BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 42

“คิดว่าจะหนีฉันไปได้ไกลสักแค่ไหน…สุดขอบโลกเลยไหม?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามกวนประสาทก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้เด็กสาวจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน

“ถ้าไปได้ก็ดีค่ะ”

“อยู่กับฉันมันไม่ดีตรงไหน”

“ต้องให้หนูพูดจริงๆ ใช่ไหมพี่ถึงจะรู้…เมื่อวานก็พี่ไม่ใช่เหรอที่ทำร้ายร่างกายหนู คนที่ทำสัญญาคู่นอนก็เป็นพี่อีกเหมือนกัน หึงหวงทั้งที่ไม่มีสถานะก็คือพี่ทั้งนั้น ยังจะกล้าถามอีกเหรอว่าไม่ดีตรงไหน” เพตราร่ายยาวอย่างสุดจะทน ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะโกรธที่เธอพูดแบบนี้ แต่เธอก็โกรธเหมือนกันที่เขาเคยทำแบบนั้นกับเธอ

“อยากให้ฉันหึงหวงแบบมีสถานะเหรอ”

“เรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับหนูหรอก สิ่งที่หนูต้องการจากพี่คืออิสระต่างหาก”

“ฉันขอสั่งห้ามให้เธอพูดเรื่องสัญญาหรือระยะเวลาสัญญาที่เธออยากจะไปจากฉันนักหนาอีก ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอพูดออกมาฉันจะเพิ่มครั้งละหนึ่งเดือน” สิ้นเสียงมาเฟียหนุ่มก็โน้มตัวจูบหน้าผากมนเบาๆ แล้วล้มตัวนอนข้างๆ เพตราก่อนจะดึงร่างเธอมากอดแนบแน่น

“เอาแต่ใจ!”

“แต่ฉันก็เอาแต่เธอนะ” คำพูดหยอกล้อของคนตัวสูง ทำให้ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย คำพูดของคนในหัวใจยังไงก็ยังมีอิทธิพลกับเธออยู่เสมอ

“อย่ามาพูดจาแบบนี้กับหนูนะ”

“แต่ก็ทำได้ใช่ไหม” มาเฟียหนุ่มเลื่อนมือเคล้นหน้าอกใหญ่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าเข้าหาซอกคอระหงเพื่อสูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวจากร่างกายเพตรา

“หนูไม่มีอารมณ์”

“เธอเคยมีอารมณ์ก่อนด้วยเหรอ ปกติฉันก็ต้องเล้าโลมก่อนทุกที” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกขึ้นมาคร่อมร่างเล็ก แล้วทิ้งตัวนอนทาบทับกับเธอไป

“แต่วันนี้หนูไม่อยาก…”

“แต่ฉันอยาก…ถ้าอยากมีสถานะกันก็ต้องรู้ไว้ว่าฉันชอบเด็กว่านอนสอนง่าย” โชแปงลอบมองใบหน้าหวานขึ้นสีแดง พร้อมกับเสียงหัวใจดวงน้อยที่เต้นไม่เป็นส่ำอยู่ภายใต้หน้าอกข้างซ้ายกับคำพูดของเขา

“สถานะที่เป็นแค่คู่นอนเหรอคะ”

“คาดหวังกับคำตอบของฉันแค่ไหน? คาดหวังให้ฉันบอกรักเธอเหมือนที่เธอบอกรักฉันเหรอ” มือหนาเอื้อมมือสัมผัสพวงแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะใช้จมูกโด่งคมไล้วนแล้วหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

“พะ…พี่ได้ยินเหรอ”

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไม่ได้ยินล่ะ”

“…” เพตราหลบสายตาคนตัวสูงที่จ้องเธอด้วยสายตาบางอย่าง ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเป็นฝ่ายเชยคางมนเล็กน้อยให้เก็กสาวสบตาเขาอีกครั้ง

“ว่าไง อยากให้ฉันบอกรักเธอเหรอ?”

