BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 48

เพตราถอนหายใจลึกๆ แล้วพยายามไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง เธอเดินผ่านเข้ามายังลิฟต์เพื่อขึ้นมาชั้นบนสุดของอาคารแห่งนี้

ติ๊ง~ ประตูลิฟต์เปิดออกเผยให้เห็นมือขวาหนุ่มยืนอยู่หน้าประตู เขาพิจารณาใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของเพตราก็พอจะเดาเรื่องราวทั้งหมดได้

“เจอกับคุณพิศาลเหรอครับ”

“…” เพตราพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ ก่อนที่จะเดินออกมายืนนอกลิฟต์แล้วเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลือออกจากพวงแก้มขึ้นสีแดงเป็นรอยมือ

“นายรออยู่ในห้องครับ เข้าไปได้เลย” มือขวาหนุ่มเลือกที่จะมองข้ามสิ่งที่อยู่บนแก้มของเพตราไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายของตัวเองก็ต้องสังเกตเห็นมันแล้วจัดการเรื่องนี้ให้กับเธอแน่ๆ

“ขอบคุณค่ะ” เพตราตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกหน่อยๆ บ่งบอกว่าเธอร้องไห้มาไม่ผิดแน่ ก่อนที่จะเดินตรงมายังห้องทำงานตรงสุดทางเดิน จัดการเปิดมันเข้าไปโดยไม่ได้ขออนุญาต

“หน้าไปโดนอะไรมา” ทันทีที่ประตูถูกปิดลงด้วยฝีมือของเพตรา แล้วเธอหันหน้าไปเผชิญกับมาเฟียหนุ่มตรงๆ เสียงเข้มของเข้าก็ถามขึ้นมาบอกถึงความไม่พอใจ

“หนูนอนทับหน้าเลยเป็นรอย” เพตราเลือกที่จะโกหกเพราะอยากให้เรื่องราวมันจบลงแค่นี้ แต่ทว่าเมื่อเธอเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนตักเขา มือหนาก็สัมผัสแก้มนวลของเธอทันที

“นี่มันรอยมือ…พ่อเธอตบใช่ไหม” น้ำเสียงและสัมผัสอ่อนโยนของเขาทำให้น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับมารื้นรอบดวงตาอีกครั้ง แล้วค่อยๆ ไหลลงมาไม่ขาดสาย

“ฮึก!” เสียงสะอื้นไห้ของเพตราทำหัวใจแกร่งกระตุกวูบทันที มันคงเป็นความรู้สึกเจ็บปวดแทนที่เห็นคนที่ตัวเองรักต้องเสียน้ำตา

“เจ็บมากไหมเด็กดี” ศีรษะทุยถูกรั้งเข้ามาแนบบ่า ก่อนที่เธอจะซบลงแล้วสะอึกสะอื้นร้องไห้จนตัวโยน น้ำตาอุ่นชื้นไหลออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อของมาเฟียหนุ่มจนเปียกชุ่มโดยที่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

เสียงร้องไห้ของเธอคงเป็นคำตอบอย่างดีให้กับเขา คงไม่ใช่เพราะแรงตบอย่างเดียวที่ทำให้เพตราร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้ แต่คงเป็นเพราะว่าคนกระทำคือพ่อบังเกิดเกล้าของเธอมากกว่า

“นะ…หนูผิดอะไร ฮึก!”

“…” โชแปงยอมเป็นผู้ฟังเงียบๆ เขายกมือลูบหลังเธอเพื่อปลอบประโลม

“ฮึก! พ่อเคยเห็นหนูเป็นลูกบ้างไหม หนูต้องตายไหมพ่อถึงจะพอใจ” เสียงอู้อี้ของเพตราก็พอจะฟังได้ศัพท์อยู่บ้าง

“ถ้าเธอตายแล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะ” ’

“ก็มีคนหน้าเหมือนหนูอยู่อีกคนนี่” เพตราเงยหน้าจ้องมองโชแปงราวกับต้องการจะเค้นความจริงบางอย่างจากเขา

“หน้าเหมือนเธอแต่ไม่ได้แปลว่าทุกอย่างจะเหมือนเธอสักหน่อย” ชายหนุ่มลูบต้นขาของเพตราเบาๆ แล้วส่งสายตาเชิงบอกให้กับเธออีกครั้ง

“แต่ถ้าให้หลับนอนด้วยเอาไหมคะ”

“ผู้ชายที่ไหนก็เอาทั้งนั้นแหละ ถ้าให้ฟรี” คำตอบจากริมฝีปากของมาเฟียหนุ่ม ทำให้เพตราทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจขึ้นมาทันที

“ปะ…แปลว่าพี่คงรับข้อเสนอที่พ่อเอามายื่นให้ใช่ไหม” ร่างบางถามเสียงสั่นเครือมองใบหน้านิ่งเฉยของคนตัวสูง

“คิดว่ายังไงล่ะ?”

ปึก! เพตราฟาดกำปั้นเล็กลงบนแผงอกแกร่งเต็มแรง น้ำตาแห่งความเสียใจไหลลงมาบนพวงแก้มอีกครั้ง

“แก่ตัณหากลับ! มีหนูคนเดียวไม่พอเหรอถึงอยากจะมีคนอื่นเพิ่ม” เพตราพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของคนตัวสูง แต่โชแปงก็ยังกอดรัดเอวเล็กไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ไม่ดีเหรอ จะได้มีคนมาแชร์เรื่องบนเตียงกับเธอไง เธอเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ชอบให้ฉันมีเซ็กซ์แรงๆ ด้วย”

“ผู้หญิงที่ไหนจะอยากใช้ผู้ชายคนเดียวกันกับของคนอื่นล่ะวะ! มีเมียคนเดียวไม่พอใจใช่ไหม!” เพตราตะโกนใส่คนตัวสูงเสียงดัง แต่อีกฝ่ายก็ทำได้แค่ยิ้มกริ่มพึงพอใจที่ได้ยินคำว่าเมียออกจากปากของเพตรา

“อยากให้ฉันเป็นผัวเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ…”

“หนูอาจจะอยากมีผัวใหม่เพิ่มอีกสักคนสองคนก็ได้” เพตราสะบัดหน้าหันไปอีกทางด้วยความไม่พอใจ พยายามแกะมือออกจากเอวตัวเองตลอดเวลา

“กว่าจะได้มีผัวใหม่คงหลวมก่อน”

เพี๊ยะ! ผ่ามือเล็กฟาดลงบนต้นแขนแกร่งอย่างแรงทันทีที่ได้ยินคำพูดหยาบคายจากปากของเขา

“เดี๋ยวนี้ทำร้ายร่างกายผัวเก่งจริงๆ นะ” โชแปงจับมือเล็กมือกุมไว้ตรงหน้าอกตัวเอง ก่อนจะใช้แขนอีกข้างรั้งเธอเข้ามาแนบชิด

“ก็ดูพูดเข้าสิ! เพราะใครล่ะ” คำพูดใช้แทนตัวเองของโชแปงทำเพตราไปไม่เป็น หัวใจดวงน้อยเต้นบ้าคลั่งอยู่ภายใต้อกข้างซ้าย ถึงแม้เธอจะพยายามไม่คิดถึงคำพูดเหล่านั้นแต่มันก็อดที่จะรู้สึกดีไม่ได้ถึงแม้ว่าอีกไม่กี่วันความสัมพันธ์จะต้องจบลงก็ตาม