ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 905

ทันใดนั้น คิ้วของหรงเยี่ยขมวดคิ้วอย่างลึก

"ฮองเฮาคิดว่าอย่างไร"

" ดูจากภายนอกนั้น คนตระกูลสวี่นั้นปฏิบัติต่อแม่นางกวนอย่างดีมาโดยตลอด โดยเฉพาะฮูหยินเฒ่าสวี่นั้นปฏิบัตินางเหมือนลูกในไส้ และก่อนหน้านี้นางยังพยายามช่วยให้แม่นางกวนได้ตำแหน่งในจวนอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย เป็นไปไม่ได้ที่แม่นางกวนจะรับรู้ไม่ได้ว่าฮูหยินเฒ่าสวี่รักนาง และคนที่มีจิตใจความเป็นคนก็ต้องทำเรื่องที่ผิดมนุษย์แบบนี้ไม่ได้แน่นอน"

"แต่ว่า..." นางเงยหน้าจ้องมองนัยน์ตาของหรงเยี่ย นัยน์ตาคู่นั้นมีภาพของนางฉายอยู่ "หลังจากที่คนตระกูลกวนตายหมด แม่นางกวนก็เป็นคนที่ได้รับประโยชน์มากที่สุด ตอนนี้นางได้ตำแหน่งที่ต้องการ และยังรักษาเด็กในท้องไว้ได้"

"เด็ก" จู่ๆ หรงเยี่ยก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วเอ่ย " ข้ารู้แล้วว่าควรเริ่มสืบจากไหนดี เจ้ากำลังจะไปที่ใด"

"ใช่ ข้าลืมอาเหยียนไปสนิทเลย นางครรภ์เป็นพิษ ข้าต้องไปดูนางที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง" พูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็ยกชายกระโปรง แล้วเดินผ่านหน้าหรงเยี่ยไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปแวบเดียวนางก็หายไปจากที่นั่น

หรงเยี่ยจ้ออฃงมองเรือนร่างของไป๋ชิงหลิงจนกระทั่งนางเดินออกจากวัง หรงเยี่ยดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยกับอิงซาว่า "ส่งคนไปแอบจับตาดูแม่นางกวนว่า ช่วงนี้นางไปมาสู่กับใครบ้าง"

จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในหอเสวียนจิ่น

ฉางเล่อเหยียนกำลังนั่งปักผ้าเด็กทารกอยู่หน้าขอบหน้าต่าง

ไป๋ชิงหลิงอึ้งและเอ่ย "อาเหยียน ครรภ์เจ้าเป็นพิษแล้วก็สลบไปไม่ใช่หรือ"

ฉางเล่อเหยียนวางงานเย็บปักถักร้อยของนางลงแล้วเอ่ย "ไทเฮาเพิ่งมายังสวนอี้ และท่าทีที่นางมีต่อข้านั้นไม่เป็นมิตรยิ่งนัก และยังได้ขอตัวแม่นางกวนกับข้าด้วย ข้าคิดว่าข้าใช้ข้ออ้างรักษาครรภ์อยู่บนเตียงน่าจะเหมาะกว่า ทำอย่างนี้ก็จะไม่มีใครทำให้ข้าต้องออกจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง เจ้าว่าข้าพูดถูกหรือไม่"

เมื่อไป่ชิงหลิงได้ยินอย่างนั้น นางก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วเอ่ย "เพราะอย่างนี้ ทั้งหมดเป็นความตั้งใจเจ้าหรือ"

นางพยักหน้า "ข้าขอโทษ ข้าโกหกเจ้า และยังหลอกเจ้ามาหาข้าอีก เพราะข้ารู้สึกกังวลถึงสถานการณ์ของอ๋องเซ่อเจิ้งจริงๆ"

" ปิดประตู" ไป๋ชิงหลิงสั่งให้หยุนหยินปิดประตูห้อง

หยุนหยินเดินออกจากห้องและยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกลานบ้าน

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาหานาง นั่งตรงข้ามนางแล้วเอ่ย "เจ้าวางใจเถิด ฝ่าบาทจะไม่ทำอะไรกับอ๋องเซ่อเจิ้งแน่นอน สิ่งที่ทำตอนนี้ก็เพื่อตบตาไทเฮาเหนียงเหนียงเท่านั้น เจ้าอยากรู้ไหมว่า ตอนนี้แม่นางกวนอยู่ที่ไหน"

" ในสถานการณ์เช่นนี้ ข้าว่าเจ้าคงได้นำแม่นางกวนไปให้ไทเฮาแล้ว และข้าคิดว่าอีกไม่นาน นางก็จะได้รับการเลื่อนยศเป็นชายารอง และถ้าเป็นไปได้ ไทเฮายังอยากให้นางได้เป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย แต่ว่า ไทเฮาก็ไม่กล้าทำทันทีจึงปล่อยเรื่องให้มันผ่านไปก่อน " ฉางเล่อเหยียนนั้นเป็นคนฉลาดหลักแหลม นางนำเรื่องทั้งหมดมาประติปตะต่อก็ทำให้รู้ว่าแนวโน้มของแผนการทั้งหมดจะไปทางไหน และรู้ว่าศถานะของตัวเองในตอนนี้เป็นยังไง

