BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 47

สามวันต่อมา…

“นายครับ” โชแปงปรือตามองมือขวาคนสนิทที่เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานอย่างถือวิสาสะ ในขณะที่เขากำลังเงยหน้าพิงพนักเก้าอี้พักสายตาอยู่เงียบๆ

“มีอะไร”

“พิศาลมาขอพบครับ” ชื่อของบุคคลที่สามทำโชแปงขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมให้แดร็กพาพิศาลเข้าในห้องทำงานได้

“ให้มันเข้ามา” แดร็กพยักหน้ารับก่อนจะเปิดประตูห้องทำงานกว้างแล้วให้พิศาลเดินเข้ามาด้านในโดยที่เขาไม่ได้มาเพียงแค่คนเดียว

“สวัสดีครับคุณโชแปง”

“…” โชแปงทำท่าทีเงียบครึมในขณะที่สายตาของเขากำลังมองพิจารณาหญิงสาวที่มีใบหน้าคล้ายกับเพตราอย่างกับแกะด้วยสายตาเย็นชา

“ผมต้องการเงินจำนวนยี่สิบล้านเพื่อแลกกับลูกสาวอีกคนหนึ่งของผม…เธอชื่อพินตราครับ” พิศาลไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาเอ่ยสิ่งที่ต้องการออกมาตรงๆ ที่น่าแปลกพินตราไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธหรือต่อต้านเหมือนอย่างที่เพตราเคยทำต่อหน้าเขาเลยสักนิด

“ลูกมึงมีอะไรดีกูถึงต้องแลกเงินจำนวนมากขนาดนั้น” สายตาของพินตราที่จ้องมองมายังเขาเป็นสายตาที่ยั่วยวนจนเขารู้สึกสะอิดสะเอียด ถึงแม้ว่าใบหน้าจะเหมือนกับเพตรามากจนแยกไม่ออก แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกพิศวาสเธอเหมือนอย่างเพตราเลยแม้แต่น้อย

“พินตราจะปรนนิบัติดูแลคุณโชแปงให้ดีกว่าที่ยัยเพตราทำครับ”

“กูไม่ได้ต้องการนางบำเรอหรืออีตัวบนเตียงหรอกนะแล้วกูก็ไม่ชอบผู้หญิงที่เน่าเฟะสกปรกมาแล้วด้วย” คำตอบร้ายกาจของโชแปงเผลอทำให้พินตรากำมัดแน่นด้วยความโกรธเคือง แต่เพราะเธออยากจะมีชีวิตดีๆ หลังจากนี้จึงยอมตอบรับข้อเสนอที่จะขายตัวให้คนที่กำลังเลี้ยงดูน้องเธออย่างสุขสบาย

แวบแรกที่พินตราเห็นใบหน้าหล่อเหลาและสายตาที่มองไปยังน้องสาว เธอก็รู้ทันทีว่าเธอจะเอาผู้ชายคนนี้มาเป็นของตัวเองให้ได้

“ถ้าอยากได้เศษเงินจำนวนนั้นของกูมาก ก็เอาลูกมึงมาขายให้เป็นอีตัวปรนเปรอลูกน้องกูสิ…แล้วกูจะทำทานให้”

“พ่อหนูไม่เอานะ” พินตรากำมัดแน่นมองใบหน้าโชแปงด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับเขา เธอจึงเลือกหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงขอร้อง

“แต่ผมก็มีสิทธิ์ได้รับเงินจำนวนนั้นเพราะคุณโชแปงกำลังใช้ร่างกายลูกสาวผมปรนเปรอตัวเองไม่ใช่เหรอครับ”

“ลูกสาว? หึ! ยังกล้าเรียกตัวเองว่าพ่อได้อีกเหรอทั้งๆ ที่เร่ขายลูกตัวเองเพื่อหวังเศษเงินใช้หนี้พนัน” ชายหนุ่มโน้มหน้าเล็กน้อย ใช้มือเท้าโต๊ะแล้วมองทั้งสองคนอย่างไม่สบอารมณ์

“คุณเป็นคนมาซื้อเพตราจากผมเพื่อหวังไปปรนเปรอความใคร่ของตัวเองอยู่แล้วนี่”

“ก็เลยคิดจะเอาลูกอีกคนที่หน้าเหมือนกัน มาประเคนให้กูหวังจะให้กูเลี้ยงดูอีกสินะ…”

“ถ้าคุณไม่ยอมให้เงินผมตามที่ต้องการ ผมจะแจ้งตำรวจข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวลูกสาวผม” เมื่อโชแปงไม่ยอมให้เงินตามที่ต้องการ พิศาลจึงเลือกที่จะใช้กฎหมายเป็นข้อโต้แย้ง

“ตอนเซ็นสัญญามึงไม่ได้แหกตาดูเหรอ ว่ามึงจะไม่มีสิทธิ์อะไรในชีวิตของเพตรานับตั้งแต่มึงเซ็นชื่อลงไป…” โชแปงหยิบเอกสารสัญญาระหว่างเขากับพิศาลออกมาวางลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วยกขาไขว่ห้างมองทั้งสองอย่างเหนือกว่า

พิศาลขบกรามแน่นเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่โชแปงพูดคงเป็นเรื่องจริง เพราะวันที่เขาเซ็นสัญญาลงไปมันมีแต่ความโลภล้วนๆ จึงไม่ได้ตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน

เมื่อสองพ่อลูกรู้ว่าการมาครั้งนี้ไม่ได้เป็นผลดีอะไร และยิ่งทำให้ถูกมาเฟียอย่างโชแปงหมายหัว จึงเลือกที่จะหมุนตัวหันหลังเดินออกมาจากห้องเขาทันที