BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 36

@เพนต์เฮาส์หรู

เพตราลงจากรถแท็กซี่มายืนอยู่หน้าเพนต์เฮาส์พร้อมกับความคิดที่ว่าจะเข้าไปดีหรือเปล่า เธอไม่รู้ว่าหากเข้าไปตอนนี้จะเจอกับอารมณ์ไหนของโชแปงบ้าง

“นายหญิงไม่เข้าบ้านเหรอครับ” เสียงลูกน้องคนหนึ่งของโชแปง ทำให้เพตราหลุดจากภวังค์ความคิด

“เข้าค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะเดินผ่านเข้ารั้วไปโดยมีลูกน้องของโชแปงเป็นคนเปิดประตูให้ ขาเรียวก้าวเดินเข้ามายังเพนต์เฮาส์มองหาร่างสูงที่เธอตั้งใจจะมาง้อแม้ว่าจะโดนเกรี้ยวกราดใส่ก็ตาม

เพตราเดินขึ้นมาบนชั้นสองด้วยตัวเองอย่างคุ้นเคย เพราะที่นี่กลายเป็นบ้านหลังที่สองของเธอไปแล้ว หากไม่ได้กลับคอนโดเธอก็นอนที่นี่แทบทุกวัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ มือบางเคาะประตูห้องพักส่วนตัวสองสามครั้ง ก่อนจะรอสักพักเพื่อให้คนด้านในอนุญาตแต่ไร้ซึ่งวี่แววเสียงของเขา เพตราจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต

เมื่อเห็นว่าโชแปงไม่ได้นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเช่นทุกครั้ง เสียงน้ำไหลทำให้เพตราก้าวขาเดินเข้ามานั่งรอมาเฟียหนุ่มในห้องนอนอย่างสงบเสงี่ยม

แอดดดดดด~ ประตูห้องน้ำเปิดออกกว้าง ก่อนที่เจ้าของร่างกายกำยำจะเดินออกมาด้านนอก เขาไม่ได้ตกใจที่เห็นเพตรานั่งอยู่ในห้องและเลือกจะเมินเธอราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากเขา

เพตรามองตามแผ่นหลังหนาที่กำลังเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวจนลับสายตา ก่อนเธอจะหยัดตัวลุกจากเตียงแล้วเดินตามหลังเขาเข้าไป

“โกรธหนูขนาดนั้นเลยเหรอ” เพตราเดินเข้าไปกอดเอวสอบแล้วเอาหน้าซุกเข้ากับแผ่นหลังเปือยเปล่าเปล่งเสียงอู้อี้ถาม

“ปล่อย”

“พี่แปง…”

“ฉันบอกให้ปล่อย” มาเฟียหนุ่มแค่นเสียงหงุดหงิดลอดไรฟัน แล้วพยายามแกะมือเล็กออกจากหน้าท้องตัวเอง เพตรายอมคลายมือออกจากคนตัวสูงจากด้านหลัง ก่อนจะเดินอ้อมมาตรงหน้าแล้วโอบเอวสอบไว้หลวมๆ

“หนูยอมรับว่าสิ่งที่ใบหม่อนพูดเป็นเรื่องจริง แต่หนูกับพี่เกียร์ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ นะ” ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ก้มหน้ามองเธอด้วยสายตาเย็นชา มันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ ความตั้งใจที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

“อย่ามาพล่ามเรื่องไร้สาระ”

“ก็เรื่องไร้สาระไม่ใช่เหรอที่ทำให้พี่โกรธหนูอยู่ตอนนี้”

“วันนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ จะไปไหนก็ไป” มาเฟียหนุ่มผลักเด็กสาวออกจากตัวอย่างไม่ได้แรงมากนัก แต่ก็ทำให้เธอเซไปด้านหลังสองสามก้าว

โชแปงหันไปหยิบกางเกงขายาวสีดำที่ถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบออกมาใส่ ก่อนจะเดินหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาจากห้องแต่งตัวโดยไม่สนใจเพตราที่กำลังง้อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

“มาเฟียเวลาโกรธหายยากชะมัด” เด็กสาวพึมพำในลำคอ ก่อนจะขยี้ผมตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพื่อให้มาเฟียหนุ่มหายโกรธเธอดี

“หนูเช็ดผมให้ไหม” เพตราเดินมายืนตรงหน้าโชแปงที่กำลังนั่งเช็ดผมของตัวเองอยู่ปลายเตียง

“ที่ฉันพูดไม่เข้าใจใช่ไหม” ชายหนุ่มช้อนสายตามองเด็กสาวอย่างไม่สบอารมณ์ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้จัดการนั่งลงบนหน้าขาเขาทันที

“แล้วทำไมถึงไม่เข้าใจกันบ้าง ว่าหนูกำลังง้อพี่อยู่นะ”

“จะออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันลากออกไป”

“เพิ่งรู้ว่าผู้ชายคนแรกของหนูใจร้ายขนาดนี้” ถึงเพตราจะพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่ร่างกายของเธอก็ค่อยๆ เลื่อนลงมานั่งตรงกลางหว่างขาของเขา

“…” มาเฟียหนุ่มมองใบหน้าสะสวยด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนที่เธอจะเลื่อนมือข้างหนึ่งจับความใหญ่โตที่กำลังหลับใหลอยู่ภายใต้กางเกง