Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 59

@ตกเย็นวันเดียวกัน

"มาย"

"หือ?"

"ลูกล่ะ?"

"เล่นอยู่ด้านในน่ะ คุณมีอะไรกับพวกแกเหรอ?"

"เปล่า ผมถามเฉยๆ"

"อ่อ"

"พอผมพูดอะไรกับคุณบ้าง"

"..."

"อย่าเงียบสิ นี่ผมร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ ตอนที่รู้ว่าคุณกับลูกหายตัวไปผมนี่แทบจะบ้าตาย" เวคินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม บ่งบอกถึงสถานการณ์ตอนนั้นเขามีท่าทีเป็นอย่างไรเมื่อรู้ว่าเธอกับลูกหายตัวไป

"ท่านก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่พูดถึงเรื่องทายาทสืบสกุล"

"พ่อของผมอยากให้เราแต่งงานกันใช่ไหม"

"ค่ะ"

"แล้วคุณว่ายังไง คุณตอบตกลงพ่อผมไปหรือเปล่า"

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไร ทุกอย่างมันกระทันหันมากไปฉันตั้งรับไม่ทัน"

"..."

"พ่อของคุณต้องการแค่ทายาทสืบสกุล ไม่ได้ต้องการฉัน"

"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?"

"ฉันเป็นใครเกิดตรงไหนฉันรู้กำพืดของตัวเองดี ฉันไม่ทะเยอทะยานขึ้นไปชูคออยู่ในสังคมของพวกคุณหรอก แต่พ่อของคุณอยากให้ฉันแต่งงานกับคุณเพื่อที่จะให้คุณได้เป็นพ่อของสองแฝดทั้งทางกฎหมายและทางสายเลือด"

"คุณไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเราแต่งงานกันแล้วผมจะไม่มีวันทำเรื่องอะไรที่คุณไม่ชอบเด็ดขาด"

"..."

"มาย.."

"เรื่องนี้ฉันอยากกลับไปคิดดูก่อน"

"ได้สิ"

"คุณจะพาฉันกลับหรือเปล่า"

"คุณจะรีบกลับไปไหน พ่อของผมตั้งใจให้คุณอยู่ที่นี่กับผมเพื่อปรับความเข้าใจกัน"

"แต่ฉันต้องกลับไปทำงาน คุณก็รู้ว่าฉันทิ้งงานไม่ได้"

"ชีวิตของคุณจะมีแต่งานอย่างเดียวจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลยหรือไง คุณคิดว่าเรื่องแค่นี้พ่อของผมจะจัดการไม่ได้เหรอ?"

"คุณพูดอะไรของคุณ!?"

"เจ้าของบริษัทที่คุณทำงานอยู่เป็นคนของพ่อผม คุณยังจะกลัวอะไรอีกเหรอ"

"คนของพ่อคุณ หมายความว่ายังไง พ่อของคุณเป็นเจ้าของบริษัทอีกทีนึงเหรอ?"

"พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอก"

"นั่นสิ แล้วคนพวกนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงได้มีปืนมีอาวุธอยู่ในตัวครบขนาดนั้น แต่ละคนก็..."

"ตระกูลผมเป็นมาเฟีย.."

"ค คะ!? มะ มาเฟีย มาเฟียที่ทำงานผิดกฎหมายน่ะเหรอ?"

"..." เวคินไม่ได้ตอบอะไร เพราะเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ทำงานผิดกฎหมาย แต่ส่วนใหญ่จะทำงานเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์มากกว่า

"คุณเป็นมาเฟียด้วยเหรอ?"

"ก็แหงสิคุณ ผมรับช่วงต่อจากพ่อ แต่ธุรกิจสีเทาผมไม่ค่อยทำหรอก พ่อก็จะโยนงานพวกนี้ให้คนอื่นทำมากกว่า ส่วนผมก็มีหน้าที่ดูแลบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นของตระกูลผม"

"..." มายทำสีหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไร เพราะเธอเคยเห็นแต่ในทีวี ไม่เคยเห็นมาเฟียตัวเป็นๆ แบบนี้เลย

และเธอก็เข้าใจมาตลอดว่ามาเฟียจะต้องใจร้ายตามฆ่าคน ทำงานไม่ดี พูดจาหยาบคายเหมือนกับในทีวีที่เธอเคยดู

"คุณกลัวผมเหรอ?"

"เปล่า ฉันคิดว่าพวกมาเฟียมีแต่ในทีวี ไม่คิดว่าจะมาเจอตัวเป็นๆ แบบนี้"

"ได้มาเจอแบบนี้แล้วรู้สึกยังไงล่ะ"

"ไม่รู้สิบอกไม่ถูกเหมือนกัน"

"ผมก็ดูเหมือนนักธุรกิจทั่วไปใช่ไหมล่ะ"

"..." เธอพยักหน้าให้กับเขาเล็กน้อย

"ไม่มีใครแสดงตัวว่าเป็นมาเฟียหรอก คนที่เป็นมาเฟียก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนกับคนทั่วไปนี่แหละ ไม่มีใครเอาเบื้องหลังของตัวเองมาเปิดเผยให้คนอื่นรู้หรอก"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องฆ่าคน"

"ผมไม่เคย ส่วนใหญ่ผมทำธุรกิจมากกว่าคุณก็เห็น แต่ถ้าจะให้ผมทำ..ผมก็ทำได้"

"..."

"ถ้าคุณไม่ต้องกลัวหรอก.."

"แล้วนี่ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกกี่วัน ฉันต้องโทรไปบอกพี่หมอกก่อน ไม่อย่างนั้นพี่หมอกได้เป็นห่วงแน่" เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากฟังเรื่องเกี่ยวกับมาเฟียจากเขา