ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 987

หยุนหยินพูดเสียงเบาๆ มีเพียงไป๋ชิงหลิงเท่านั้นที่ได้ยิน หลังจากที่หยุนหยินรายงานเสร็จสิ้น ไป๋ชิงหลิงก็เหลือบมองฉางเล่อเหยียนโดยไม่รู้ตัว แต่เธอก็เปลี่ยนความสนใจอย่างรวดเร็ว โบกมือบอกให้หยุนหยินออกไป

จากนั้น ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วพูดว่า ：“อาเหยี่ยน อาหวงกำลังร้องไห้ ข้าจะไปดูก่อน！”

“ได้！”

ไป๋ชิงหลิงหันหลังและเดินออกจากตำหนักเฟิงอี๋

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ไปหาองค์หญิงน้อย แต่ไปที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา

ขณะนี้แม่นางฉางสามได้อยู่ที่ศาลาอุทยานหลวงอวี้ฮวา

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงปรากฏตัวที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา แม่นางฉางสามก็รีบเข้ามาต้อนรับ และทำความเคารพเธอ

“หม่อมฉันถวายบังคมฮองเฮาเหนียงเหนียง！”

“ฮูหยินสามลุกขึ้นเถิด” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมา และบอกให้คนรับใช้ในวังที่อยู่ข้างหลังออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน ในอุทยานหลวงอวี้ฮวา ก็เหลือเพียงไป๋ชิงหลิงและแม่นางฉางสาม

แม่นางฉางสามมีเรื่องจะถาม แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มเอ่ยปากยังไง ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ตรงหน้านาง ไม่ได้พูดอะไร แต่รอให้นางเอ่ยปากถามเธอก่อน

พวกเขาทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน และแววตาที่เฉียบคมของไป๋ชิงหลิง ก็ทำให้แม่นางฉางสามไม่อาจเลี่ยงเธอได้

นางยิ้มอย่างอึดอัดและเชื่องช้า แต่ก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของตัวเองตอนนี้ดูน่าเกลียดเล็กน้อย จึงเบือนหน้าหนี กระแอมในลำคอ แล้วพูดว่า ：“เหนียงเหนียง หม่อมฉันมาวันนี้ ก็เพื่อต้องการสอบถามเหนียงเหนียงเกี่ยวกับเรื่องของเล่อเอ๋อร์”

คุณหนูฉางสองกับคนตระกูลฉิน ล้วนตายในกองเพลิงแล้ว ตอนนั้นข้าเอง ยังช่วยจัดการร่างที่ถูกเผาของคุณหนูฉางสองด้วยตัวเอง หลังจากพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็หยิบกำไลข้อมือออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อของตัวเอง กำไลข้อมือนั้นให้ผ้าสีแดงห่อไว้ ตอนที่เธอเปิดผ้าสีแดงออก แม่นางฉางสามก็เห็นกำไลข้อมือที่ถูกไฟเผาจนกลายเป็นกำไลสีดำ

ดวงตาของนางแดงก่ำ เอื้อมมือไปหยิบกำไลข้อมือจากมือของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า ：“นี่.......นี่คือ ข้าสั่งทำกำไลข้อมือนี้ ตอนเล่อเอ๋อร์แต่งงาน”

น้ำตานางไหลพราก อย่างกลั้นไม่อยู่

แต่ไป๋ชิงหลิงกลับมองอย่างเย็นชา ：“เจ้าเคยนึกเสียใจบ้างไหม?”

แม่นางฉางสามสะดุ้ง สบตากับแววตาที่เย็นชาของไป๋ชิงหลิง และรู้สึกปวดใจเล็กน้อย

“เหนียงเหนียง ตอนนี้หม่อมฉัน ยังมีทางออกอีกหรือ?”

“ก็ใช่ เจ้าไม่มีทางออก ได้ยินมาว่าคุณชายของตระกูลเจ้ากำลังจะแต่งงาน การแต่งงานที่แลกมาด้วยความสุขตลอดชีวิตของลูกสาวเจ้า เชื่อว่า........คุณชายฉางคงจะมีความสุขอย่างมากแน่นอน”

“ข้า........” แม่นางฉางสามรู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงกำลังเยาะเย้ยนาง แต่ที่เธอพูดมาก็ไม่มีอะไรที่พูดผิด

จู่ๆไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงบางอย่าง และเดินเข้าไปหาแม่นางฉางสามสองก้าว ：“ใช่แล้ว ยังมีอีกอย่าง ที่ข้าสงสัยอยู่ในใจมาโดยตลอด”

แม่นางฉางสามตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาหา ก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง และก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แล้วถามว่า ：“ไม่ทราบว่า เหนียงเหนียงต้องการถามอะไร?”

ไป๋ชิงหลิงมองไปทางอื่น และพูดอย่างใจเย็น ：“อาการป่วยขององค์หญิงหมิงหยาง ก็เป็นฝีมือของเจ้าใช่ไหม?”

ร่างกายของแม่นางฉางสามสั่นเทา และโต้เถียงอย่างรวดเร็ว ：“ฮองเฮาเหนียงเหนียง โปรดอย่าพูดพร่ำเพรื่อ หม่อมฉันจะมีเจตนาที่ชั่วร้ายไปปองร้ายองค์หญิงหมิงหยางได้อย่างไร นอกจากนี้ องค์หญิงหมิงหยางเป็นคนโปรดขององค์หญิงใหญ่ หม่อมฉันอยากประจบด้วยซ้ำ แล้วจะทำร้ายนางได้อย่างไร”

จะทำร้ายนางได้อย่างไร? ไป๋ชิงหลิงยกมุมปากเล็กน้อย แล้วพูดทีละคำ ：“เพราะ.......ลูกชายของเจ้า！”

“ตูม！” แม่นางฉางสามนั่งลงกับพื้นอย่างแรง ：“เหนียงเหนียง หม่อมฉันสาบานต่อสวรรค์ อาการป่วยขององค์หญิงหมิงหยาง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหม่อมฉัน หากมีส่วนเกี่ยวข้อง ขอให้ข้าไม่ตายดี！”

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลง และสังเกตสีหน้าของแม่นางฉางสามอย่างละเอียด

เมื่อนางพูดถึงประโยคสุดท้าย“ข้าไม่ได้ตายดี”นั้น นางจงใจก้มหน้า และไม่กล้าสบตาเธอ.........

อย่างไรก็ตาม เธอก็อดที่จะชื่นชมแม่นางฉางสามไม่ได้ เพื่อลูกชายของนาง ยอมเสียสละได้ทุกอย่าง แม้แต่ตอนนี้ยังกล้าเอาชีวิตตัวเองเป็นเดิมพัน

เธอหัวเราะเบาๆ ：“ช่างเถอะ ลุกขึ้นเถอะ”

ถ้าไม่ใช่เพราะหมิงหยางไม่ต้องการเอาความ องค์หญิงใหญ่จะยอมปล่อยตระกูลฉางไปง่ายๆได้อย่างไร

ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งเข้าวังเพื่อรับเจ้าสาว

เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในตำหนักเฟิงอี๋

มันไม่ง่ายเลยที่แย่งตัวเจ้าสาวมาจากมือของสาวใช้ในวัง

หรงเฉินไม่กล้าที่จะปล่อยมือ