BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 41

ไออุ่นจากกายของมาเฟียหนุ่มหายไป ทำให้ร่างบางค่อยๆ ปรือมองหาเขาด้วยความงัวเงีย เพตรามองนาฬิกาติดผนังบอกเวลาสิบโมงเช้า ทำให้เธอรีบหยัดตัวลุกจากเตียงแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตา หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของโชแปงมาสวมใส่อย่างเช่นเคย

“คุณเพตราจะไปไหนครับ” ทันทีที่เพตราเปิดประตูแล้วก้าวขาเดินออกมาด้านนอก เสียงของแดร็กก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“พี่แปงไปไหนเหรอคะ”

“นายอยู่ข้างล่างครับ แต่ผมว่าคุณเพตราเข้าไปรอนายในห้องดีกว่านะครับ”

“ทำไมเพย์ถึงลงไปหาพี่แปงไม่ได้เหรอคะ หรือว่าคุณไลลามาที่นี่?” เด็กสาวขมวดคิ้วถามมือขวาหนุ่มอย่างจับผิด ถ้าทางอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบเธอยังไงของแดร็กทำให้หญิงสาวเลือกที่จะก้าวขาเดินผ่านเขามาโดยไม่รอฟังคำตอบ

ทันทีที่เด็กสาววิ่งลงบันไดมาถึงยังชั้นล่างของบ้าน เธอก็ต้องชะงักเมื่อมีสายตาคมกริบของผู้หญิงวัยกลางคนจ้องเธอด้วยสายตาเยือกเย็นแบบที่เธอเคยเห็นสายตาพวกนี้จากโชแปง

“ถ้าพี่แปงมีแขกเพย์ขอขึ้นไปรอข้างบนดีกว่าค่ะ” เธอหันไปบอกแดร็กที่เดินตามหลังมา ขาเรียวเตรียมหันหลังเดินขึ้นบันไดมายังห้องนอนแต่ทว่าเสียงแหลมก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ไม่คิดจะมาทักทายพ่อแม่ของผู้ชายที่เธอมานอนอยู่บ้านของเขาสักหน่อยเหรอ” เท้าเล็กชะงักทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอค่อยๆ หันกลับมามองเจ้าของเสียงด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าเป็นพ่อและแม่ของโชแปง เพตรากำลังหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สังเกตใบหน้าของทั้งสองที่คล้ายคลึงกับมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด

“ขอโทษค่ะ หนูคิดว่าทั้งสองเป็นแขกของพี่แปง…” หญิงสาวยกมือไหว้ตามขนบธรรมประเพณีไทย หลังจากที่เดินมาหยุดอยู่ข้างโซฟาที่โชแปงกำลังนั่งอยู่

“…” โซเฟียมองใบหน้าสะสวยของเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวของเธอเพียงนิด ก่อนจะหันไปสบตาลูกชายตัวดี

“นั่งสิ” เป็นริชาร์ดที่เอ่ยทำลายบรรยากาศระหว่างภรรยาและเด็กสาว

“ขอบคุณค่ะ” เพตราก้มหัวเล็กน้อย ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงโซฟาข้างโชแปง เธอหันไปแสดงสีหน้าถามอะไรบางอย่างต่อเขา ซึ่งเขาเองก็ส่ายหัวตอบปฏิเสธกลับมา

“แปงลูกออกไปก่อน แม่อยากคุยกับเด็กคนนี้แค่สองคน”

“แม่จะคุยอะไรครับ ผมว่าแม่ไปพักก่อนดีไหม นั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมง”

“ลูกไม่รู้จักชั้นเฟิร์สคลาสหรือไง ถึงพูดแบบนี้” โชแปงถอนหายใจออกมาหนักๆ ให้กับความเอาแต่ใจของผู้เป็นแม่

“ถ้าแม่จะคุยอะไรกับคนของผม ผมก็ควรจะนั่งอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอครับ”

“ออกไปพร้อมกับพ่อของลูกเลย…” โซเฟียตอบเสียงราบเรียบ ทว่ามันเยือกเย็นจนหญิงสาวที่นั่งอยู่ในวงสนทนาถึงกับหวั่นใจ โชแปงหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความหงุดหงิด แต่ทั้งสองคนก็ยอมลุกจากโซฟาเดินออกไปด้านนอก

“ได้ข่าวว่าถูกโชแปงหลอกมาใช่ไหม?” เพตราเม้มปากแน่น เธอไม่รู้จะตอบคำถามของโซเฟียยังไง โชแปงอาจจะหลอกเธอก็จริง แต่ดูเหมือนว่าช่วงหลังเธอก็เต็มใจจะอยู่กับเขา

“ตอนแรกก็ใช่ค่ะ”

“ตอนแรกก็ใช่? แปลว่าตอนนี้เธอเต็มใจจะอยู่กับลูกชายฉันสินะ” โซเฟียจ้องลึกเข้าไปดวงตาคู่สวยของเด็กสาว เธอเห็นคำตอบมากมายอยู่ในดวงตาคู่นั้นจนแทบจะไม่ต้องการคำตอบจากเพตราอีกเลย

“…”

“รู้ไหมฉันมาที่นี่เพราะอะไร”

“เพราะเรื่องของหนูเหรอคะ”

“เพราะฉันเบื่อที่จะต้องได้รับข่าวว่าลูกชายของฉันพาลูกของคนอื่นมานอนด้วย…ถึงจะไม่เคยพามาที่นี่เหมือนอย่างเธอก็ตาม” หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงคนแรกของโชแปงที่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่

“…”

“รู้ไหมฉันกำลังจะพูดว่าอะไร”

“คุณป้าอยากให้หนูเลิกยุ่งกับเขาใช่ไหมคะ”

“ถ้าฉันสั่งแบบนั้นเธอจะยอม?” โซเฟียช้อนสายตามองเพตราด้วยสายตายากจะคาดเดา เพตราแทบจะรับรู้ความรู้สึกใดๆ จากแววตาคู่นั้นไม่ได้เลย