ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 426

ตราบใดที่ซวีซงหลิงพูดตรงกับใจ พวกนางก็ย่อมอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข

เมื่อเห็นนางมีเหตุผลเข้าใจเรื่องราวถึงเพียงนี้ ซวีซงหลิงจึงพิจารณาเเละบอกความในใจออกมา

“ข้าจะไม่เป็นสามีภรรยาที่เเท้จริงกับฉู่อ๋อง เป็นเพียงในนามเท่านั้น วันหน้าข้ายังอยากกลับไปที่แคว้นอัน”

มู่เหยาตะลึง

อาจจะเพราะไม่ทันคิดว่านางจะมีความคิดเช่นนี้

“เจ้าก็รู้สึกว่าข้าคิดเเหกคอกเกินไปใช่หรือไม่”

สบเข้ากับแววตาที่ค่อนข้างหม่นหมองของซวีซงหลิง มู่เหยาได้เเต่ส่ายหน้า

“ข้าเข้าใจเจ้า ข้าจะเคารพการตัดสินใจของเจ้า”

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็กล่าวเสริมอีกประโยคว่า “ท่านอ๋องก็จะเป็นเช่นกัน”

การแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีเป็นเรื่องที่เลือกไม่ได้อยู่เเล้ว

ชีวิตของผู้หญิงที่ต้องถูกกักขังอยู่ในสถานที่อื่นตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นใครก็ย่อมรู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อเห็นว่ามู่เหยาเข้าใจ ซวีซงหลิงก็ถอนหายใจยาว “ดูเหมือนว่าเสด็จอาจะพูดได้ถูกต้อง เจ้าเป็นคนที่เปิดใจรับฟังอย่างมาก เเตกต่างจากคนบางคนในเเคว้นอวิ๋น”

มู่เหยาขยิบตา “องค์หญิงกล่าวชมเกินไปเเล้ว”

ทั้งสองมองหน้าและยิ้มให้กัน ซวีซงหลิงพลันนึกถึงครอบครัวที่อาศัยอยู่ชั้นล่าง

นางส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่อยู่ข้างกาย

ไม่นานนัก สาวใช้ก็นำกล่องไม้มาวางไว้ตรงหน้ามู่เหยา

“ข้างในนี้เป็นข้อมูลของครอบครัวคนที่อยู่ชั้นล่าง ลูกชายของบ้านนั้นมีชื่อเสียงมากในเเค้นอัน เพราะมีปู่เป็นมหาบัณฑิต”

มู่เหยาสังเกตุเห็นน้ำเสียงเย้ยหยันในคำพูดของซวีซงหลิง จึงหยิบกระดาษขึ้นมาดูอย่างละเอียด

หลังจากอ่านจนจบ ก็พอจะเข้าใจเกี่ยวกับครอบครัวที่อยู่ชั้นล่างอย่างคร่าวๆ

“ท้ายที่สุดก็ยังเทียบไม่ได้เเม้เเต่หนึ่งในสิบส่วนของท่านอ๋องเลย ท่านอ๋องในวัยนี้ก็สร้างชื่อในสนามรบได้แล้ว ส่วนเขายังไม่เคยเข้าร่วมการสอบเคอจวี่เลยด้วยซ้ำ?”

ซวีซงหลิงจิบชาเเละหัวเราะเบาๆ

“การสอบเคอจวี่ของเเคว้นอันมีขึ้นในฤดูร้อน ข้าได้ยินมาว่าตั้งใจจะมาบั่นทอนความฮึกเหิมของเเคว้นอวิ๋นของพวกเจ้า ตอนนี้ฟังเจ้าพูดเเล้ว เกรงว่าจะน่าอับอายเเทนเสียเเล้ว”

มู่เหยาเม้มปาก

ในสายตาของทั้งสองเต็มไปด้วยท่าทีที่รอคอยการดูเรื่องสนุก

“เสด็จอาของข้าทราบถึงตัวตนของเยี่ยนอวิ๋นเฉินแล้ว ช่วงนี้ก็จะพาเขาไปไหนมาไหนอย่างจงใจเปิดเผยตัวด้วย…เเต่เซี่ยชิงหลวน…หากพวกเจ้าลงมือ จะปล่อยนางไปได้หรือไม่”

มู่เหยาพยักหน้า “ถ้าหากนางซื่อสัตย์สุจริต เเละทำต้วตามหน้าที่ ก็ย่อมสามารถกลับเเคว้นอันได้อย่างปลอดภัย”

เมื่อได้คำตอบเช่นนี้ ซวีซงหลิงก็แอบถอนหายใจออกมา

ช่างเถอะ

คงต้องดูวาสนาของพวกเขาเองแล้ว

“อาหน่วน”