ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 405

องค์หญิงใหญ่จิบชา มองดูเเสงจันทร์ภายนอกพลันนึกถึงคนๆนั้น

“ช่างเถอะ เจ้าไปที่จวนสกุลลู่ที”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฝางมามาเเข็งค้างไปชั่วขณะ เเต่ยังคงรับคำอย่างนอบน้อม

ไม่นานนัก

รถม้าคันหนึ่งจอดอยู่ที่ประตูหลังจวนองค์หญิง

เงาร่างหนึ่งรีบเร่งเข้าไปในห้องขององค์หญิงใหญ่

ฝางมามาออกมา บอกให้บ่าวไพร่รอบข้างถอยออกไป เเล้วฟังเสียงหัวเราะคิกคักของชายหญิงที่ดังขึ้นในห้อง

ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเศร้า

…

วันต่อมา

ทันทีที่มู่เหยาลงจากรถม้า ก็เห็นผู้คนจำนวนมากยืนอยู่หน้าประตูใหญ่จวนสกุลหลัน

“ขอต้อนรับพระชายาฉู่อ๋อง”

ซูโหรวพาคนอื่นโค้งคำนับอย่างยิ้มเเย้ม เเล้วรีบเดินไปจับมือของมู่เหยา พลางมองซ้ายมองขวา เมื่อเเน่ใจว่าเด็กสาวไม่ได้ผอมลงก็รู้สึกโล่งใจ

“พี่หญิงรองอยู่ไหน”

เมื่อพูดถึงหลันซี

รอยยิ้มของซูโหรวก็เพิ่มความจนใจมากขึ้นเล็กน้อย “อยู่ที่ประตูหลัง”

เมื่อเห็นสีหน้าของท่านน้า นางก็เดาเรื่องได้เล็กน้อย พร้อมกับยิ้มเเล้วเอ่ยว่า “หรือว่าหมอเทวดาเลี่ยวมาอีกเเล้ว”

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ ซูโหรวก็ปวดหัวขึ้นมาทันที

“นิสัยของพี่หญิงรอง เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือ ก่อนหน้านี้เลี่ยวคังหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว พี่หญิงรองของเจ้าก็เสียใจอยู่พักใหญ่”

“ตอนนี้ถึงจะอธิบายยังไงก็ไม่ฟังเเล้ว”

มู่เหยาหัวเราะเบาๆ เเละถามเสียงเบา “ทางจวนจิ้นอ๋อง ช่วงนี้มีใครมารบกวนหรือไม่”

เมื่อเห็นท่านน้าส่ายหน้า นางก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก

“ท่านน้า ข้าเอาของมาเยอะเลย ท่านช่วยไปตรวจดูหน่อย ข้าจะไปดูพี่หญิงรองที่ประตูหลัง”

นางอยากจะไปดูจริงๆว่า หมอเทวดาเลี่ยวจะตามง้อพี่หญิงรองได้อย่างไร

ซูโหรวยังพูดไม่ทันจบ เด็กสาวก็วิ่งไปเสียแล้ว

ทำให้ซูโหรวได้เเต่ส่ายหน้าอย่างจงใจ “ยัยเด็กคนนี้ ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”

“ฮูหยิน ของเหล่านี้…จะวางไว้ตรงไหน!”

เมื่อได้ยินเสียงบ่าวไพร่ดังขึ้น ซูโหรวก็รีบหันไปช่วยจัดเก็บ

เมื่อมองดูของที่ถูกขนลงมาทีละกล่อง ซูโหรวก็กลืนน้ำลาย”ยัยเด็กคนนี้ไม่ได้ขนมาหมดทั้งจวนฉู่อ๋องหรอกนะ”

ที่ประตูหลังมีลานเล็กๆแห่งหนึ่ง