรเลยนะ...”

ทว่า มันสายเกินไปสำหรับคำขอโทษ ไซม่อนประกบริมฝีปากของตนไว้กับริมฝีปากของชารอนแล้ว

ชารอนรู้สึกว่าใบหน้าเริ่มอุ่นขึ้น เธอหายใจเร็วขึ้น มันก็แค่ประโยคเดียวเอง ทำไมเขาถึงเอาจริงเอาจังขนาดนี้ด้วย? หนังศีรษะของชารอนเริ่มสั่น เธอเริ่มสงสัยแล้วว่าไซม่อนจะพิสูจน์ตัวเองออกมาได้อย่างไร

ไซม่อนกดร่างของชารอนลงบนโซฟา ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่มีอะไรหยุดไซม่อนได้แล้ว ดังนั้น ไซม่อนจึงอุ้มชารอนขึ้นมาและทั้งสองก็กลิ้งตัวออกจากโซฟาและร่วงลงบนพื้น โชคดีที่บนพื้นมีพรมขนสัตว์ปูอยู่ มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองไม่รู้สึกเจ็บเลย ชารอนเพียงแค่รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยตอนร่วงลงมาเท่านั้น

ชารอนนอนอยู่บนพรม ผมยาวของชารอนแผ่ออกราวกับสาหร่าย สายตาของเธอดูงุนงง ริมฝีปากของเธอพลันแดงเจิดจ้า นั่นทำให้ชารอนดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้นไปอีก

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักออก “แม่ครับ แม่... ผมได้ข่าวมาว่าวันนี้แม่ขับรถชนกับใครก็ไม่รู้...”

เซบาสเตียนได้ยินข่าวจากคนรับใช้ว่าวันนี้แม่ของตนขับรถชนใครคนหนึ่ง ด้วยเหตุนั้น เซบาสเตียนจึงตกใจมาก เขารีบบุกเข้าไปในห้องเพื่อถามไถ่ชารอน

ทว่า ทันทีที่เซบาสเตียนเปิดประตู เด็กน้อยก็เห็นแม่ของตนถูกพ่อตรึงอยู่บนพื้น ดวงตากลมโตสีดำของเซบาสเตียนเบิกกว้าง ทันใดนั้น เขารีบวิ่งตรงไปและตะโกนใส่ไซม่อนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พ่อ! แกล้งแม่อีกแล้วเหรอครับ?”