BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 25

“แกเห็นผู้หญิงที่นายพามาด้วยไหม”

“เห็นแล้ว ทำไมไหนเม้าท์” เสียงพูดคุยของผู้หญิงสองคนดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของโชแปงที่มีเพตรานอนหลับอยู่ ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตัวเบาๆ พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ถูกรบกวนการพักผ่อน

“นางชื่ออะไรนะ เพตราไหม…ฉันว่าเป็นเด็กที่นายเลี้ยงเอาไว้ชัวร์ ฉันเห็นนางเดินตามนายหน้าหงอยๆ ไม่น่าจะเป็นแฟนนายอย่างที่คนอื่นเขาพูดกัน” เมื่อได้ยินชื่อของตัวเองอยู่ในบทสนทนาเพตราก็เด้งตัวลุกจากเตียงทันที ดูเหมือนว่าจะมีคนกำลังนินทาเธออยู่ในระยะเผาขน

“ยัยทิพย์บอกว่าเห็นเนื้อตัวนางมีรอยช้ำ สงสัยจะเป็นเด็กที่นายเลี้ยงไว้จริงๆ”

“บุญดีอยู่นะ ต่อให้ไม่ใช่แฟนนายแต่ถ้านายเลี้ยงดูก็น่าจะโดนจนจุก”

“ฉันยังอยากโดนสักครั้งเลย”

“ทำไมไม่ลองบอกโชแปงดูล่ะคะ ถ้าอยากมากขนาดนั้น” สิ้นคำพูดของอีกฝ่ายเพตราก็เปิดประตูห้องพักส่วนตัวของโชแปงอย่างแรง แล้วเปล่งเสียงถามพนักงานสาวทั้งสองคนอย่างไม่เป็นมิตร

ทั้งสองคู่เงยหน้ามองเพตราด้วยสีหน้าตกใจพร้อมๆ กัน ในขณะที่กำลังวางเอกสารที่จะเอามาให้โชแปงเซ็นลงบนโต๊ะทำงานของเขา

“ไม่ได้เป็นผู้หญิงของนายก็อย่าปากดีมากนักเลยค่ะน้อง” หนึ่งในนั้นแสดงท่าทางไม่เป็นมิตรส่งกลับมา สายตาของเธอเหยียดหยามเพตราราวกับเกลียดชังเธอนักหนา

“ขอโทษนะคะ พอดีฉันไม่มีพี่ตอแหล อ๊ะ! นิสัยแบบคุณ…” เพตราก้าวเดินออกมายืนประจันหน้ากับทั้งสองคนด้วยสองเท้าเปล่า ก่อนจะยกมือกอดอกไล่สายตาเหยียดยามมองคนที่เอ่ยหาเรื่องเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“…เพราะฉะนั้นอย่าสาระแนเรื่องของคนอื่นเลยค่ะ”

“…” อีกฝ่ายกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ พยายามจะเข้ามาหาเรื่องเพตราแต่ก็ถูกเพื่อนอีกคนของเธอรั้งไว้ แล้วกระซิบกระซาบกันสองคน ก่อนจะหันหลังแล้วเตรียมเดินออกจากห้องไปราวกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง

“จะไปไหนคะ” เพตราโพล่งถามเสียงแข็งก่อนจะวิ่งมาขวางทางทั้งสองคนไว้ได้ทัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินถึงประตูห้องทำงานบานใหญ่

“ถอยไป ฉันสองคนจะไปทำงาน”

“ลืมอะไรหรือเปล่า” คนโดนถามหันกลับไปมองโต๊ะทำงานก่อนจะหันกลับมาตอบอย่างมั่นใจ

“ฉันไม่ได้ลืมอะไร”

“ว่าแล้วต้องไม่มีสมอง อ๊ะ! ว่าแล้วจะต้องลืม” ร่างเล็กยกมือป้องปากอย่างมีจริต ท่าทางของเธอมันดูกวนประสาทจนอีกฝ่ายถึงกับหัวเสีย

“อีเด็กเมื่อวานซืน!!”

“อีแก่!!” เพตราตะโกนกลับไปเสียงดัง แต่ยังคงลอยหน้าลอยตามองอีกฝ่าย หากอีกฝ่ายไร้มารยาทใส่เธอก่อนเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมีมารยาทกลับไป

“พลอย แกปล่อยฉัน! ฉันจะตบอีเด็กนี่สักฉาด”

“นิด แกอย่าวู่วามสิ เดี๋ยวนายก็มาได้ยินหรอก!”

“คิดว่าฉันจะยืนให้เธอตบหรือไง ถ้าเลิกโวยวายเป็นหมาบ้าแล้วก็ขอโทษฉันด้วยแล้วกัน ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนั้น” ยังไม่ทันที่เพตราจะเดินถึงโซฟา นิดหน่อยก็สะบัดตัวออกจากเกาะกุมของเพื่อนสนิทแล้ววิ่งมากระชากผมของเพตราอย่างแรง

“โอ๊ย!!” เพตราดึงมือของอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้จับผมเธอแน่นสักเท่าไหร่ออกได้ทัน ก่อนจะหันกลับมาฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อย่างหนาเตอะอย่างแรง

เพี้ยะ!

“อีนี่!” นิดหน่อยตวาดเพตราเสียงสั่นเครือ ใบหน้าของเธอชาชั่วขณะก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแสบจนทั่วแก้มด้านขวา แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะมาเอาเรื่องเพตราได้อีกครั้ง ประตูห้องทำงานก็เปิดออกด้วยฝีมือของโชแปงอย่างแรง

“กล้าดียังไงถึงมาทะเลาะกันในห้องทำงานของฉัน!” มาเฟียหนุ่มตวาดเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห เขาหันมองเพตราที่ผมยุ่งหยิงสลับกับนิดหน่อยที่ใบหน้าแดงก่ำ

“แปง…หนูเจ็บ” เพตรารีบวิ่งเข้าไปกอดคนตัวสูงทันที พร้อมกับทำใบหน้าราวกับจะร้องไห้แล้วซบหน้าเข้ากับแผงอกแกร่ง