การจับกุมอ๋องเซ่อเจิ้งก็เหมือนกับเสาหลักของจวนพังทลายลง และแม่นางกวนก็กลายเป็นคนที่ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้เพียงผู้เดียวอีกทั้งยังมีไทเฮาเป็นที่พึ่งด้วย

ในระยะเวลาเร็วๆนี้ฮองเฮาก็ทำอะไรนางไม่ได้ ดังนั้นนางจึงได้สิ่งที่ต้องการ และแม้กระทั่งอำนาจของนายหญิงของจวนก็อยู่ในกำมือนาง

แม้ว่าตอนนี้นางจะเป็นเพียงแต่ชายารอง แต่ก็มีสิทธิในการชิงอำนาจ

และตอนนี้ฮองเฮาเองก็ต้องยอมถอยให้ไทเฮา ดังนั้น ฮองเฮาเองก็จะไม่ทำอะไรที่เป็นสิ่งที่ไทเฮาอ่อนไหวในช่วงเวลาที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้

เพราะอย่างนี้ ทุกคนต่างก็ถอยกันคนละก้าว

พูดได้เพียงว่า การตายของคนบ้านตระกูลสวี่นั้นเป็นการเดินหมากชั้นยอดของผู้บงการเท่านั้น

แต่ไป๋ชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าฉางเล่อเหยียนจะมองเห็นได้ชัดเจนขนาดนี้

"เจ้าพูดถูกหมดเลย มิน่ะละครรภ์ของเจ้าถึงไม่นิ่ง และสลบไป ตอนนี้ต่อให้กวนปี้อวี้จะเรียกร้องต่อหน้าไทเฮา ไทเฮาก็ต้องคำนึงถึงสุขภาพของเจ้า"

ดีตรงที่ว่า ถ้าหากกวนปี้อวี้ต้องการใช้ข้ออ้างเรื่องที่พระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ยอมมาทักทายไทเฮาเพื่อสร้างความขัดแย้งระหว่างจวนอ๋องเซ่อเจิ้งและไทเฮา

แต่ถ้าฉางเล่อเหยียนอยู่บนเตียงเพื่อดูแลทารกในครรภ์ ไทเฮาก็จะไม่อาจรับสั่งนางเข้าไปเรียนกฏเกณฑ์ในวังได้

คนบางคนมีจิตใจชั่วร้ายและจะคิดหาทุกวิถีทางเพื่อทารุณคนอื่น อีกอย่างจิตใจของกวนปี้อวี้เองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ด้วย

เนื่องจากยังไม่พบฆาตกร ดังนั้นศพของคนบ้านตระกูลสวี่จึงไม่ถูกนำไปฝัง และเรื่องนี้ก็ได้รับความเห็นชอบจากไทเฮาด้วย

ในวันนี้ หลวนอี๋เข้าวังมา พร้อมกับใบเชิญงานแต่งงานในมือแล้วยื่นให้ไป๋ชิงหลิง "เสด็จพี่สะใภ้ นี่สำหรับเจ้า ข้าเขียนเองกับมือเลย"

ไป๋ชิงหลิงอุ้มอาหวงไว้ หันหน้ากลับไปมองใบเชิญงานแต่งงาน ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย และรับใบเชิญงานแต่งงานมาไว้ในมือ "ในที่สุดหลวนอี๋ของเราก็จะออกเรือนแล้ว"

"เสด็จพี่สะใภ้ อย่าได้หยอกข้าอีกเลย"

อาหวงเห็นใบเชิญงานแต่งงานสีแดงสดในมือของไป๋ชิงหลิง จึงยื่นมือเล็ก ๆไปจับหลายครั้ง

ท่าทีที่น่ารักของนางดึงความสนใจของหลวนอี๋ เอ่ย " เสด็จพี่สะใภ้ อาหวงโตขนาดนี้แล้วหรือ ทั้งขาวและนุ่ม ขอข้าที่เป็นเสด็จน้าอุ้มหน่อย"

ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลงเพื่อดูอาหวง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ได้สิ ดูสิว่านางต้องการเจ้าหรือไม่"

"อาหวง ให้เสด็จน้าอุ้มหน่อย"

อาหวงเหยียดศีรษะและยื่นมือไปทางหลวนอี๋

หลวนอี๋อุ้มอาหวงน้อยมาอย่างมีความสุข

หยุนหยินรู้สึกแปลกใจมาก "องค์หญิงหวงนั้นเพียงไม่เห็นสามวันก็จะไม่ให้ใครอุ้ม แต่นางกลับเลือกองค์หญิงหลวนอี๋"

หลังจากที่หรงเยี่ยเริ่มคุ้นเคยกับนางแล้ว ถ้าหากไม่เจอหน้ากันสองสามวัน เมื่อเจอกันอีกครั้งอาหวงก็จะไม่สนใจเขา และเขาต้องใช้เวลานานมากว่าจะเกลี่ยกล่อมองค์หญิงน้อยได้

ดูเหมือนอาหวงจะชอบหลวนอี๋มาก ร่างกายนางจะซบอ้อมกอดหลวนอี๋อย่างเดียว

นางทำให้หลวนอี๋หัวเราะคิกคัก ขณะที่ภายในตำหนักกำลังเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

นั้น วั่นฝูก็เดินเข้ามา เอ่ย "เหนียงเหนียง พระชายารองอ๋องเซ่อเจิ้งขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ"