ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 760

ขุนนางทุกคนแอบสูดหายใจเข้าลึก ๆ

ถ้าขาไม่หายแสดงว่าองค์รัชทายาทไม่สามารถยืนได้

ดวงตาของจักรพรรดิเหยาค่อยๆหลุบลงและคำว่า"การรักษาที่ล่าช้า"ยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา

เขายิ่งไม่พอใจหลานเฉินเฟิงมากขึ้น นี่คือคนที่เขาสนับสนุนขึ้นมาเองกับมือ แต่วันนี้เขากลับถูกความจริงตบหน้า

หรงจิ่งหลินถูกพระชายาองค์รัชทายาททำร้ายจนถึงวันนี้ก็ยังไม่ฟื้น องค์รัชทายาทก็ได้รับการรักษาที่ล่าช้าเนื่องจากความประมาทของพระชายาองค์รัชทายาทอีก ไอ่หลานเฉินเฟิงมันสมควรตาย มันทำให้เขาเจ็บปวดจริงๆ

เสียงร้องของไป๋ชิงหลิงดังมาจากข้างในอีกครั้ง"ออกไป ข้าจะไม่กินยา ข้าไม่เอาแล้ว ข้าไม่เอาอะไรทั้งนั้น ออกไป ออกไปให้หมด!"

"นางสนมไป๋ ท่านต้องดื่มยาเพื่อรักษาทารกในครรภ์....."

"แพร้ง!"เสียงชามแตกตามมา

หรงเยี่ยเหลือบมองที่ประตูแล้วพูดว่า"เสด็จพ่อ ลูกขอเข้าไปดูก่อน"

"รีบไปเถอะ ไปขอให้นางกินยาดีๆ นี่เป็นฎีกาจากข้า"ใบหน้าของจักรพรรดิเหยาหลุบลงอย่างน่ากลัว เขาพยายามระงับความโกรธที่ส่งผ่านสายตาของเขา แต่อย่างไรก็ตาม ความโกรธนี้เกิดขึ้นจากหลานเฉินเฟิงและหลานวานเอ๋อร์

เขาคิดว่าเขามีวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องของเมืองชีแล้ว

หลังจากที่หรงเยี่ยเดินเข้าไปในห้องจักรพรรดิเหยาก็ตอบกลับสิ่งที่ฮองเฮาเต๋อพูด"ฮองเฮาตัดสินใจเองเถิด เรื่องของจิ่งหลินไม่ต้องถามข้าหรอก"

"หม่อมฉันขอขอบคุณจักรพรรดิแทนนางสนมไป๋"

"ท่านอยู่เฝ้านางที่นี่ก่อน ข้าจะกลับตำหนักเฉียนชิงไปจัดการเรื่องของหลานเฉินเฟิงก่อน"

หลังจากพูดจบจักรพรรดิเหยาก็รีบเดินออกจากศาลาชิงหลิงโดยเอามือไพล่หลัง

ทางนั้นหลังจากที่หรงเยี่ยถูกเข็นเข้าไปในห้องแล้ว หมอหลวงที่อยู่ข้างในต่างก็พากันยืนแข็งทื่อและทำความเคารพเขา

หรงเยี่ยไม่ได้ขยับไปข้างหน้าต่อไป ดวงตาสีเข้มของเขากวาดไปทั่วยาและชามแตกที่ไป๋ชิงหลิงเขวี้ยงลงกับพื้น นิ้วของเขาบนที่วางแขนค่อยๆกำที่วางแขนไว้แน่น

ชั่วครู่ต่อมา เขาก็ยกมือขึ้น โบกมือกลับแล้วพูดว่ร"ไปเตรียมยามา"

เมื่อหมอหลวงกำลังจะตอบกลับ หรงเยี่ยก็เปิดปากพูดอีกครั้ง"ชามหนึ่งเป็นยารักษาทารกในครรภ์ อีกชามหนึ่งเป็นยาทำแท้ง"

อะไรนะ! !

หมอหลวงทุกคนในห้องก็พากันตกใจ

องค์รัชทายาท ท่านมาที่นี่เพื่อโน้มน้าวนางไม่ใช่หรือขอรับ?"