“หนูไม่ได้คาดหวังขนาดนั้น เพราะหนูคงจะบังคับให้คนที่ไม่ได้รู้สึกจริงๆ พูดคำว่ารักได้หรอกค่ะ”

“ฉันเคยมีแฟนนะ”

“หนูรู้ค่ะ หนูก็เคยเจอแฟนเก่าของพี่ด้วย ลืมไปแล้วเหรอคะ” เพตราเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันทีที่สมองเธอกำลังคิดว่าหากชายหนุ่มเคยสัมผัสร่างกายของไลลาเหมือนอย่างที่เคยสัมผัสร่างกายเธอ หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบ

“ฉันเคยมีความรัก”

“ถ้าจะมาพูดเรื่องตัวเองกับคนที่เคยนอนด้วยก็ไปไกลๆ เลยค่ะ หนูไม่อยากฟังเรื่องบนเตียงของคนอื่น” เพตราพยายามกันมาเฟียหนุ่มออกห่างตัว แต่อีกฝ่ายก็แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความชอบใจ

“แล้วอยากฟังเรื่องบนเตียงของเราไหม”

“มะ…ไม่”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันพูดก็ทำให้ฉันสิ”

“หนูขอพักบ้างไม่ได้เหรอคะ ร่างกายหนูไม่ใช่เหล็กนะ มันก็ล้าเป็นเหมือนกัน” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงอแง ถึงแม้ว่าเธอจะมีอารมณ์ร่วมกับเขาทุกครั้ง แต่ร่างกายเธอก็ควรจะต้องพักบ้าง

“ร่างกายเธอเป็นของใคร?”

“…”

“ครั้งแรกของเราก็ในห้องน้ำลืมไปแล้วเหรอ หรือต้องทวนความจำอีกครั้งว่าฉันเป็นผู้ชายคนแรกของเธอที่ไหน” ร่างสูงโน้มเข้าหาร่างบางก่อนจะขบเม้มใบหูเล็กราวกับหยอกล้อ มือไม้ของเขาเริ่มซุกซนไปตามลำคอก่อนจะขย้ำผมสีน้ำตาลเข้มของเด็กสาวเบาๆ

“ทำไมถึงชอบพูดให้คนอื่นอายคะ ถึงตัวเองไม่อายแต่คนอื่นอายนะ”

“ฉันอยากทำมากกว่าพูด” เสียงกระเส่าประชิดใบหูทำร่างกายเล็กขนอ่อนลุกชันไปทั่วทั้งตัว มือหนาตั้งใจถลกชุดเดรสของเด็กสาวขึ้นไปไว้บนสะโพก

ครืดดดดดดด ครืดดดดดด~ เสียงสั่นจากโทรศัพท์เครื่องหรูของโชแปงดังขึ้น ทำให้เพตราถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โชคดีที่มันมาขัดสิ่งที่โชแปงกำลังจะทำ มาเฟียหนุ่มหยิบมันออกมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นโซเฟียเขาจึงกดรับทันที

“ครับแม่”

(ลูกมาถึงหรือยัง?)

“ยังครับ ยังไม่ถึงเวลานัดสักหน่อย”

(แม่เจอไลลาแฟนเก่าลูกด้วย เหมือนกำลังจะเดินเข้ามาทักแม่) ชื่อบุคคลที่สามทำให้เพตราหูผึ่งทันที ใบหน้าสวยค่อยๆ ขมวดคิ้วบึ้งตึงทันทีที่รู้ว่าถ้าโชแปงไปกินข้าวกับพ่อแม่ก็คงต้องเจอแฟนเก่าที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน

“ถ้าไลลากลับแล้วผมถึงจะไป แม่ช่วยโทรมาบอกผมด้วย” มาเฟียหนุ่มเหลือบสายตามองสายตาไม่พอใจของเด็กสาว ก่อนจะเอ่ยบอกผู้เป็นแม่อย่างตัดปัญหา

(พาเพตรามากินข้าวกับเราสิ ถ้าลูกกลัวไลลามาวุ่นวาย)

“ครับ” มาเฟียหนุ่มตอบรับสั้นๆ ก่อนจะกดวางสาย

“อยากไปกินข้าวด้วยกันไหม แม่ฉันชวนเธอ”

“หนูไม่อยากเจอแฟนเก่าพี่”

“จะต้องให้ฉันแนะนำเธอกับไลลาว่าเป็นเมียฉันไหม ถึงจะยอมไป”

“มะ…ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” เพตรารีบงุดหน้าลงบนบ่าแกร่งแล้วตอบเสียงสั่นที่มาจากความเขินอายจากคำพูดของมาเฟียหนุ่ม