ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 904

ไป๋ชิงหลิงยื่นมือออกไปพยุงนาง เอ่ย " เสด็จแม่ ท่านอย่ากังวล แม่นางกวนพักผ่อนอยู่ข้างใน"

"แล้ว..." ไทเฮาเงยหน้าขึ้นมองนาง " แล้วเด็กในท้องนางเป็นเยี่ยงไร"

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าไทเฮาทรงเปลี่ยนพระทัยจึงได้ทำใจก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อนางถามไถ่ถึงเด็กในท้องนั้นสีหน้าของไป๋ชิงหลิงก็ไม่ได้แสดงความตกใจออกมา

นางเอ่ย " เด็กนั้นปลอดภัยดี หม่อมฉันจะพาท่านไปดูเดี๋ยวนี้เพค่ะ"

" ดี"

ไป๋ชิงหลิงพยุงไทเฮาเข้าไปในตำหนัก

เมื่อกวนปี้อวี้เห็นไทเฮาเดินเข้ามาก็กลิ้งลงจากเตียง แล้วก็คุกเข่าพร้อมร้องไห้ " ไทเฮา ขอพระองค์อย่าได้เอาเด็กในท้องหม่อมฉันไปเลย ตอนนี้หม่อมฉันไม่มีท่านแม่ และตอนนี้ท่านย่าและท่านปู่ก็เสียไปแล้ว หม่อมฉันมีเพียงท่านพ่อ แต่ว่าท่านพ่อก็จะแต่งงานกับแม่นางบ้านตระกูลโจว เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็จะไร้ที่พึ่งพิงอย่างแท้จริง ขอไทเฮา...ขอไทเฮาได้โปรดละเว้นเด็กในท้องหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันต้องการให้กำเนิดเพื่อเป็นเพื่อนหม่อมฉัน ขอไทเฮาทรงโปรดเมตตาด้วย"

นางพูดไปด้วยพร้อมกับโขกหัวไปด้วย และน้ำตาก็ได้อาบหน้านางไปอย่างรวดเร็ว

ไทเฮาเพิ่งจะกลับจากที่ว่าการ นางกำลังครุ่นคิดโศกนาฏกรรมที่บ้านตระกูลสวี่ถูกฆ่าล้างโคตร และตอนนี้เห็นภาพกวนปี้อวี้ที่คุกเข่าต่อหน้านางด้วยความน่าเวทนาอย่างยิ่ง ทำให้ไทเฮาทรงสะเทือนพระทัยยิ่งนัก

นางก้าวเข้าไปด้วยฝีเท้าเร่งรีบ แล้วก็ชันเข่าลงเพื่อพยุงกวนปี้อวี้จากพื้น

เมื่อแม่นมเลี้ยวเห็นภาพนี้ก็รีบเดินเข้าไปพยุงกวนปี้อวี้

ไป๋ชิงหลิงนั้นยืนอยู่ห่างๆ จ้องมองดูฉากนี้...

ตอนที่กวนปี้อวี้ลุกขึ้นนั้นก็เหลือบตามองไปเห็นไป๋ชิงหลิง นางจึงร้องไห้เอ่ยต่อ " ไทเฮา หากพระองค์ไม่เห็นด้วย ก็ปล่อยหม่อมฉันไปเถิด หม่อมฉันจะได้ออกไปไกลๆ และจะไม่กลับมายังวังหลวงอีก และจะไม่พาเด็กมาอยู่ต่อหน้าอ๋องเซ่อเจิ้นด้วย และไม่นำภาระอะไรมาให้เขาเด็ดขาด"

" เจ้าพูดอะไรไร้สาระ" ไทเฮาหยิบผ้าเช็ดออกมาด้วยความเป็นห่วงแล้วก็เช็ดน้ำตาให้กวนปี้อวี้

จริงๆ แล้วท่าทางของกวนปี้อวี้ในตอนนี้ ช่างเหมือนท่านแม่ของนางยิ่งนัก

พี่สาวสายเลือดตรงของนางนั้น เมื่อมีชีวิตอยู่นั้นช่างเป็นที่น่ารังเกียจยิ่งนัก

แล้วนางจะไปถือสาเรื่องราวในอดีตกับคนตายไปทำไมกัน ก็เช่นเดียวกับตอนนี้ที่ ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ถูกตัดศีรษะ ตายอย่างอนาถนั้น

นางรู้สึกว่าแม้ว่าตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่มีชีวิตอยู่นั้นจะเป็นคนไร้เหตุผล แต่นางก็มีจุดจบที่เลวร้ายยิ่งนัก โดยถูกคนแยกร่าง

หัวใจคนนั้นเป็นเลือดเนื้อ ฉะนั้นการที่สูญเสียเครือญาติมากมายในคราวเดียวนั้น ทำให้สะเทือนพระทัยไทเฮาเป็นอย่างมาก

และอีกอย่างในตัวของกวนปี้อวี้นั้นมีสายเลือดของตระกูลสวี้ และนางยังเป็นความหวังของฮูหยินเฒ่าสวี่และคนบ้านตระกูลสวี่ด้วย ดังนั้น ไทเฮาจึงได้ทุ่มเทความรู้สึกผิดและคำขอโทษทุกอย่างลงบนตัวของกวนปี้อวี้

เพื่อให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่กวนปี้อวี้

นางดึงมือของกวนปี้อวี้แล้วหันหน้ากลับไปหาไป๋ชิงหลิง

ท่าทีของนางที่มีต่อไป๋ชิงหลิงนั้นไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนทำต่อฉางเล่อเหยียน ตรงกันข้าม นางรู้สึกซาบซึ้งที่ไป๋ชิงหลิงพากวนปี้อวี้กลับมาด้วย

" ฮองเฮา สถานะของปี้อวี้ในตอนนี้ช่างเขินอายยิ่งนัก ขอเจ้าเป็นคนออกหน้าแทนนางอีกครั้งได้ไหม"

" เสด็จแม่ ท่านกล่าวหนักไปแล้ว ในวังหลังแห่งนี้ ท่านเองก็เป็นเจ้านายเหมือนกัน และแม่นางกวนยังเป็นหญิงตัวแทนของตระกูลสวี่ด้วย ท่านเป็นถึงไทเฮา จะตัดสินใจแทนนางนั้นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในใจของไทเฮาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก ถือได้ว่าหลังจากที่ตระกูลสวี่ถูกฆ่าล้างโคตรนั้น สิ่งนี้เป็นความเมตตาที่หลงเหลือไว้

แต่ เสียงพูดของไป๋ชิงหลิงเพิ่งจบก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง " แต่ว่า ตอนนี้พระชายาที่อ๋องเซ่อเจิ้งรับมานั้นเป็นชายาในดวงใจของเขา ข้าคิดดูแล้ว แม่นางกวนคงจะกลับไปเป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ได้อีกแล้ว"