"ลงไปเตรียมเถิด"หรงเยี่ยพูดอีกครั้ง

หมอหลวงทุกคนก็กลับมามีสติแล้วจึงรีบอพยพออกจากห้องไป หมอหลวงคนสุดท้ายที่ออกไปก็ปิดประตูเอง

ไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่บนเตียง เหลือบมองเขา จากนั้นจึงเอนตัวลงบนเตียง โดยหันหลังให้กับหรงเยี่ยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา"เจ้าก็ออกไปด้วย"

"ฮองเฮาฟังอยู่ข้างนอก จะแสดงก็ต้องแสดงให้สุด!"สายตาของหรงเยี่ยเย็นชา สีหน้าของเขาไม่แสดงความรู้สึกอะไร

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าไม่สามารถปิดบังเขาเรื่องนี้ได้ ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำที่เขาส่งให้นางนั้นภักดีต่อเขามากที่สุด ไม่เหมือนกับอิงเหลียน ที่ถูกนางทำให้เชื่อง

ดังนั้นทุกการเคลื่อนไหวของนางจึงอยู่ใต้จมูกของเขาแล้ว

ตราบใดที่เขาอยากรู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่ แค่เขายักคิ้วเขาก็สามารถรับรู้ข้อมูลได้ทุกอย่าง

"พอเจอข้า ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วหรือ?"หรงเยี่ยถามกลับ

หน้าอกของไป๋ชิงหลิงรู้สึกแน่น และนางก็หันไปมองเขา

หรงเยี่ยขยับรถเข็นของเขาและเข้ามาอย่างช้าๆ

นางลุกขึ้นนั่งและมองออกไปนอกหน้าต่าง"ทำไมคุณถึงต้องเปลี่ยนอิงเหลียนเป็นคนอื่น?"

"นางปกป้องเจ้าให้ดีไม่ได้ ถูกหยางสวี่อี้เอาตัวไป นางและทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำที่ติดตามเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ต่อแล้ว"

ไป๋ชิงหลิงกำหมัดแน่นและถามอย่างกัดฟัน"นี่เจ้าสนใจเรื่องที่ข้าอยู่กับหยางสวี่อี้หรือเจ้าคิดว่าพวกเขาไม่มีคุณมบัติที่จะอยู่ต่อจริงๆกันแน่ สรุปแล้วเจ้าต้องการอะไร!"

หร่งเยี่ยพึมพำเบาๆ"อืม"

"เจ้ากำลังใช้ประโยชน์จากจิ่งหลิน!"

เขาตัวแข็งทื่อ.....

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกถึงร่างกายที่ตึงเครียดของเขา ในขณะนี้ หัวใจของนางก็ค่อยๆจมลงสู่ก้นบึ้ง

"เจ้าไม่ได้หยุดหลานวานเอ๋อร์จากการวางยาจิ่งหลิน เพื่อที่เจ้าจะได้กำจัดหลานเฉินเฟิงหรือขับไล่หลานหวานเอ๋อร์ออกจากตำหนักตงใช่ไหม"นางถามอีกครั้ง

มือของนางวางบนเสื้อผ้าของเขา แล้วค่อยๆกำแน่นขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องมองที่หรงเยี่ย

ดวงตาของนางส่องแสงและแหลมคมราวกับใบมีด และตัดผ่านความจริงที่หรงเยี่ยพยายามซ่อนไว้ทีละนิดๆ

แต่คราวนี้หรงเยี่ยไม่ได้หลบสายตาของนาง"เขาจะต้องฟื้นแน่นอน"

"เจ้า.....เจ้าทำอะไรกับลูกชายของข้า?"ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหนาวสั่นในใจ

เขาสามารถวางแผนอะไรต่อใครก็ได้ แต่นางไม่คิดว่าเขาจะใช้ลูกของเขามาเป็นหมากในแผนด้วย

เขาเงียบไปนาน

ความเงียบงันในหัวใจของไป๋ชิงหลิงระเบิดออกมาทันที เพราะมันแทบรอเขาตอบสนองไม่ไหวแล้ว

นางจับเสื้อผ้าของเขาแน่นขึ้นแล้วพูดด้วยความโกรธว่า"เจ้าพูดสิ!"

"เจ้าทำอะไรกันแน่.....อึก....."

เขาพยายามจัดการกับร่างกายของนาง ปิดริมฝีปากของนางด้วยริมฝีปากบางของเขา เขาจูบปากของนางอย่างแรง ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวังและผลักเขาออกไป เมื่อนางลุกขึ้น นางก็ตบอย่างแรงไปที่ใบหน้าของหรงเยี่ย

ทันใดนั้นเสียงตบดังก็ดังขึ้น

และการตบนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงควบคุมไม่ได้ตัวไม่ได้ นางตะโกนอย่างบ้าคลั่ง"ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า ต่อไปเจ้าไม่มีสิทธิเข้าใกล้ลูกอีก ข้าไม่ต้องให้เจ้าทำเรื่องพวกนี้เพื่อข้า!"