BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 26

หลายวันผ่านไป…

“อื้ออออออ~” เพตราทำเสียงงัวเงียในลำคอแล้วพลิกตัวซุกหน้าลงบนหมอนสีขาวใบโต หญิงสาวค่อยๆ ปรือตามองใครบางคนที่กำลังพ่นลมหายใจใส่หน้าเธอด้วยความหงุดหงิด

“ทำไมถึงเข้ามาอยู่ในห้องหนูได้คะ!” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเท้าเอวถามคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเธอเสียงแข็งกร้าว ที่เธอต้องหงุดหงิดขนาดนี้เป็นเพราะเขารับปากแล้วว่าจะไม่มาก่อกวนเธอตลอดระยะเวลาสองวันที่เป็นของเธอ

“เสียงดังทำไมแต่เช้า” โชแปงยกมือปิดตากันแสงแดดที่กำลังสาดส่องเข้ามาเล็กน้อย ก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้างลืมตามองเด็กสาวที่กำลังทำท่าอวดดีอยู่ไม่ไกล

“ไหนรับปากแล้วไงคะ ว่าจะไม่มากวนหนู”

“อยากรู้ก็ไปถามไอ้แดร็กสิ มันบอกว่าบริษัทกับเพนท์เฮาส์ไกลกันเกินไป” ไม่ว่าเปล่าโชแปงยังกระชากเจ้าของร่างเล็กลงมานอนในอ้อมแขนราวกับเป็นตุ๊กตาที่เขาต้องกอดทุกเช้าก่อนตื่นนอน

“แล้วแดร็กนอนที่ไหนคะ”

“มันนอนคอนโดมันอยู่แถวๆ นี้แหละ”

“แล้วทำไมพี่ไม่ไปนอนกับแดร็ก มาที่ห้องหนูทำไม” ถึงจะทำเสียงหงุดหงิดแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายนอนกอดโดยไม่ขัดขืนอะไร สรรพนามที่เพตราใช้เรียกโชแปงก็เปลี่ยนไปเพราะเธอเป็นคนตัวตั้งตัวตีเองว่าหากจะให้เรียกคุณตลอดมันก็คงจะดูแปลกเกินไปซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไร

“เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับฉันแล้วเหรอ”

“ก็พี่ผิดคำพูด มาเฟียผิดคำพูด”

“ก็นอนด้วยกันเกือบทุกวัน ฉันแค่มาอาศัยนอนวันเดียวจะเป็นอะไร” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็กเสียงราบเรียบ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาคร่อมร่างกายแล้วรั้งเอวเล็กจนร่างกายเล็กบดเบียดกับร่างกายเปลือยเปล่าของเขา

“ก็เพราะนอนด้วยกันทุกวัน หนูก็อยากได้เวลาส่วนตัวบ้างไงคะ” เพตราทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ ถ้าต้องอยู่กับโชแปงตลอดเวลาเธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทำตัวยังไง ถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาอยู่ด้วยอีกแล้ว

“เธอไม่ควรได้มีเวลาส่วนตัวตั้งแต่มีฉันแล้วนะ” ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะคำพูดกำกวมของคนตัวสูง เพตรารีบซบหน้าลงบนแผงอกแกร่งจัดการความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามเปลี่ยนเรื่อง

“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ”

“วันนี้วันหยุดของฉัน” เพตราพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะพยายามหยัดตัวลุกจากแผงอกแกร่ง ทว่าท่อนแขนหนาก็ยังโอบรัดเธอแน่นไม่ยอมปล่อยให้เธอลุกขึ้นอย่างต้องการ

“ปล่อยได้ไปไหมคะ หนูจะไปอาบน้ำ”

“จะรีบไปไหน”

“วันนี้หนูมีธุระค่ะ”

“ธุระ?” มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถามเด็กสาว ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงรอฟังคำตอบจากปากเธอ

“ธุระส่วนตัวค่ะ” ถึงแม้ว่าเพตราพูดออกมา ทว่ากลับไม่ยอมตอบคำถามของเขา แถมน้ำเสียงของเธอมันกำลังบอกชายหนุ่มว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิด

“แล้วถ้าฉันไม่ให้ไป?”

“มีสิทธิ์อะไรมาห้ามหนูเหรอ…เป็นแฟนหนูรึไงคะ” เพตรายกมือทั้งสองข้างดันแผงอกแกร่งออกห่างในขณะที่อีกฝ่ายก็พยายามบีบรัดร่างกายเธอให้แนบชิดกับตัวเอง

“เป็นผัว”

“!!!” เพตราเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับคำพูดของโชแปง หลายวันที่ผ่านมาเขาแกล้งเธออยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยพูดอะไรโจ่งแจ้งขนาดนี้มาก่อน

“หน้าเธอดูพอใจกับคำตอบของฉันนะ”

“พ…พี่ไม่ได้เป็นผัวหนูสักหน่อย” เด็กสาวปฏิเสธเสียงแข็ง คำพูดทีเล่นทีจริงของเขาทำหัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า

“แล้วใครเป็นผัวเธอ…” ยังไม่ทันที่โชแปงจะพูดจบประโยค เพตราก็เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่ามันแฝงความรู้สึกบางอย่างออกมาด้วย